Οι αντοχές των μωρών εξακολουθούν να με εκπλήσσουν. Ο Νικόλας, έξι μηνών βήχει άγρια, δεν μπορεί να αναπνεύσει από την μύξα κι όμως χαμογελάει πλατιά όταν βλέπει τη μαμά του και το ζουληχτό κορμάκι του τραντάζεται ολόκληρο, λες και το γελαστό βλέμμα και το χαμόγελο στο στόμα δεν αρκούν χρειάζεται να πει την χαρά με ολόκληρο το σώμα…
Κι ο μικρούλης μου Δημήτρης, νήπιο πια τεσσάρων, που επίσης βήχει μη παραγωγικά (δυστυχώς…) και το βράδυ ξυπνάει και φωνάζει σπαραχτικά ‘μαμά μύξα’, επιμένει στις αγαπημένες συνήθειες, σα να είναι όλα μια χαρά, σα να μην είναι κι αυτός άρρωστος σίγουρα με κάτι ‘του κάτω αναπνευστικού’ που λένε και οι παιδίατροι στην παιδιατρική αργκό.
Τελευταία Κυριακή της Αποκριάς, η Τυρινή, τίποτε σπουδαίο φέτος, αλλά οι καλοί μας φίλοι φρόντισαν για ένα χρωματιστό καπελάκι αποκριάτικο για τα παιδιά, και μια μάσκα για τους μεγάλους, οι μπριζόλες ψήθηκαν στο μπάρμπεκιου της ταράτσας, η Χριστίνα έφτιαξε της σαλάτες, ο Στέλιος έβαλε το κρασί, η Μαρία έφερε τα γλυκά, κι ο Άγης τους λουκουμάδες.
Καθαρά Δευτέρα με κοτόπουλο-κοτόσουπα, με τόσους άρρωστους στο σπίτι φέτος χάσαμε τα σαρακοστιανά, δηλαδή όχι μόνο τα σαρακοστιανά, τα αυγά και τα πασχαλιά έχουμε χάσει γενικώς, λέμε τώρα…
Ευτυχώς κάποιος θυμήθηκε ότι σήμερα οι φούρνοι βγάζουν λαγάνες, -όχι εγώ και γράφω και στο homefood τρομάρα μου!- και ήρθε και προσγειώθηκε στο τραπέζι το σαν μακριά γλώσσα αγελάδας πατημένο ζυμάρι, που βγάζει ο φούρνος της γειτονιάς, τίγκα στο σουσάμι! Κι έτσι νοιώσαμε λιγάκι πως σήμερα ήταν Καθαρή Δευτέρα αφού φέτος λόγω της βροχής ούτε από το παράθυρο είδαμε να πετάει χαρταετός.
Και μετά διάβασα το δικό μας το Βαρβάκη που σαν σωστός homefooder την ψάχνει και στη λαγάνα, και θυμήθηκα την λαγάνα της μανούλας μου, άζυμη και νόστιμη, να συνοδεύει εξαίσιους ταραμοκεφτέδες με μυριστικά, την ποικιλία με τα τουρσιά στο τραπέζι, την πατατοσαλάτα, το ξιδάτο χταποδάκι και το χαλβά του μπακάλη κι ένοιωσα τη νοσταλγία να με πνίγει.
ΥΓ επιτέλους, είδα μια ωραία φωτό του Ιωάννη Βαρβάκη (χωρίς τρίχες!) Στην Ελευθεροτυπία του Σαββάτου ο Δημήτρης Γκιώνης γράφει για τη νέα ταινία του Γιάννη Σμαραγδή με τίτλο «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι» και το βίο και πολιτεία του -‘δικού μας’- Γιάννη Βαρβάκη. Μια λαμπερή προσωπικότητα που έρχεται από το παρελθόν για να φωτίσει το μέλλον.
