Παρασκευή το πρωί είναι η μεγάλη μέρα. Στις 9 30 πρέπει να είμαστε σχολείο. Πληθυντικός, όχι ευγενείας αλλά κυριολεκτικός. Ξανά-μανά προσαρμογή.
Ο Δημήτρης έχει ψηλώσει, έχει ξεπεταχτεί μέσα στο καλοκαίρι, όπως λένε.
Τα σημαδάκια στα γόνατα και τον αγκώνα προδίδουν ώρες αχαλίνωτου παιγνιδιού.
Ανυπομονώ να ‘ρθει η ώρα του σχολείου, λες και είμαι εγώ δύο χρονών και τεσσάρων μηνών.
Χτες τηλεφώνησε η δασκάλα του για ενημέρωση. Είχα προετοιμαστεί ακόμα και για την περίπτωση που ζητούσε να κόψουμε φιλιά, χάδια και αγκαλίτσες. Ορθά κοφτά θα της έλεγα πως αποκλείεται. Περνάμε φάση «μπαμπάς, φιλάκι;» , «φιλάκι μαμά, φιλάκι» την οποία δεν υπάρχει περίπτωση να αναχαιτίσω εκτός αν κολλήσω η ίδια. Όμως αντί να την ακούσω να μιλάει για μέτρα κατά της γρίπης συζητήσαμε αναλυτικά το θέμα της πάνας. Ο απόλυτος αιφνιδιασμός!
Αντί για απολυμαντικά μαντηλάκια, μάσκες, και τζελ που δεν χρειάζονται ξέπλυμα εστιάσαμε στις 3-4 αλλαξιές και στα πολλά σλιπάκια που χρειάζεται να εγκατασταθούν στο ντουλαπάκι του παιδικού και να μην ανησυχώ αν υπάρχουν «ατυχήματα» γιατί θα αλλάζει το παιδί όσο συχνά κι αν χρειαστεί. Επίσης στο σπίτι να μην σχολιάζουμε αν καμιά φορά προκύπτουν «ατυχήματα».
Και σκέφτομαι καμιά φορά πως ακόμα κι αυτή η λέξη -«ατυχήματα»- προδίδει την δική μας ασχετοσύνη απέναντι στο παιδιά, αφού για το μικρό πλασματάκι που βγαίνει απ’την κοιλιά μας και είναι μετά απόλυτα εξαρτημένο από εμάς είναι το πιο φυσικό πράγμα να ζει με την πάνα του.
Πώς να διανοηθεί ότι ξαφνικά το φυσικό γίνεται «ατύχημα»;
