Το έχω προβάρει μέσα μου και είμαι αποφασισμένη. Όταν φτάνω στο ιατρείο συμπεριφέρομαι κανονικά. Στο τέλος, λέω ανέμελα, ‘να σας πω την διεύθυνση για την απόδειξη’. Παγώνουν.
Οι δυο βοηθοί εξαφανίζονται, κάτι λένε με τον γιατρό (που είναι και γνωστός παναθεμά τον).
Ξεκινάει ο διάλογος με το εξής σκηνικό: ο γιατρός, οι δυο βοηθοί κι εγώ στα όρθια, πάνω από το γραφειάκι υποδοχής. «Έλα τώρα, αφού όλοι το ίδιο κάνουμε» λέει ο γιατρός. «Όχι δεν κάνουμε όλοι το ίδιο» απαντώ με σθένος. «Τι, είσαι απ αυτούς τώρα που θέλουν να στηρίξουν την κυβέρνηση, αφού έτσι τα λένε στην αρχή και μετά τα ξεχνάνε. Κι έπειτα εμείς οι γιατροί είμαστε το πρόβλημα;» συνεχίζει.
…Σιωπή.
Το επόμενο δεν μπορούσα να το φανταστώ.
«Μη μου πεις ότι είσαι σας αυτές τις κυριούλες που ζητάνε απόδειξη!».
Φυσικά του απαντώ «ναι». Και ολογράφως. «Είμαι σαν αυτές τις κυριούλες που ζητάνε απόδειξη».
Ο γιατρός αλλάζει θέμα και εξαφανίζεται στο γραφείο του.
Πόσο θέλετε; Ρωτάω. Ε, είναι εκατόν είκοσι αλλά ο γιατρός σας χαρίζει τα είκοσι, με τα εκατό που δώσατε είναι εντάξει, λέει η βοηθός.
Χρειάστηκε να επιμείνω ξανά για να πάρω ολοκληρωμένη απόδειξη από γιατρό του ΕΣΥ ο οποίος διατηρεί και ιδιωτικό γραφείο και δεν ντρέπεται καθόλου να πάρει και το φακελάκι του.
Κουίζ: εσείς θα αλλάζατε τον γιατρό σας εάν σας καλύπτει απολύτως σε όλα τα άλλα αλλά είναι …αποδεδειγμένα φραγκοφονιάς;
