Τις περνάμε όλοι μαζί: συνήθως πρώτα ο πιτσιρικάς, μετά γιαγιά και παππούς και στο τέλος οι ενήλικοι. Το πάνω μέρος του ψυγείου έγινε αυτό που πάντα κορόιδευα: ένα απέραντο οικιακό φαρμακείο…Πού αλλού να τα βάλεις; Μπουκάλια, μπουκαλάκια, χάπια και οροί, φισιομέρ μπεμπέ και ενηλίκων, κουτάκια και χαρτάκια, θερμόμετρα ηλεκτρονικά και ένα (συλλεκτικό) υδραργύρου των 5’ (δυστυχώς) όλα παραταγμένα στην ασφάλεια του ύψους του ψυγείου αλλά διαθέσιμα για χρήση. Ίδια εικόνα και στην πόρτα του ψυγείου.
Ο μικρούλης μου αντιστέκεται στον ορό μέχρις δακρύων. Χτυπιέται σαν όμορφο χταποδάκι στο πάτωμα και μ’αφήνει ανίσχυρη απολύτως «να του βάλω με το ζόρι» που ορμηνεύει η γιατρός. Θέλω να έχω την συναίνεσή του και γι αυτό. Αποτέλεσμα; Συνάχι που δεν πέρασε και μετατράπηκε σε ένα 24ωρο σε οξεία ωτίτιδα και ένα πρωί ο –ούτε δυόμισι ακόμα- ξύπνησε ήρεμος με το αυτάκι γεμάτο αίμα από ρήξη τυμπάνου…
Κι εκεί που σκεφτόμασταν να βρούμε ομοιοπαθητικό παιδίατρο βρεθήκαμε να αγοράζουμε τρία μπουκαλάκια αντιβίωσης και ν’ακούμε το αστέρι να εθίζεται τόσο γρήγορα στην ιδέα πόνος = χάπι ή πόνος=σιρόπι. Είναι απίθανο πράγμα αυτή η ηλικία σφουγγάρι που απορροφά καθετί με αστραπιαία ταχύτητα, σωστό και λάθος.
Του έλειψε και το σχολείο, που φαίνεται να μπαίνει στην καρδιά του αβίαστα κι αυτό είναι μια κάποια χαρά. (το αβίαστα).
Για όσους αντέχετε αγορές από ίντερνετ θαυμάσια οικολογικά ρούχα, κουβερτούλες και ξύλινα παιγνίδια. Το τρέχει μια ευγενική ελληνίδα από την Γερμανία και έχει προσιτές τιμές. Δοκίμασα το πυθαγόρειο παζλ, μαξιλαράκι αυχένα για να κοιμάται με ασφάλεια στο παιδικό καθισματάκι, αριθμητήριο, κουβερτούλα από βαμβάκι και διάφορα ξύλινα παιγνίδια.
Μειονέκτημα: καθυστερούν στην παράδοση ακόμα και δύο εβδομάδες αλλά είναι τόσο ευγενικοί που το ξεχνάς.
.
