Κουίζ: Τι θα «ανάγκαζε» μια γυναίκα να διασχίσει φορώντας δωδεκάποντα την Πανεπιστημίου;
Τετάρτη πρωί. Έχουμε ξεμπερδέψει με τις ιώσεις (για λίγο ασφαλώς), έχουμε πάρει πρωινό, και μέχρι το οικογενειακό μεσημεριανό τραπέζι προς τιμήν της μεταχρονολογημένης ονομαστικής εορτής παππού και εγγονού έχουμε δυο-τρεις ώρες για σκότωμα.
Προτείνω βόλτα στο Μουσείο της Ακροπόλεως. Απορρίπτεται μετά πολλών επαίνων λόγω του κυκλοφοριακού στο κέντρο της πόλης.
Προτείνω έξτρα πρωινό στο μπαράκι της Αλέας (Κηφισίας). Το σκέφτονται.
Προτείνει βόλτα στην παρέλαση. Ενθουσιασμός.
Ομολογώ πως δεν είχα ποτέ παρακολουθήσει την παρέλαση στην Αθήνα. Ούτε όμως και ο Στέλιος. Με μια αδιόρατη ανησυχία πως οι δρόμοι θα είναι πηγμένοι στο κέντρο, δεν θα βρούμε να παρκάρουμε, θα στριμωχτούμε με χιλιάδες άλλους για να δούμε, ο μικρός θα ζητάει να ανέβει στους ώμους του μπαμπά του (αλλά για πολύ ώρα δεν προσφέρεται), μετά θα ζητάει να πιει νερό/να πάει τουαλέτα/να κυνηγήσει περιστέρια/ κλπ, ξεκινάμε. Η δημοσιογραφική ιδιότητα/κατάρα μου υπαγορεύει να πάρω μαζί και την κάμερα που χώνω κρυφά στην λεγόμενη τσάντα του μωρού (μαζί με αλλαξιά ρούχα, και είδη πρώτης ανάγκης).
Και μετά αρχίζουν οι εκπλήξεις: διασχίζουμε μια άδεια Αθήνα. Παρκάρουμε στο φιλόξενο κλειστό της Λυκαβηττού. Ο Δημήτρης παραδίδει τα τραινάκια του στον κύριο του πάρκινγκ για να τα φυλάξει στο γκαράζ. Κατεβαίνουμε με τα πόδια στον άδειο από ΙΧ δρόμο. (προλαβαίνω να εντοπίσω ότι Ακαδημίας κοντά στην Λυκαβηττού άνοιξε καινούργιος Χατζής με λαχταριστή βιτρίνα, πληροφορία χρήσιμη γενικώς). Ο μικρός κυνηγάει ανεμπόδιστα περιστέρια στην Βαλαωρίτου, ζητάει ελληνική σημαία έναντι 2 ευρώ από χαμογελαστό πακιστανό στην Βουκουρεστίου, απαιτεί κουλούρι με σουσάμι από κουλουρτζή στην γωνία της Εθνικής Τράπεζας και τελικά βολεύεται πάνω σε σιδερένιο γραμματοκιβώτιο που είχαν …καβατζάρει φίλοι με τους οποίους δεν είχαμε ραντεβού, αλλά τυχαία συναντήσαμε (είχα κατέβει για να καμαρώσουν την Φωτεινούλα που έκανε για πρώτη φορά φέτος παρέλαση).
Η σκηνή διαμορφώθηκε ως εξής: ο μπαμπάς κρατάει τον δυομισάχρονο που κάθεται επάνω στο γραμματοκιβώτιο πρώτη μούρη απέναντι από του Ζόρναρ’ς, μασουλάει το κουλούρι και κοιτάζει με ενδιαφέρον την παρέλαση (ιδιαίτερα η μπάντα του Δήμου Αθηναίων τον ενθουσίασε). Και η μαμά κάνει τον …γιαπωνέζο με την κάμερα.
Η φετινή παρέλαση ήταν γλυκύτατη. Δεν θα σας πω για τις φατσούλες κλπ κλπ. Τρία στιγμιότυπα μόνο:
-οι δύο κινεζούλες παραστράτριες σε δημόσιο γυμνάσιο
-οι αποφασιστικές και δυναμικές φάτσες (θεέ μου, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου μοιάζει με stage δίπλα τους) των αγοριών του Κολεγίου Αθηνών
-( η απάντηση στο κουΐζ): η συνοδός καθηγήτρια δημοσίου Γυμνασίου η οποία έκλεψε την παράσταση παρελαύνοντας με …δωδεκάποντα (!) και σακάκι-μίνι (πολύ μίνι όμως) φούστα σε μπεζ. Το σύνολο έδενε με υπερμεγέθη μαύρα γυαλιά ηλίου.
Άντε και του χρόνου!
