Ο τίτλος μου σήμερα υπενθυμίζει την πιο άσχετη και έωλη δικαιολογία μαθητών ενώπιον του εκπαιδευτικού που τους καλούσε «για μάθημα». Ενας ολόκληρος λαός εμφανίζεται διαβασμένος αλλά αμελέτητος. Διαβάζει και υιοθετεί με πάθος κάθε αντιγερμανική κορόνα, μετράει -δεν ξέρω από ποιες λίστες- τι μας χρωστάνε οι Γερμανοί από την Κατοχή, παθαίνει ολική κώφωση, αν θυμίσεις σε κάποιον την υπόθεση Μέρτεν και μια απόσυρση από δικαιώματα της χώρας μας, τον καιρό που η Γερμανία πλήρωνε, πριν από πενήντα χρόνια, τα πολεμικά της χρέη.
Μετά, επειδή η γερμανική γενική παρέμβαση ήταν ενοχλητική αλλά όχι λυτρωτική, ο κόσμος εξειδίκευσε το άχτι του σε πρόσωπα. Πού σε πονάει, ωρέ Μέρκελ, και πού σε σφάζει, ωρέ Σόιμπλε. Γρήγορα, τα επιχειρήματα μεταβλήθηκαν σε υποψίες από γερμανικά σακατλίκια: με μεσογειακή αναιμία ένα «κάθαρμα» υπουργός, καταχραστής ο άλλος. Κι έτσι, όλοι φταίνε. Εμείς είμαστε οι τιμωροί. Και δεν ανακατεύουμε τον πολιτικό κόσμο, επειδή δικαιούται ένα γιαούρτωμα της εβδομάδα και αυτό κρίνουμε πως είναι επαρκές και ελληνοπρεπές άχτι. Ωστόσο, όταν γίνεται μια εξωδικαστική ρύθμιση εκκρεμοτήτων με τη Ζίμενς, εκεί αρκούμαστε σε λεφτά αποζημιώσεων, θαρρείς και είμεθα Ρωμαίοι κτηματίες. Μήτε καν αυτό, επειδή οι Ρωμαίοι πρώτα απ' όλα θα ζητούσαν από τους Γερμανούς να τους επιστραφούν οι προδότες ανάμεσά τους, αυτοί που χρηματίστηκαν και αυτοί που γλένταγαν με κοψίδια υπό τας φιλύρας. Στην περίπτωση ημών, των φιλανθρώπων Ελλήνων, θα ήταν άξιο και δίκαιο να ζητήσουμε μερικές διευθύνσεις, τηλέφωνα και επώνυμα. Από ιθαγενείς δωρολήπτες. Επισήμως από τη μοιράζουσα τα μπικικίνια εταιρία. Υποσχόμενοι στους Γερμανούς πολίτες, που επίσης μας δανείζουν, ότι θα μοιραστούμε τα κλεμμένα από το ταμάχι της εταιρίας. Επειδή ο στόχος μας δεν είναι η ρίψη γιαουρτιών, αλλά η δικαιοσύνη. Να μην ξανατύχει, δηλαδή, ποτέ στη χώρα νομιμοφανής διαδικασία που καταλήγει σε παράνομη μίζα ή νόμιμη προμήθεια. Εως εδώ είναι για ένα μεσαίο μαθητή το λεγόμενο «διάβασμα». Ας προχωρήσουμε δυο βηματάκια στη «μελέτη» του μαθήματος.
Γλιτώσαμε εκατό δισ., φορτωθήκαμε άλλα δισ., τα οποία πάλι τα χρωστάμε, αλλά τουλάχιστον δε θα μας πρήζουν πιεστικά για εξοφλήσεις. Υποψιάζομαι ότι αρκετοί αμελέτητοι βιάζονται για εκλογές, επειδή, παρά τις παραστάσεις και τα λογάκια, λένε μεταξύ τους: «Δεν μπορεί, από αυτά τα δισεκατομμύρια όλο και κάποιες εξατμίσεις θα περισσέψουν για να χώσουμε κανένα χατιράκι, καμιά υπερωρία, κανένα έργο δήθεν κοινής ωφελείας. Επομένως, οι εκλογές σημαίνουν «πολιτική και κρατικίστικη διαχείριση των χάλια οικονομικών μιας ρημαγμένης χώρας». Η μελέτη του προβλήματος σημαίνει ότι για πάρα πολλά χρόνια πρέπει να μας βγει η ψυχή στις αιματηρές οικονομίες. Και στην οργισμένη επισήμανση πολλών υπαρχουσών ανισοτήτων.
Αν τώρα αισθανόμαστε επαναστάτες, ας επιχειρήσουμε το αδιανόητο. Δηλαδή, να ματαιώσουμε όλα αυτά και να πούμε στον κόσμο «δε σας θέλουμε, είστε καταπιεστές». Δεν ξέρω τι είμαστε, πάντως από κουτοπονηριά σκίζουμε.
