Δεν είναι άσχημο ως πείραγμα το «Ολανδρέου». Ανακατεύει Παπανδρέου με το «δώσ' τα όλα», συνδυάζει αρκετές αρετές και πάθη της αξέχαστης αυτής οικογένειας. Μαζί με το «Κουροπάτκιν» και το «εδοξάσθη κρυπτόμενος» φτιάχνουν ένα μικρό μπουκέτο αθηνέζικης χαριτωμενιάς. Ωστόσο, είναι ώρα να βρούμε την πηγή της εκπομπής του λίβελου. Ισχύει άραγε αυτό που σπεύδει να διακηρύξει ο Σύριζα ότι «το πολιτικό και εκδοτικό κατεστημένο της χώρας έχει συνηθίσει σε ηγέτες επαίτες και ικέτες απέναντι στους Ευρωπαίους, να στέκονται προσοχή»; Σε μια σειρά νενέκων και περσιάνων, ήρθε η ώρα κι η στιγμή, μιαν επίσημον ημέρα, να χαρούμε έναν ηγέτη που τα λέει χύμα κι έπειτα ορμά στην επόμενη καταιγίδα; Την απάντηση αναζήτησα, ως εικός, στις Κασσάνδρες του παρελθόντος. Και έπεσα σε αυτό το διαμάντι του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη. Εκοψα ελάχιστες, μη συμβατές με την αντιστοιχία, λέξεις:
«Ο δ΄εξαρχής ομιλών εκαλείτο Αλέξανδρος Παπαδημούλης [...] ασχολούμενος εις έργα ουχί παραδεδεγμένης χρησιμότητος. Ητο υψηλός, υπετριακοντούτης, με μαύρην κόμην [...] με αδρούς χαρακτήρας, πενιχρός την αναβολήν, πτωχαλαζών, τρέφων αλλοκότους ιδέας».
Υπάρχει λοιπόν ένας ομιλητής φτυστός με τον Τσίπρα, που ωστόσο έζησε στο 19ο αιώνα. Ο Παπαδιαμάντης εξεικονίζει τον εαυτό του παρωδώντας ακόμη και το όνομά του. Η μεγάλη πλάκα είναι ο τίτλος του διηγήματος. Εϊναι οι περίφημοι «Χαλασοχώρηδες». Η αποξένωση που ένιωθε ο συγγραφέας αυτός στο χώρο της εκμοντερνισμένης Αθήνας, έμεινε στην Ιστορία. Ωστόσο, μας έχει διασώσει τη λέξη που χρειάζεται για να χαρακτηρίσουμε την ενέργεια του προέδρου του Σύριζα: πτωχαλαζών.
Οι Συριζαίοι μπορεί να πιστεύουν ότι ο άνθρωπος, ακριβώς επειδή δεν είναι «επαίτης» και «ικέτης» (θα εννοούν «οικέτης» επειδή το «ικέτης» δεν έχει αρνητική έννοια), τολμά και υψώνει ανάστημα στο Σύστημα με στόχο να προκαλέσει το δέος. Οπως ο Μιαούλης στα νιάτα του αντιμίλησε στον ναύαρχο Νέλσονα ή ο Μακρυγιάννης στον Δεριγνύ οπότε «τρεμπιέν, λέγει και αναχώρησεν ο ναύαρχος». Ή σε πιο απαισιόδοξες εκδοχές, η απάντηση του Διάκου πριν από το μαρτύριό του για τους μουρτάτες ή και η μορφή του Παπαφλέσσα που και νεκρός ενέπνευσε ένα φίλημα από τον Μπραΐμη. Αλλά αυτά τα δείγματα ιερού θράσους και κατά Χριστόν σαλότητος δε μου θύμιζαν τα καρφιά του Τσίπρα. Μου θύμισαν απεναντίας έναν φοιτητή στα χρόνια μου, που ήταν έντονα πολιτικοποιημένος και κάποια μέρα, μπαίνει σε ένα ενθουσιώδες πούλμαν εκδρομικής χαράς πολιτικών του αντιπάλων και ανοίγει τα στήθη του, κεκοσμημένα με φωτογραφία του αρχηγού του, κραυγάζοντας: «Προσκυνάτε, κανάγιες!» τρώγοντας το ξύλο της αρκούδας. Μου θύμισαν επίσης τους περιηγητές που έμεναν άναυδοι ρωτώντας τα ονόματα από αγωγιάτες και χαμάληδες στα ελληνικά νησιά και έπαιρναν τις απαντήσεις «κόντες Γιαννάκης» και «βαρόνος Κώστας» διότι ήσαν οι έρμοι απόγονοι φράγκων Σταυροφόρων.
Επίτηδες το ρίχνω στην πλάκα, για να μη υποχρεωθώ να ασχοληθώ με χαλασοχώρηδες.
