 |
Απ' όλα τα εικαστικά, λογοτεχνικά, πολιτικά, ερωτικά και λοιπά φαινόμενα ένα μου αρέσει υπερβολικά. Οταν οι ήρωες ενός φιλμ μπαίνουν στο αμάξι και φεύγουν. Ή ο καουμπόης, πάνω στο άλογό του, φεύγει και φεύγει. Ή όταν το ερωτευμένο ζευγάρι φιλιέται στο σπίτι του και γίνεται ζουμ άουτ από το παράθυρο και μικραίνουν, μικραίνουν αμφότεροι. Αυτό το τέλος μιας ιστορίας, ευτυχές ή ατυχές, που σημαίνει πάνω απ' όλα πως δε θα ξαναδούμε την περίπτωση του ήρωα ή των ηρώων παρεκτός και αν σκίσουν εισπρακτικώς. Χιλιάδες (τι χιλιάδες, εκατομμύρια...) ήρωες, μας αποχαιρετούν τελεσιδίκως, είτε επειδή απασχόλησαν τον Τολστόι είτε μια λησμονητέα συγγραφέα ροζ λογοτεχνίας. Φεύγουν. Κι εμείς γλιτώνουμε. Τόσο επειδή ισχύει το γνωμικό για το πολύ το κύριε Ελέησον, όσο και επειδή πάμε γι' άλλα. Χρόνια αμέτρητα περιμένω αυτό το εξαφανιζόλ, ως τοξική ουσία, να υλοποιηθεί σε πρόσωπα που βαρέθηκα να πιστεύω πως είναι επιδραστικά, πως έχουν μέλλον, πως με ενδιαφέρει το μέλλον τους, όταν ολημερίς κι ολονυχτίς μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως επιθυμώ να καβαλήσουν το καλάμι τους και να χαθούν στο ηλιοβασίλεμα. Αλλά δεν το κάνουν. Και δε διευκολύνουμε την κατάσταση, προσκομίζοντάς τους ένα φρέσκο κομμένο καλάμι με όμορφη φούντα στην ουρά. Δεν ξέρω γιατί είμαστε τόσο, μα τόσο μαζόχες.
