Δεκαπέντε χρόνια σε εφημερίδα, κάθε μέρα φούρναρης, φυσικό να έχω αντιδράσεις για τα κείμενά μου, στο πλαίσιο βέβαια των ελληνικών αντιδράσεων, που είναι πολύ πιο μετρημένες από των άλλων λαών. Οι Ελληνες είναι ζήτημα να αντιδρούν εγγράφως, τηλεφωνικώς, ζωντανά ή με ηλεκτρονικούς τρόπους για κείμενα που δεν τους άρεσαν. Δεν είναι υπερβολή να δώσω κι ένα ποσοστό: ίσως ένας στους χίλιους -και πολλούς λέω. Κάνοντας μια πρόχειρη μέτρηση από το αρχείο μου, τα τελείως πολιτικά άρθρα που έχω δημοσιοποιήσει πρέπει να είναι καμιά δυο χιλιάδες σε διπλάσιο σύνολο. Πάνω από τα δύο τρίτα αφορούσαν το δικομματισμό, ενώ πρόσφατα αυξήθηκαν οι αναφορές στο ΣΥΡΙΖΑ, λόγω εκλογικής του ευμάρειας. Ωστόσο, ακόμη και σήμερα, αυτά τα άρθρα δεν είναι παραπάνω από δέκα -και πολλά λέω.
Καθώς σπανίως ξύνω τη μύτη του μολυβιού, σπανιότερα ακονίζω την κόψη του μαχαιριού και ποτέ δε γεμίζω πιστόλι, θεωρούσα φυσικό να αντιδρούν οι οπαδοί των κομμάτων, αλλά σε μικρά ποσοστά. Στους δύο οπαδούς άλλων κομμάτων που αισθάνονται θιγμένοι τον τελευταίο μήνα υπάρχουν τουλάχιστον είκοσι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ. Οξείς. Ταραγμένοι. Επίμονοι. Πονάνε. Θυμώνουν. Σε χαρίζουν αμέσως σε κάποια κατηγορία μαφιόζου. Των Μέσων. Αυτών που ζητούν 270 χιλιάδες για να «σώσουν» έναν βαλλόμενο πολιτικό. Ή των άλλων που κόβουν το δρόμο της Αριστεράς για την εξουσία. Σε αυτούς υποτίθεται ότι ανήκω. Επειδή διαφωνώ με το στιλ μερικών πολιτικών σχολίων ή με την προφανή αμηχανία άλλων.
Δεν μπορώ να αποδώσω αυτήν την αντίδραση σε κυβερνητισμό, επειδή έως την 6η Μαΐου ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα όντως μικρό κόμμα. Και σήμερα, τρεις φορές μεγαλύτερο, στοχεύει σε ακόμη υψηλότερο ποσοστό. Μόνο που αυτό το έξτρα είναι επίκτητο. Εχει κερδηθεί ως θερμή ή ψυχρή απόφαση ανθρώπων που ψήφιζαν άλλους. Πρέπει κάπως, κάπου και κάποτε να γίνει σαφές πως αυτό δεν είναι ντροπή. Οι νέοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν ανήκουν σε κάποια υποδεέστερη κατηγορία. Η πολυκοσμία έχει σε ένα κόμμα τους δικούς της όρους, τις δικές της χρείες, αλλά κατηχούμενοι υπήρχαν μόνον σε νάρθηκες ναών. Ανθρωποι αφοσιωμένοι σε αυτόν τον πολιτικό συνασπισμό, να υπάρχει μια αίσθηση αγωνιστών του '21 που αισθάνονται πως καλύπτονται από ψαλιδόκωλους (όπως αποκαλούσαν οι φουστανελάδες τους φραγκοφορεμένους). Αλλά μια ματιά στην ιστορία άλλων κομμάτων που γιγαντώθηκαν βραχύβια ή μακροχρόνια πείθει, νομίζω, πως δεν είχαν σχεδιαστεί ως μοναστήρια, αλλά ως χώροι πανηγύρεων. Μία σειρά χώρων ψευδαισθητικής χαράς και ένα κέντρο λήψης αποφάσεων, απόμερο, δίπλα στο Γύρο του θανάτου και στη Ζαμάγια με τα μάγια. Χαρείτε το φίλοι, θέλω να καταλήξω. Μη μουτρώνετε άνευ λόγου. Σας πολεμούν, σύμφωνοι. Σκεφτείτε πόσοι θα ήσασταν άμα σας άφηναν στην ησυχία σας…
