 |
Εβλεπα ένα ρεπορτάζ για κάποιον Εγγλέζο που υποστηρίζει ότι είναι καταστροφική η υποχρέωση των ψαράδικων καραβιών να πετάν στο πέλαγο τα ψάρια που απαγορεύεται να ψαρευτούν. Ο ίδιος μάζεψε κάτι ξεγυρισμένους δεκάκιλους γάδους και έκανε τραπέζι, με τη βοήθεια του Τζέιμι Ολιβερ στο κέντρο του Λονδίνου. Η ιδέα του: σε περίοδο σφίξης των ζωναριών, το να πετιούνται ψάρια που δεν μπορούν να επιβιώσουν, καθώς έρχονται από τα βαθιά, είναι βαθύτατα σπάταλη πράξη. Ο κοσμάκης πρέπει να τα τρώει. Κατά τη γνώμη του, πρέπει να τροποποιηθεί αυτός ο ευρωπαϊκός νόμος. Εφτιαξε κάτι βίντεο, τα έβαζε να παίζουν μπροστά σε ευρωβουλευτές, μάζευε και υπογραφές. Ωσπου στο δρόμο του έτυχε η επί των θαλασσών επίτροπος, η δική μας, η κυρία Δαμανάκη. Δεν περίμενα φυσικά να εγκρίνει δακρυσμένη την ιδέα του Αγγλου. Είναι σίγουρο πως το πρόβλημα έχει την ποικιλία του και δεν θα μας φουλάρει ο πρώτος που του κατέβηκε μια κατ' αρχάς ιδέα στο κεφάλι. Αλλά έμεινα ξερός από το μίγμα ξερολοπασοκιάσεως και ελληνοκυβερνητισμού ή ευρωπαιοψυχραιμίας. Δήλωσε απλώς «είδα ένα βίντεο. Το πρόβλημα εξετάζεται. Υπάρχουν στοιχεία» (Οπως το τραγούδι: υπάρχουν λόγοι. Στην περίπτωσή της χρησιμοποίησε τη λέξη ντάτα. Υπάρχουν ντάτα) και μετά έφυγε. Για την ντάτσα της. Δεν χρησιμοποίησε τη λέξη «υπάρχουν διαδικασίες». Αυτό εννοούσε.
