Χάρη στη μεσολάβηση του Γιώργου Κορδομενίδη (του οποίου η συμβολή στα κοινά υπέστη απώλεια στήριξης, επειδή δεν υπάρχουν διαθέσιμα φιτίλια και οι Καραλήδες κυκλοφορούν χαλαροί) βρέθηκα στη Σουηδία για να παρουσιάσω σε ένα ακροατήριο το θέμα «Οικονομική κρίση και Ελληνες δημιουργοί». Φρόντισα να είμαι ευγενής και διεκτραγώδησα το ένα εκατοστό από αυτά που συνήθως διεκτραγωδώ, αλλά τους ήρθε παρομοίως πολύ βαρύ. Τους εντυπωσίασε η οριζόντια μείωση μισθών και συντάξεων και δεν ήταν τόσο ευπειθείς, είτε στην κυρία Λαγκάρντ, είτε στους αυστηρούς όρους ξεχρεώματος. Εχουν κι αυτοί νεοναζισμό, που βρίσκεται στο 5% και μια εντυπωσιακή λεπτομέρεια είναι πως δεν υπάρχει τίποτε ξεκλείδωτο. Δεν είδα ίχνος φρουρών ιδιωτικών, παρεκτός πολλές περιπολίες αστυνομικών, αλλά όταν πας στο σπίτι ή στην εταιρία κάποιου, δεν υπάρχει κουμπί να ανοίξει η πόρτα -κατεβαίνει ο ιδιοκτήτης ή ένας υπάλληλος και σου ανοίγουν. Και το πιο μικρό ενδιαίτημα έχει ασφάλειες με κωδικούς. Εχουν πολλά μαγαζιά με μεταχειρισμένα είδη, τρώνε λιτά, τα έπιπλά τους είναι απλά, ντύνονται με τον περιώνυμο σκανδιναβικό τρόπο του ό,τι να 'ναι, ενώ περπατούν ξεκάλτσωτοι και με κοντομάνικα, όσο κι αν τους παγώνει η άρκτος του Βορρά. Δικό μου απόκτημα, που της προσέδωσα μαγικές ιδιότητες, ήταν μια μπλε κάρτα ημέρας για το μετρό τους, που είναι επίσης απλό και στολίζεται με πολλά εικαστικά έργα. Ακουμπάς αυτήν την κάρτα σ' ένα φωτεινό πλακάκι που αναβοσβήνει και οι αυτόματες πόρτες υποχωρούν στην ελευθερία σου. Φυσικά, ήμουν πεπεισμένος ότι σου έδιναν παραπάνω ελευθερία από αυτήν που πλήρωνες, επειδή στην κάρτα ήταν σχεδιασμένο ένα μπαρμπαδέλι σαν εξωγήινος, σαν αστροναύτης, σαν ρομποτάκι του '50, που δήθεν ήταν μοντέρνας σύλληψης και ήμουν βέβαιος πως ήλεγχε το βίο μου. Τι στην ευχή, εδώ χιλιάδες συνάνθρωποι πιστεύουν ότι τους ψεκάζουν, δε θα πιστέψω εγώ πως κυκλοφορούν ανάμεσά μας;