Η θλίψη και η μάραση
27.12.2008 - 6:28:00 AM
Φέτο τα Χριστούγεννα τα περάσαμε κάπως ωσάν Λομβαρδοί φρουροί των Άλπεων, εκεί, γύρω στα 1919: μακριά από την Ουκρανία ,όπου υπήρχε πόλεμος, πολύ κοντά στα χιόνια, οπότε μπορεί και να κρύωναν.Δεν συγκεντρωθήκαμε σε κοινό τραπέζι. Οι γείτονες το λένε ακριβέστερα: μάραση, από τον μαρασμό, υποθέτω.
Βέβαια, ο κύριος λόγος που πέρασα Λομβαρδικώς ήτονε μιά ρημαγμένη κάρτα στον υπολογιστή, που με ανάγκαζε να τον ανοίγω ιεροπρεπώς, μόνον στο safe mode. Μήτε σε mail δεν απαντούσα, διότι δεν υπήρχε διαθέσιμη γραμματοσειρά έλληνος λόγου. Τρεις εβδομάδες με διασαλευμένη σχέση ως προς την κοινωνία της πληροφορίας, ιδού τα αποτελέσματα.
Τώρα που συνήλθαμεν, εξετάζω τι έχασα αυτές τις ημέρες. Φαίνεται πως είναι πολλά, αλλά ευτυχώς δεν ανήκουν στα αξιομνημόνευτα. Εκτός ίσως από το έκτρωμα διαλόγου υπό τον γενικό τίτλο "ανοίγοντας τα μαγαζιά της Κυριακής".
Το πνεύμα των Χριστουγέννων χτύπησε μόνον προσφιλείς γείτονες, οι οποίοι συζήτησαν μαζί μου το ενδεχόμενο να βγάλουν λαδάκι χαμηλής οξύτητας.Και το κατάφεραν, με την ταχύτητα. Καθώς οι ποικιλίες που ήθελαν οι βενετσιάνοι από το νησί, στόχευαν στην λίπανση και όχι στην παρασκευή σαλατικών εδεσμάτων, τους πριμοδότησαν ελιές κατάλληλες γιά τις γαλέρες τους. Επομένως γιά να βγάλεις οξύτητα κοντά στην μονάδα, πρέπει να βρείς διχτυωμένες ελίτσες αυθημερόν και αυθημερόν να βογγήξουν τα εξαρτήματα του λιτρουβιού.
Έτσι και έγινε.Εάν πρέπει κάτι να διαδοθεί ως μάθημα, είναι το πανάρχαιο "περσυνά ξινά σταφύλια" που ισχύει τόσο γιά το λάδι, όσο και γιά το διαδίκτυο, που μάλλον διασωλήνωση θα έπρεπε να καλείται.
