Ιστορίες με οκάδες
6.4.2010 - 8:28:00 AM
Υπήρξε ανάγκη, αγνοώ εάν φανταστική ή υπαρκτή (άνκαι εν Ελλαδι υπαρκτό είναι συχνά το φαντασιώδες) να ζυγίζω το φαγητό μου, πρίν το εισπράξω. Ζυγίζω τα λόγια μου-"εισπράξω" έγραψα, όχι "καταβροχθίσω" η "σαβουρώσω".Μη το δοκιμάσετε ποτέ. Θα ζήσετε σε περιβάλλον γιά το οποίο κάποιος πανταχόθεν εκτιμώμενος ψάλλει "τα σπίτια μου έρχονται ως τους ώμους" και το έγραψε πρίν χτιστεί η Λεγολάνδη. Ογκοι μετρημένοι σε λίτρεςδείχνουν πανάλαφροι, και τούμπαλιν. Οπότε δικαίωσα εμαυτόν γιά την παιδική βλακεία μου, ότε ο διδάσκαλος πατήρ μου με ερώτησε "Πανούλη, μιά οκά σίδερο ή μιά οκά βαμβάκι. Τι είναι βαρύτερο; " οπότε και αποκρίθηκα αδίστακτα. "Μιά οκά σίδερο".
Υπέστην στωικά των καγχασμό των σπασικλαίων και των κοριτσιών( σπανίως είναι διαφορετικα στην ζωή) και όταν ο πατήρ μου ,απελπισμένος γιά τον γιόκα του, ρώτησε "γιατί;" απάντησα.
-Αν πέσει από την ταράτσα (κι έδειξα την ταράτσα του σχολείου) μιά οκά σίδερο και σας βαρέσει στο κεφάλι, κύριε, θα σκοτωθείτε. Αν σας πέσει μιά οκά βαμβάκι, μήτε που θα το καταλάβετε.
Μπορεί να μη καταλάβαινα από ορμή, βαρύτητα g τα ρέστα, αλλά από Οιδιπόδειο, την πρώτη ύλη της ποιήσεως, λαμπρά καταλάβαινα. Κι αυτό θυμήθηκα τώρα που μετρώ κεφτεδάκια και μπρόκολα, θαυμάζων τον όγκον των βραστών λαχανικών, έναντι των σμικρών τεμαχίων ζωικής πρωτείνης που αντιστοιχούν στα δράμια που μου χρειάζονται προκειμένου να καταστώ λιπόβαρος και δυστυχής.
