Η Χαρά αιμορραγούσε απ τα 10 της χρόνια. Παιδάκι ακόμη. Η φύση δεν άντεχε τις πληγές της και τις εξώθησε βίαια προς τα έξω να στραγγίσουν. Η ύλη ζητούσε να σωθεί. Πάλευε να διατηρήσει το σωματάκι του μικρού κοριτσιού στη ζωή κι οδήγησε την Χαρά στην έμμηνο ρύση παιδιόθεν. Η πρώιμη εφηβεία της την έκανε δύσθυμη, νευρική, ανυπόμονη, ανήσυχη, ευφάνταστη και έξυπνη. Την οδηγούσε σε αναζητήσεις ωριμότερων καταστάσεων ζωής αλλά δεν έπαυε να είναι ακόμη παιδί. Ένα παιδί που  δεν έφταιγε σε τίποτε. Νόμιζε όμως ότι φταίει για όλα. Είχε ενοχές όταν δεν μπορούσε να είναι άριστη στο σχολείο, ενοχές όταν δεν προλάβαινε να συγυρίσει το σπίτι ,ενοχές όταν την φλέρταραν τα αγόρια της ηλικίας μας, ενοχές όταν έτρωγε ,ενοχές όταν προσπαθούσε να καλλωπίσει τον εαυτό της. Οι σχέσεις της με το άλλο φύλο έγιναν περίεργες και δύσκολες αφού αναζητούσε τυραννικούς έρωτες μια και δεν ήξερε τι σημαίνει χαρά και ελαφράδα. Μέσα στον φαύλο κύκλο των ενοχών της βίωνε τον έρωτα διαλέγοντας απριόρι την εκδίκηση του εαυτού της που δεν μπορούσε παρα να τον σιχαίνεται στο βάθος. Η αηδία αυτή αλλά και η άμεση ανάγκη για επιβίωση επιδεινώθηκε μοιραία όταν μπήκε στην ζωή της άλλο ένα πρόσωπο. Η σύντροφος του αδερφού της. Μιά γυναίκα αυστηρών ηθικών αρχών, θρησκόληπτη ,ενας νέος κρίκος στην αλυσίδα  που της έσφιγγε τον λαιμό αργά αλλά σταθερά. Η συμβίωση των τεσσάρων αυτών ανθρώπων ήταν μια κόλαση. Η Χαρά καταλάβαινε ότι έπρεπε να κάνει κάτι για ν αποδράσει. Να φύγει και να μη ξαναγυρίσει. Μέσα στην ασφυκτική κατάσταση των  εξετάσεων για το πανεπιστήμιο και του άγχους της καθημερινότητάς  στο σπίτι , έχασε πλήρως τον έλεγχο του εαυτού της. Οι αποδράσεις της από την φυλακή της ήταν στην αρχή μέχρι το πιο πάνω στενό της γειτονιάς. Με τον μανάβη, τον χασάπη, τον ψιλικατζή πίσω από τα παραβάν των μικρομάγαζών τους. Η γρήγορη και τυφλή εναλλαγή των εραστών, της δημιουργούσε μια προσωρινή ανακούφιση, ένα στιγμιαίο black out στο μυαλό της που τόσο ανάγκη είχε απ το να μη σκέφτεται ,να μη συλλογίζεται, να μην πονάει. Μετά ακολούθησαν όλοι οι φίλοι του αδερφού της και έπειτα άρχισε μια σειρά από περιστατικά που την έστειλαν στα σπίτια και τα κρεβάτια  των ηλικιωμένων ανδρών της γειτονιάς. Η Χαρά βουτούσε  στα βαθειά στρώματα της απαξίωσης του εαυτού της, άνοιγε καθημερινά ταφόπλακες  που μύριζαν μούχλα και σαπίλα κι έθαβε το κορμί της φτυαρίζοντας μόνη της το χώμα. Το κορμί της πάγωσε, οι αισθήσεις την εγκατέλειψαν, τα μάτια της στέρεψαν από χαρά και οι επισκέψεις της στο σπίτι μου αραίωσαν. Ο σταθερός τότε δεσμός μου με ένα αγόρι της ηλικίας μας , δημιουργούσε στη Χαρά απέχθεια ωστόσο ήταν ολοφάνερο ότι ήθελε έστω και αραιά να με βλέπει για να μου μιλάει για την ζωή της. Η αλήθεια είναι ότι κατέβαλα τις περισσότερες  φορές τεράστια προσπάθεια για να χωρέσω μέσα μου  την ύπαρξή της. Κάποιες φορές τα κατάφερνα κι άλλες πάλι δεν μπορούσα. Όπως τότε που μου είπε όλη την αλήθεια για τον κύριο Στράτο και την σχέση του με την μάνα της. Οπως τότε που εν ψυχρώ μου ομολόγησε ότι ήξερε ότι ήταν παιδί του και μετά πάλι ότι έγινε ερωμένη του. Στην αρχή δεν την πίστευα. Έλεγα μέσα μου ότι έχει φαντασιώσεις κι ότι μάλλον σάλεψε το μυαλό της απ την πίεση και τον πόνο. Κι όμως .Ηταν η πραγματικότητα. Ηταν μια πραγματικότητα που όμοιά της δεν βίωσα ποτέ ξανά στην ζωή μου. Η Χαρά χόρευε στην κόλαση, έπαιζε με τον διάβολο χαμογελώντας σαρκαστικά  και μου το ομολογούσε. Εγω απλά ήμουν η ανίκανη να το δεχτώ.

Συνεχίζεται.