Γεννήθηκαν δύο παιδιά. Ο τρόπος ίδιος. Τα δωμάτια ίδια. Το κορμί της ίδιο. Πολλαπλά και αδιάφορα γι αυτήν τα σώματα των ανδρών. Μια τεράστια σκιά μέσα της η ύπαρξή τους, χυνόταν στο καλούπι της κοιλιάς της  παίρνοντας σχήματα ακαθόριστα που η φύση αδυσώπητη τους έδινε ζωή και φώς. Η Χαρά απέκτησε μόνο αγόρια. Κι ένιωθε μαζί τους καλά μα όχι μητρικά. Τα  είχε παρέα. Η σχέση της μαζί τους ήταν φιλική ,ζεστή και προστατευτική  όσο ήταν πολύ μικρά. Μετά ήταν ξεκάθαρα η φίλη τους. Τίποτε άλλο.

Στο έμπα της εφηβείας του πρώτου της γιού μετακόμισαν στην Αθήνα. Ο καλότατος αποδήμησε εις τόπον χλοερό κι ο Αγιότατος έχασε την παρέα του στο τάβλι . Η Χαρά δεν ένοιωσε ορφάνια παρά μόνο ανακούφιση. Λιγόστεψαν γύρω της οι άνθρωποι που της θύμιζαν το παρελθόν της. Είχε τώρα  την παρέα της να την περιμένει στο σπίτι. Αστειευόταν με τα αγόρια της απ το πρωί μέχρι το βράδυ ,συζητούσε μαζί τους το κάθε τι, έβγαινε μαζί τους ,χαιρόταν. Άρχισε να δουλεύει σκληρά και σε λίγα χρόνια ήταν πετυχημένη επαγγελματίας. Χώρισε τον Αγιότατο και κάπου εκεί, με την πρώτη ανάσα ελευθερίας και ανεξαρτησίας ήρθε ο καρκίνος. Η εμφάνισή του κουβάλησε στην ζωή της όμως και μια άλλη ύπαρξη. Έναν άντρα που δεν ήταν άντρας. Ηταν μια γλυκιά ευαίσθητη ψυχή κρυμμένη σ ένα ανάπηρο σώμα. Ενας άνθρωπος που της πρόσφερε τεράστιες ποσότητες τρυφερότητας που τόσο πολύ της είχε λείψει όλα αυτά τα χρόνια κι αδυνατούσε να της δώσει το σώμα του. Αλλά ο Γολγοθάς που ανέβαινε πιά η Χαρά δεν είχε σώματα. Ηταν μια διαδρομή αποσύνθεσης της ύλης της. Η Χαρά τον ανέβαινε και πέταγε τα κομμάτια της στα χειρουργεία. Ελιωνε της σάρκες της με ακτινοβολίες και τα συκώτια της με χημικές ουσίες χυμένες σε δεκάδες μπουκάλια ορών που έγιναν τροφή της.Δεν υπήρχε σωτηρία από την αρχή. Και το ήξερε. Δεν το πάλευε μέσα της .Οχι, η Χαρά δεν φοβόταν. Απλά πατούσε στα χνάρια της Πεντάμορφής της σε γνώριμες διαδρομές απ τα παιδικά της χρόνια. Αστειευόταν με τα αγόρια της μέχρι την τελευταία στιγμή. Τα είχε κοντά της και δεν δεχόταν ούτε ένα ποτήρι νερό απ τα χέρια τους. Ήθελε μόνο να της μιλούν και να την κάνουν παρέα. Τίποτε άλλο. Κατέβηκα στην Αθήνα και την είδα τέσσερεις μήνες πρίν πεθάνει.

Ποτέ  ξανά. Μιλούσαμε από το τηλέφωνο πριν χαθεί το μυαλό της. Και δεν έμαθα τον θάνατό της απ του Βοριά τα κύματα. Με πήρε η ίδια τηλέφωνο. Με αποχαιρέτησε, αστειεύτηκε μαζί μου ,θυμηθήκαμε τα χρόνια που καθόμασταν στο μπαλκόνι μας στη Σαλονίκη και τραγουδούσαμε το « Το Αργυρό το Φεγγαράκι κι αν μ αγάπαγες λιγάκι θάταν όλα αληθινά»  και δεν κλάψαμε.

Τα δάκρυα είχαν στεγνώσει προς ώρας.