Ξέρω ότι ο τίτλος είναι μπανάλ. Ξέρω επίσης ότι ο μικρός
Ιάσων γράφει τις
καλύτερες νεκρολογίες στο HomeFood, αλλά δράττομαι της ευκαιρίας να πω δυο κουβέντες για τον ιταλό σκηνοθέτη, ηθοποιό και σεναριογράφο Μάριο Μονιτσέλλι, που πήδηξε σήμερα από το παράθυρο.
Δεν τον εγνώρισα προσωπικά, αλλά γνώρισα κάποια από τα έργα του, όπως τους Γ
ενναίους του Μπρανκαλεόνε ή τους
Εντιμότατους Φίλους Mου, που έκαναν τη ζωή μου καλύτερη, με διασκέδασαν, και με ενθάρρυναν με τη βεβαιότητα ότι υπάρχουν κάποιοι που έχουν όχι απλώς την ίδια αίσθηση του χιούμορ με εμένα, αλλά πολύ πιο προχωρημένη. Με βοήθησε να καταλάβω τη ζωή και τους ανθρώπους, και να επικοινωνήσω με φίλους μέσα από τα κοινά σημεία αναφοράς που ήταν οι ταινίες του.
Έμαθα πολλά από τον Μάριο Μονιτσέλλι. Διαβάζοντας
βιογραφίες και
νεκρολογίες, μαθαίνω κι άλλα για αυτόν (και μέσα από αυτά μαθαίνω κι άλλα από αυτόν). Μαθαίνω λ.χ, ότι συμμετείχε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, σε
πάνω από εκατό ταινίες. Μαθαίνω ότι
απεχθανόταν τον Μπερλουσκόνι, ότι ο πατέρας του είχε επίσης αυτοκτονήσει, και ότι είχε καρκίνο του προστάτη. Πριν από τρία χρόνια είχε πει σε μια
συνέντευξη «Δεν με τρομάζει ο θάνατος, με ενοχλεί. Αυτό που με ενοχλεί είναι να μην είμαι πια ζωντανός, και να μην είμαι πεθαμένος».
Θέλει άντερα να ανοίξεις το παράθυρο και να φύγεις, σε οποιαδήποτε ηλικία. Ο Μονιτσέλλι ήταν 95 χρονών.
