Την περασμένη Κυραική, το
Βήμα δημοσίευσε ένα από αυτά τα ρεπορτάζ που σπάζουν κόκκαλα και γεμίζουν τις σελίδες με τα θραύσματά τους. Υπό τη ρουμπρίκα "ΨΥΧΟΓΡΑΦΗΜΑ" και τίτλο "Τι διαβάζουν οι πολιτικοί", εικοσιπέντε βουλευτές
αποκαλύπτουν τις αναγνωστικές προτιμήσεις τους. (Στο ίντερνετ, τα τέσσερα μέρη του άρθρου δημοσιεύονται
στρεβλά...)
Όπως είναι φυσικό, οι περισσότεροι πολιτικοί πουλάνε μούρη. Η αλήθεια δεν τους αφορά. Άσκηση δημοσίων σχέσεων κάνουνε. Κανείς δε λέει ότι διαβάζει τα ποιήματα του Τηλέμαχου Χυτήρη στα ελληνικά, τα πεζογραφήματα του Νίκου Παπανδρέου στα αγγλικά, τα μυθιστορήματα της Λένας Μαντά στα κρυφά. Κανείς δεν παραδέχεται ότι δεν διαβάζει βιβλία, αλλά τα περιοδικά του Κωστόπουλου και του Λυμπέρη. Όλοι είναι ανάμεσα στο
Tractatus Logico-philosophicus και στον Μίμη Ανδρουλάκη, τουτέστιν στο μεγάλο τίποτε, με ένα επίχρισμα Θουκυδίδη και Σεφέρη, μπορεί και Τσόμσκι ή Έκο.
Ουάου, όπως θα έλεγε και ο Κώστας Μυλωνάς. Έτσι, δεν είναι τυχαίο που αγαπημένος παιδικός ήρωας των πολιτικών μας ανακηρύσσεται (κατά δήλωσή τους) ο Γιώργος Θαλάσσης ή Μικρός Ήρως.
Επίσης, δεν είναι διόλου τυχαίο, και είναι πλήρως ενδεικτικό, ότι τα αγαπημένα παιδικά βιβλία των πολιτικών μας είναι κατά πλειοψηφία τα έργα της Πηνελόπης Δέλτα.
Τα παιδικά βιβλία της Δέλτα, δηλαδή πρωτίστως τον
Τρελαντώνη και τον
Μάγκα, τα πήρα πέρυσι για να τα διαβάσω στα παιδιά μου. Μου έκανε εντύπωση πόσο κακογραμμένα ήτανε. Μου έκανε εντύπωση ότι η Δέλτα απευθυνόταν στα παιδιά σα να ήταν ηλίθια. Μου έκανε εντύπωση ο εθνικισμός, ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία που ξεχειλίζανε από τις σελίδες τους σε τέτοιο βαθμό ώστε άρχισα να αντικαθιστώ λέξεις, ύστερα να παραλείπω φράσεις, μετά προτάσεις, μετά κεφάλαια ολόκληρα, και τέλος έδωσα όλα τα βιβλία της για να χαριστούν σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση.
Μπορεί τα βιβλία της Δέλτα να τα θεωρούσαν
σχετικώς καλά στο Μεσοπόλεμο, ελλείψει άλλων, και στη συνέχεια σχετικώς καλά ως τοτέμ της παιδικής ηλικίας. Κι εγώ τα είχα διαβάσει ως παιδί, δεν το αρνούμαι. Όμως εν έτει 2010 τα πέταξα έξω από το σπίτι μου δίχως δισταγμό. Όπως θα πέταγα και τους πολιτικούς που υπερηφανεύονται ότι μεγαλώσανε με αυτά...
