Αφορμή για το δίλημμα – ή μάλλον για το κριτήριο αξιολόγησης του γούστου των λοιπών (διότι καθ’ όσον με αφορά δίλημμα δεν υπήρξε) ήταν μία συζήτηση. Φίλος με κάλεσε να δούμε μαζί τα αποτελέσματα των εκλογών στο μπιστρό που διατηρεί με τους συνεταίρους του, όπως είχαμε κάνει στις 6 Μαΐου. Αγενώς, απάντησα με ερώτηση: «μετά τις 21:30 τι θα βλέπετε;». Τα αποτελέσματα και τον σχολιασμό τους, μου είπε. Αντιλαμβάνεσθε ότι δεν μπορούσα παρά να αποποιηθώ την πρόσκληση. Στο νου μου δεν υπήρχε ούτε χιλιοστό επιφύλαξης: μετά τις 21.30 θα έβλεπα Πορτογαλία – Ολλανδία με ύβρεις κατά της ΕΡΤ επειδή δεν μετέδιδε απευθείας και το Δανία–Γερμανία.
Αντιληφθείς ότι η στάση μου αυτή προκάλεσε κάποια απορία, άρχισα να ρωτώ τους φίλους μου («απόψε μετρώ τους φίλους μου», που είχε πει ο αείμνηστος Ανδρέας στην περίοδο Χέρφηλντ). Πήρα τον πρώτο. «Για το βράδυ της Κυριακής υπάρχει ένα τηλεοπτικό δίλημμα», του είπα. «Δυστυχώς, όχι», μου απάντησε πριν καν τελειώσω, «η άτιμη η ΕΡΤ δεν μεταδίδει και τα δύο απευθείας, οπότε δίλημμα δεν υπάρχει. Απλώς ξενύχτι, γιατί θα δούμε το άλλο κονσέρβα 01-03.00». Του εξήγησα ότι εννοούσα τις εκλογές. «Μήτσο», μου είπε με παράπονο, «ελπίζω ότι δεν με συγκαταλέγεις στους ανθρώπους στους οποίους χρειάζεται να θέτει κανείς τέτοιες ερωτήσεις»...
Αναθάρρησα. Πήρα τον δεύτερο – «με πρόλαβες», μου είπε, «τώρα δα θα σε έπαιρνα να έρθεις σπίτι να τα δούμε μαζί. Έλα στις εννιά να πιούμε και κάτι πριν απ’ τη σέντρα.» Μηδενικό περιθώριο αμφιβολίας ο Άνθρωπος με α κεφαλαίο. Ατσαλωμένος πλέον με αισιοδοξία για το ήθος και ύφος των φίλων μου, αποτόλμησα και τηλεφώνημα σε μία κοπέλα, ξένη προς το ποδόσφαιρο. «Θες να τα δούμε μαζί την Κυριακή;», τη ρώτησα. Το κορίτσι στάθηκε στο ύψος του. «Δεν βλέπω μπάλα», μου είπε, «αν έχεις δεύτερη τηλεόραση, να κοιτάξω τι ταινία παίζει το Σταρ».
Ε ναι, ρε παιδιά. Διότι εδώ δεν μιλάμε για πληροφόρηση περί το αποτέλεσμα, αλλά για παρακολούθηση μιας διαδικασίας. Και ποιά είναι σημαντικότερη διαδικασία να τη βλέπει κανείς; Τι θα πει ο Στρατούλης ή τι θα κάνει ο Βαν Πέρσι;
Επιτρέψτε μου να παρουσιάσω μερικά επιχειρήματα υπέρ της δεύτερης εκδοχής: 1. Το Euro είναι σπανιότερο – γίνεται ανά τέσσερα χρόνια, ενώ οι εκλογές στην Ελλάδα συνήθως ανά δύο χρόνια, ενίοτε ανά δύο μήνες. 2. Στο ματς μπορείς να κλείσεις τον ήχο, όταν η ανοησία καταστεί υπερχειλής - αλλά πάλι βλέπεις το ουσιώδες. 3. Είτε σε αδικήσει η διαιτησία είτε ο εαυτός σου, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Δεν προκηρύσσεται, δηλαδή, δεύτερο Euro μετά από ένα μήνα, μήπως βολέψει περισσότερο το αποτέλεσμα. 4. Και αν ο ομοσπονδιακός εκλέκτορας κάνει καμιά αμφισβητούμενη επιλογή, πάντως δεν καλεί αμόρφωτους ανεπάγγελτους να τους παρουσιάσει ως αστέρες – ποδοσφαιριστές παίρνει (και βλέπεις ως θεατής) και μάλιστα συνήθως τους καλύτερους από τους διακονούντες το επάγγελμα. 5. Ολίγον κίτρινο, το ομολογώ, αλλά ο Αντώνης έχει χιούμορ: Στο Euro βλέπεις τον καλύτερο Σαμαρά από τους λοιπούς εν κυκλοφορία.
Αλλά ας μη σας κουράζω με τα αυτονόητα. Σκέφτομαι μόνο μία πρόταση για την προσεχή αναθεώρηση του Συντάγματος. Πρόωρες ή μη, οι εκλογές θα πρέπει να συμπίπτουν υποχρεωτικά με Euro ή Μουντιάλ (άντε όχι μόνο ποδοσφαίρου, ας είναι και μπάσκετ). Η προεκλογική περίοδος θα αρχίζει με την τελετή έναρξης, η ημέρα των εκλογών θα συμπίπτει με τα προημιτελικά. Ημιτελικούς και τελικό θα τους βλέπουμε χωρίς παράσιτα.
