Τις προάλλες, πέρασα όλο το απόγευμα μαζεύοντας σκουλήκια από τη βεράντα. Και της το είχα πει: Μακριά από το κομπόστ, θεία μου. Αυτή η περιέργειά της όμως… Και η (ηθελημένη;) αδεξιότητά της. Πώς κατάφερε και το τούμπαρε δεν μπορώ να καταλάβω. Και να οι σκώληκες οι σιχαμεροί, να έρπουν μέχρι το σαλόνι! «Εγώ ήθελα απλώς να τους ταΐσω». Θεία, δεν είναι κατοικίδια που κάθε λίγο και λιγάκι τους βάζουμε φαγητό. «Ψυχούλες έχουν και αυτά». Ψυχούλες έχουν, όταν όμως τα είδες να σέρνονται στα πατώματα με πήρες τηλέφωνο να έρθω να σε σώσω. «Δεν τα μπορώ τα… ερπετά». Ενώ εγώ τα μπορώ; Τα μπόρεσα όμως. Με τη σιχαμάρα μου να χτυπάει κόκκινο, τα έβαλα όλα πίσω στο κουτί τους. Ύστερα έπρεπε να σκουπίσω τον αηδιαστικό πολτό με τον οποίο τα τρέφουμε – χύμα και αυτός στο πάτωμα – και να σφουγγαρίσω. Μ’ αυτά και μ’ αυτά έχασα την έναρξη της συναυλίας της Lady Gaga στο Fox Life και ήμουν μέσα στα νεύρα. Επιπλέον είχα μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που γέμισα το μπαλκόνι μου σκουληκαντέρες. Γιατί σε άκουσα, θεία, γιατί; «Να σου πω, οικολόγος με το ζόρι δεν γίνεσαι! Αν δεν αντέχεις, σταμάτα! Ελληνάρα!». Όταν πάει να βγει από πάνω με κάνει μπαρούτι.
Γιατί εξαιτίας της τα τραβάω αυτά. Εκείνη είδε το ντοκιμαντέρ με το κομπόστ και λύσσαξε να το αγοράσουμε για να μπει στο μάτι της Παρμενίδου, του δεύτερου, που είναι ιδρύτρια και πρόεδρος του ΟΣΕΜ (Οικολογικού Συλλόγου Ελληνίδων Μητέρων). «Να το δεις τι χαριτωμένο είναι… Να, κάτι σαν κυψέλη. Βάζεις μέσα τα σκουλήκια και τα ταΐζεις με τα σκουπίδια σου. Τα οποία σκουπίδια μετατρέπονται σε λίπασμα που το ρίχνεις στις γλάστρες». Αφού δεν έχουμε γλάστρες. «Όταν θα έχουμε λίπασμα, θα πάρουμε και γλάστρες!». Όπως και έγινε: Πήραμε και τη συσκευή κομπόστ, και τα τιγρέ κομποστοσκούληκα, και φίκους, σεφλέρες, γιούκες… Και μία μπουκαμβίλια για να μας θυμίζει την Τήνο. Τότε ξεκίνησε η μεγάλη περιπέτεια: Πώς να εξηγήσω στην οικολόγο θεία ότι δεν πρέπει να ρίχνεις στα σκουλήκια ό,τι σου περισσεύει γιατί μπορεί και να τα σκοτώσεις. Τι είπαμε ότι πρέπει να τρώνε; «Στάσου να θυμηθώ… Στάσου… Το ξέρω, το ξέρω! Πρέπει να τρώνε φρούτα και λαχανικά, τσόφλια αβγών, φακελάκια τσαγιού, βαμβακερά υφάσματα… Αυτά». Και το γιαούρτι που βρήκα μέσα στο κουτί τι δουλειά είχε εκεί τη στιγμή που γνωρίζεις ότι τους έρχεται δύσπεπτο το γαλακτοκομικό; «Από πού θα πάρουν ασβέστιο;». Τι να το κάνουν το ασβέστιο τα σκουλήκια; Για να δυναμώσουν τα κόκαλα που δεν έχουν; «Αυτό δεν το είχα σκεφτεί». Γενικώς, ή που δεν σκέφτεται ή που χρησιμοποιεί (και) την οικολογία σαδιστικά, για να με εκδικηθεί που δεν την αφήνω να τρώει γλυκά λόγω ζαχάρου; «Θα μου το πληρώσεις αυτό» είχε προειδοποιήσει, όταν κομποστοποίησα τα «κύριε πρέσβη, μας κακομαθαίνετε» που βρήκα κρυμμένα κάτω από το μαξιλάρι της. Ίσως γι' αυτό φλίταρε τις προάλλες τα σκουλήκια με την πανάκριβη κολόνια μου επειδή κάτι της μύριζε άσχημα. Θεία, 110 ευρώ είχα δώσει για να την αγοράσω! «Δεν ντρέπεσαι να κάνεις τέτοιες σπατάλες σε καιρό οικονομικής κρίσης;». Θέλω να τη σκοτώσω. Και αν δεν το κάνω με αφορμή το κομπόστ, θα το κάνω λόγω της ανακύκλωσης.
Που άργησα να την ξεκινήσω, ανενημέρωτος ων και απασχολημένος με άλλα πράγματα – δεν θεωρώ ότι αυτό είναι προς τιμήν μου… Την ξεκίνησε όμως η Παρμενίδου (του ΟΣΕΜ) και γύρισαν τα μάτια της θείας ανάποδα: «Δεν μπορεί να έρχεται εδώ αυτή η κότα και να μου κάνει παρατήρηση επειδή πετάμε όλα τα σκουπίδια σε μία σακούλα. Από σήμερα αρχίζεις τον διαχωρισμό τους». Εκείνη, βεβαίως, συνέχισε να παίζει με τα νεύρα μου: να τα χαρτιά στη σακούλα με τα αποφάγια, να τα αποφάγια στη σακούλα με τα πλαστικά μπουκάλια… «Πώς κάνεις έτσι; Δυο φλούδες από μούσμουλα έριξα!». Θεία μου, αυτές οι δύο φλούδες καταστρέφουν όλη την προσπάθεια. «Υπερβολικέ!». Μήπως πράγματι υπερβάλλω και της χρεώνω δεύτερες σκέψεις που δεν έχει κάνει; Μεταφράζοντας λάθος την αδυναμία της να ανταποκριθεί στις αυξημένες απαιτήσεις της οικολογικής καθημερινότητάς μας; Ομολογώ πάντως ότι αν δεν με είχε πιάσει το επαναστατικό μου για μια πιο «πράσινη Ελλάδα», θα καταργούσα και την ανακύκλωση και τις σκουληκοφαγάνες. Ας όψεται η Τίνα Μπιρμπίλη που τη συμπαθώ – ακόμη πιο πολύ από τότε που οι «πράσινοι» σύντροφοί της την έχουν στην μπούκα, επειδή φοβούνται ότι με την πολιτική της θα τους στερήσει ψηφαλάκια. Οπότε εξακολουθώ να διορθώνω τα «οικολογικά φάλτσα» της θείας, που αίφνης έχει βρει νέα παιχνίδια… Δεν τα προφταίνω όμως όλα. Κλαίγοντας με πήρε πριν από λίγο η Παρμενίδου (του ΟΣΕΜ) για να με ενημερώσει ότι έπειτα από επίσκεψή της στο σπίτι μας «για να δούμε το τούρκικο», την ώρα που στην εξώπορτά της άνοιξε την τσάντα της για να πάρει τα κλειδιά της, έπιασε ένα κομποστοσκούληκο, «μακρύ ίσαμε ένα δάχτυλο! Κατατρόμαξα, κύριε Κοσμά μου!». Τι ήταν αυτό, θεία; «Ποιο, παιδί μου;». Πώς βρέθηκε ο «Διαμαντής» στην τσάντα της Παρμενίδου; «Μάλλον πήδηξε και μπήκε, ξέρεις πώς σαλτάρουν αυτά όταν δεν τα βλέπεις;». Σαλτάρουν; «Σαν καγκουρό». Δεν έδωσα συνέχεια. Ήξερα πολύ καλά ποιος έβαλε το σίχαμα στην τσάντα της Παρμενίδου: η εκδικήτρια με το κομπόστ. Όπως ήξερα ότι με την πρώτη ευκαιρία το κομπόστ θα έφευγε από το μπαλκόνι μας (δεν είναι για εμάς αυτά) και θα πήγαινε στο μπαλκόνι ενός φίλου που έχει ήδη ένα, οπότε ξέρει πώς να το συντηρεί και, κυρίως, δεν το χρησιμοποιεί για προβοκάτσιες. (Μίλτο, σου ’ρχεται!) Την ανακύκλωση, πάλι, θα τη συνεχίσω. Για την Τίνα, ρε γαμώ το!
