Το είδα στο μάτι της, την ώρα που έμπαινε στο γραφείο: δεν ήταν στα καλύτερά της. Το είδα και στο… κεφάλι της. Τις ημέρες που είναι καταπονημένη - φορτισμένη, το μαλλί της είναι σπαστό. Τις άλλες μέρες, όταν είναι καλά, είναι ίσιο. Υπέθετα ότι επρόκειτο για ορμονική διαταραχή, ως τη στιγμή που το είπα στη θεία Ιουλία. «Είσαι ζαβό;», με κοίταξε με απορία: «απλώς, όποτε δεν έχει κέφι ή χρόνο δεν ισιώνει τα μαλλιά της». Όπως κι αν έχει, με το μαλλί στην εκδοχή αφάνα την είδα να καταφθάνει τις προάλλες. Για να με… καλημερίσει με ένα «τελικά είναι μύθος ότι στο σπίτι χρειάζεται ένας άντρας» και να αρχίζει να μου απαριθμεί όλα όσα είχε κάνει από το πρωί: «έφτιαξα πρωινό για όλους, μάζεψα και έπλυνα τα πιάτα, έστρωσα τα κρεβάτια και ψιλοσυγύρισα, πήγα στο σούπερ μάρκετ, έβαλα (και άπλωσα δύο πλυντήρια), άλλαξα τις λάμπες που είχαν καεί στο φωτιστικό της σάλας και επιδιόρθωσα τη βρύση στο WC που έσταζε». Αυτό το τελευταίο με εντυπωσίασε περισσότερο απ΄ όλα! Εσύ, έφτιαξες τη βρύση;. «Γιατί ποιος να την έφτιαχνε;». Ο άντρας σου. «Εκείνος θα μου έλεγε να πάρω υδραυλικό, ο οποίος θα ερχόταν σε μια εβδομάδα και αν… Δεν καταπιάνεται με τέτοια, όλα μόνη τα κάνω» Όλα; «Αμέ! Και υδραυλικά και ηλεκτρολογικά, και μασάζ όταν πιάνεται το χέρι του από το κομπιούτερ…». Τι τον θες, γιατί δεν τον απολύεις; «Αυτό λέω κι εγώ! Άσε που χθες -για να σου πω το χειρότερο- με ξύπνησε στις 2 τα χαράματα για να σκοτώσω μια κατσαρίδα. Δεν μπορούσε, βλέπεις, να το κάνει ο ίδιος!».
Θα έπαιρνα το μέρος της χωρίς δεύτερη σκέψη αν δεν είχα το προηγούμενο του Γιάννη. Ο οποίος λίγες ημέρες πριν είχε αποφανθεί ότι: «αυτό που λένε, ότι πίσω από κάθε μεγάλο άνδρα (δηλαδή εμένα) κρύβεται μια γυναίκα, ισχύει, είναι όμως απερίγραπτα βασανιστικό». Δηλαδή; «Δηλαδή, η γυναίκα υπάρχει για να σπάει τα νεύρα (δεν χρησιμοποίησε αυτή ακριβώς τη λέξη) του μεγάλου άντρα της, ζητώντας του διαρκώς να κάνει δουλειές, ή κάνοντας δουλειές η ίδια και κατηγορώντας τον που δεν την βοηθάει!». Είχε και ο Γιάννης παραδείγματα για να στηρίξει τη θέση του: Κυρίως τη συνήθεια της γυναίκας του να αφήνει παντού σημειώματα «με τις δουλειές που πρέπει κάνω, δεκάδες post it κολλημένα στο γραφείο μου, το ψυγείο, τον καθρέφτη της εισόδου: “Να πάρω φλάντζα για το καζανάκι”, “να φτιάξω το αυτόματο πότισμα”, “να αλλάξω ντουί στο χολ”, “να καλέσω τη μητέρα για φαγητό το Σάββατο”». Τη μητέρα της; «Όχι, τη μητέρα της τη λέει μαμά, τη μαμά μου λέει μητέρα…». Και τον πατέρα της μπαμπά ενώ το μπαμπά σου πατέρα; «Ναι, δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας. Εκείνο που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί δεν παίρνει η ίδια τη μαμά μου!». Θέλει να το κάνεις εσύ, για να της δείξεις ότι είσαι καλός γιος… «Και για να λέει η μάνα μου ότι η γυναίκα μου δεν καταδέχεται να της τηλεφωνήσει γιατί δεν την πολυσυμπαθεί». Ισχύει κάτι τέτοιο; «Ναι! Αλλά και πάλι το πρόβλημα είναι άλλο. Εγώ δεν έχω ιδέα από τραπέζια, από καλέσματα, από ηλεκτρικά και υδραυλικά και ούτε θέλω να έχω. Γιατί επιμένει;». Μήπως επειδή ούτε εκείνη έχει ιδέα; «Να μάθει!». Μήπως επειδή δύο άνθρωποι είναι μαζί για να μοιράζονται εκτός από τα εύκολα και τα … «Μην αρχίζεις τις βλακείες που λένε οι ψυχολόγοι στην τηλεόραση!».
Τα τελευταία χρόνια δεν είναι λίγες οι φορές που και η Ελένη πρότεινε «να τους αφήσουμε όλους και να φύγουμε οι δύο μαζί, παρέα, στον Αμαζόνιο». Γιατί στον Αμαζόνιο; «Για να ζήσουμε στη φύση, μακριά από βρύσες που στάζουν. Και για να μην χρειάζεται να σκουπίζω το πάτωμα της καλύβας μας». Ποιος είπε ότι δεν σκουπίζουν και οι ιθαγενείς τα πατώματά τους; «Εκεί θα το κάνεις εσύ ως φίλος που συμπαρίστασαι στην καταπονημένη φίλη, εγώ από τη στιγμή που θα πατήσω το πόδι μου στο Μανάου, σκούπα δεν ξαναπιάνω!». Δεν είναι λίγες οι φορές που και ο Γιάννης μου έχει εξομολογηθεί τη διάθεσή του να βάλει σύζυγο και… μητέρα (δηλαδή τη μαμά της) σε μια βάρκα και να τις αμολήσει στο πέλαγος. « Και εγώ θα τους κουνώ για σημαία το λεκιασμένο πουκάμισό μου, εκείνο που δεν με αφήνει να φορώ»… Την ίδια στιγμή ξέρω ότι και οι δύο φίλοι μου δεν μπορούν να ζήσουν μακριά από τις οικογένειές τους. Όσο και αν αυτό για την Ελένη σημαίνει ότι πρέπει να είναι το ίδιο επιδέξια στα σουτζουκάκια και στα μαστορέματα ή για το Γιάννη ότι πρέπει όποτε τρώει να πλένει το πιάτο του - η πρότασή του να το πετάει και στη συνέχεια να αγοράζει άλλο απορρίφθηκε ως απαράδεκτη. Ανήκουν στις (όλο και πιο σπάνιες) περιπτώσεις ζευγαριών με αγάπη διαρκείας (και διάθεση για συμβίωση) πίσω από τις διαφορές. Ανθρώπων που ακόμα και αν τις δύσκολες ημέρες γκρινιάζουν λίγο παραπάνω, στην πραγματικότητα γνωρίζουν ότι βρήκαν εκείνους με τους οποίους θέλουν να γεράσουν. Αυτό δεν είναι (κάτι σαν) ευτυχία; «Και τότε, όταν θα έχουμε καβατζάρει τα ογδόντα και θα θέλουμε… ποικιλία, βλέπουμε», όπως θα έλεγε και ο άντρας της Ελένης. Για να συμπληρώσει «εγώ δηλαδή, γιατί η κυρά Ελένη τι να την κάνει την ποικιλία όταν έχει εμένα;».
