Είχαμε γάμο. Ο εξάδελφός μου ο Ανέστης παντρεύτηκε τη Γιουλίκα, την κοπέλα που κρατούσε τον υπερήλικο πατέρα του. Στα 65 του ο Ανέστης, στα 26 η Γιουλίκα – από χερσόνησο Καμτσάτκα μεριά. Η τελετή, υπερπαραγωγή. Σε κάποιο από εκείνα τα κτήματα που αν δεν έχεις GPS ή mobile σύνδεση στο Internet, ώστε να το ψάξεις στο Google Μaps, δεν το βρίσκεις. Δύο ώρες γυροφέρναμε με το αυτοκίνητο της εξαδέλφης μου στα αμπέλια ώσπου να το εντοπίσουμε. Και εμείς και πολλοί άλλοι καλεσμένοι, αν κρίνω από το πόσοι προσήλθαν καθυστερημένοι στον στολισμένο χώρο, τη στιγμή που η Γιουλίκα τάιζε τούρτα το (μαραμένο) «στεφάνι» της. Χαιρετήσαμε, ευχηθήκαμε, διασχίσαμε ένα δάσος από ροζ μπαλόνια, που έγραφαν ευχές στα ρωσικά, και καθίσαμε στο τραπέζι μας. Για να αρχίσουμε, πιστοί στις παραδόσεις, το μεταγαμήλιο θάψιμο. Με τη θεία Ιουλία να ξεκινάει («καλά, δεν της είπαν ότι ο γαμπρός έχει ζάχαρο και τον έχει μπουκώσει στις σαντιγές;»), την κόρη της και εξαδέλφη μου να παίρνει τη σκυτάλη («μπομπονιέρες με Swarovski; Αυτοί δεν περνάνε οικονομική κρίση;») για να την παραχωρήσει στη θεία Μίνα («όταν η γυναίκα είναι βλάχα του Ανατολικού Μπλοκ… Από τα καλάθια το πήρε το νυφικό;»), η οποία την έδωσε στον θείο Στέλιο, που αποφάνθηκε: «Ό,τι και να λέμε, μαγκιά του του Ανέστη που με ζάχαρο, με ένα πλεμόνι και σε αυτή την ηλικία “τύλιξε” το… ζαχαρωτό». «Μαγκιά του!» συγκατένευσαν οι παριστάμενες και σήκωσαν το ποτήρι με τη ρωσική σαμπάνια που «έφερε η μάνα της νύφης. Αυτή την είδατε; Είναι πιο νέα από τον γαμπρό. Με το ζόρι 50!» «Παντρεμένη;» «Ζωντοχήρα. Μη διαρρεύσει παραέξω, αλλά ο άνδρας της την κεράτωσε με μια μπαρόβια. Και ήταν και νεότερός της». Για δες που η συμπεθέρα μάς προέκυψε Ρωσίδα Ντέμι Μουρ, σχολίασα τότε εγώ για να πυροδοτήσω εν αγνοία μου τις εντάσεις: «Αυτά παθαίνουν όσες κοιτάνε μικρότερους άνδρες» αποφάνθηκε θεία Μίνα, δηλώνοντας την απόλυτη ικανοποίησή της που ο Αστον Κούτσερ κεράτωσε (επανειλημμένως, λένε) τη σύζυγό του και διάσημη ηθοποιό, οδηγώντας τον εξαετή γάμο τους σε άδοξο φινάλε.
«Το τεκνό ήθελες, κυρία μου, άρπα την τώρα!» συγκατένευσε και η κατά τα άλλα πασιονάρια υπέρ των δικαιωμάτων της γυναίκας εξαδέλφη μου. «Τι περίμενε το φρόκαλο; Ότι θα της έμενε πιστός ένας άνδρας 16 χρόνια νεότερός της;» συμπλήρωσε η θεία Ιουλία για να προκαλέσει την έντονη αντίδρασή μου: Όχι και φρόκαλο η Ντέμι Μουρ! «Άντε, μωρέ, τη χιλιοτραβηγμένη!» επιτέθηκε εκ νέου η εξαδέλφη μου για να βρει σύμφωνες όλες τις κυρίες του τραπεζιού. Οι οποίες αποφάνθηκαν ότι εκτός από… νύφη του Φρανκενστάιν είναι και «εντελώς ατάλαντη!». Ενώ το ταλέντο του Κούτσερ τρέχει από τα μπατζάκια του, σχολίασα έκπληκτος από την αντίδραση των γυναικών που παρίσταντο στον γάμο μπροστά στη διάλυση του γάμου της Μουρ. Αντί να κακοχαρακτηρίσουν τον μοιχό, άπασες επιτέθηκαν στην κερατωμένη. Που «αν ήταν αξιοπρεπής και λογική γυναίκα» (θεία Ιουλία), «αν κοίταζε τα παιδιά της όπως πρέπει να κάνει μια μάνα αντί να έχει το μυαλό της στο πράμα της» (θεία Μίνα), «αν είχε επίγνωση της ηλικίας της και διέθετε αυτοσεβασμό» (εξαδέλφη Άννα) και «αν είχε φτιάξει τη ζωή της με έναν άνδρα στην ηλικία της» (κυρία Ντένη Κατσαβού - Χρυσοβαλάντη), «τότε δεν θα είχε ξεφτιλιστεί έτσι». «Αυτή ξεφτιλίστηκε ή εκείνος που φάνηκε κατώτερος των περιστάσεων;» τόλμησα να ρωτήσω, για να δεχτώ νέα επίθεση επειδή υποστήριζα την…– οι χαρακτηρισμοί που έπεσαν στο τραπέζι, απερίγραπτοι. Χαρακτηρισμοί που επαναλήφθηκαν και στο γραφείο, όταν άνοιξε η ίδια κουβέντα.
Σύμπασες οι γυναίκες συνάδελφοι (ονόματα δεν λέω…) «σταύρωσαν» την απατημένη ζητώντας ικανοποίηση: δηλαδή να πληρώσει όσο πιο σκληρά γίνεται το αμάρτημα να παντρευτεί άνδρα νεότερό της. «Μία είναι η εξήγηση για το μένος σας» αποφάνθηκα αφού άκουσα και πάλι τα μύρια όσα «επειδή υπερασπίζεσαι την τεκνατζού», «την τσουλάρα του Χόλυγουντ» κτλ.: «Ζηλεύετε που δεν θα έχετε ποτέ έναν Κούτσερ στο κρεβάτι σας». Παρα τρίχα γλίτωσα το λιντσάρισμα, και στο γραφείο, και στο σπίτι, και σε όποιο γυναικείο κοινό ανέπτυξα τη θεωρία μου περί φθόνου. «Τι έχει, δηλαδή, να ζηλέψει η εξαδέλφη σου απ’ αυτήνα;» με αγριοκοίταξε η θεία Ιουλία, αφήνοντάς με ενεό μπροστά στη στροφή αμέριστης εκτίμησης προς τη μέχρι σήμερα «άχρηστη, άχαρη, αναίσθητη, ατσούμπαλη» κόρη της. Θεία μου, σε νόμιζα πιο ανοιχτόμυαλη. Εσύ, εξάλλου, δεν είσαι εκείνη που συναινούσες στον γάμο του Ανέστη με το εκ Καμτσάτκας ζαχαρωτό και που έλεγες ότι ο ετοιμόρροπος γαμπρός είναι μάγκας; «Ο άνδρας είναι άλλο, εκεί η διαφορά ηλικίας δεν υπολογίζεται το ίδιο». Δηλαδή, όταν μια εικοσάρα οικονομική μετανάστρια «τυλίγει» έναν ταγκισμένο (από την πολυκαιρία) χαλβά προκειμένου να εξασφαλίσει το μέλλον της, δεν έχεις πρόβλημα, ενώ όταν μια ώριμη γυναίκα καταφέρει να ρίξει έναν άνδρα πιο νέο… «Είναι αφύσικο να πας με το παιδί σου». Ενώ είναι φυσικό να πας με τον παππού σου; Και τότε θυμήθηκα την ατάκα από το «Μια γυναίκα χωρίς σημασία» του Οσκαρ Γουάιλντ: «Νιώθω γοητευμένη από τους άνδρες που έχουν περάσει τα 70, γιατί πάντα μου ορκίζονται ότι θα μου είναι πιστοί για όλη τους τη ζωή». Εξηγεί, νομίζω, τις αντιδράσεις. Όπως και αν έχει, εγώ στηρίζω τη Μουρ. Και έκανα unfollow στον Κούτσερ στο Twitter. Να υποθέσω ότι αυτό θα μου στοιχίσει λιγότερες αναγνώστριες;
