Μέχρι σήμερα η εικόνα μιας μητέρας ήταν συγκεκριμένη: η στοργική Παναγία που καθαγίαζε με τη γεμάτη έγνοια και τρυφερότητα παρουσία της τη ζωή των δικών της. Καθισμένη σε μια κουζίνα που μύριζε κέικ και πάστα φλόρα βερίκοκο (για το πρωινό), κεφτέδες και πατάτες τηγανητές (για το μεσημεριανό και το βραδινό, κάθε μέρα της εβδομάδας, κάθε μήνα του χρόνου, για όλα τα χρόνια που ζήσαμε μαζί της). Φορώντας ένα χαμόγελο μεγάλο και ανοίγοντας μια αγκαλιά ακόμη πιο μεγάλη, πρόθυμη να κλείσει μέσα της και να εξαφανίσει κάθε θλίψη των παιδιών της. Ταγμένη στον αγώνα για την ευτυχία όλων εκείνων που είχαν την τύχη να ανήκουν στην οικογένειά της. Στους οποίους μιλούσε για την αξιοπρέπεια, την ειρήνη, την καλοσύνη, τη φιλία, την ανθρωπιά – ενίοτε έκανε και κάτι διαλέξεις περί των αγαθών της αποταμίευσης, αλλά ποιος ο λόγος να θυμόμαστε και τα δυσάρεστα; ΄Ετσι, πάνω-κάτω, την είχαμε γνωρίσει την ιδανική μάνα στα παιδικά παραμύθια μας, έτσι τη ζήσαμε μέσα στο σπίτι μας. Αυτό τουλάχιστον που νομίζαμε ότι είναι η ιδανική μάνα. Διότι, ξαφνικά, «εφευρέθηκε» η Σάρα Πέιλιν και ό,τι γνωρίζαμε ανατράπηκε.
Τώρα, η ιδανική μητέρα κρατάει καραμπίνα και σκοτώνει ταράνδους, λύκους, αρκούδες και οποιοδήποτε άλλο ζωντανό μπει στο οπτικό πεδίο της. Αμέσως μετά φωτογραφίζεται με τα θηράματά της για να έχουν τα παιδιά της να θυμούνται και να καμαρώνουν όταν εκείνη δεν θα βρίσκεται στη ζωή. Επίσης, η ιδανική μητέρα στέλνει τον γιο της να πολεμήσει στου... διαόλου τη μάνα (χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι) και δηλώνει ότι «ο πόλεμος στο Ιράκ είναι θέλημα Θεού». Διαθέτει μηδέν οικολογική συνείδηση και κατανοεί πλήρως (και προσυπογράφει) την καταστροφή περιοχών μοναδικού φυσικού κάλλους στο όνομα της βιομηχανικής ανάπτυξης. Γυρίζει την πλάτη σε επιστημονικά επιτεύγματα, όπως στον προγεννητικό έλεγχο που προλαμβάνει τη γέννηση παιδιών με ανίατες παθήσεις, και επιλέγει να φέρει στη ζωή ένα παιδί με σύνδρομο Ντάουν, στρώνοντας με τα ίδια της τα χέρια τον δρόμο του μαρτυρίου για τον μικρό και για την υπόλοιπη οικογένειά της που θα κληθεί να τον στηρίζει ισοβίως. Την ίδια στιγμή, αρνείται να «συγχωρήσει» ένα εφηβικό σφάλμα της κόρης της και την υποχρεώνει όχι μόνο να φέρει στον κόσμο το παιδί της σε ηλικία μόλις δεκαεπτά ετών αλλά και να παντρευτεί τον υπαίτιο – τιμωρεί δηλαδή αμείλικτα και τον... δράστη του εγκλήματος.
Αυτά και άλλα εξίσου αποστομωτικά είναι η ιδανική μητέρα που αποθεώνεται αυτές τις ημέρες στο πρόσωπο της σταρ του προεκλογικού αγώνα των Ρεπουμπλικανών στις ΗΠΑ. ΄Οπως επίσης είναι ένα πολεμοχαρές «πίτμπουλ», για να χρησιμοποιήσω τη λέξη με την οποία η ίδια η Πέιλιν αυτοχαρακτηρίστηκε, ή ένα αιμοδιψές «μπαρακούντα», για να χρησιμοποιήσω τη λέξη με την οποία τη χαρακτήριζαν όσοι τη γνώριζαν από τότε που πήγαινε σχολείο. Είναι, την ίδια στιγμή, ένα πλάσμα που περισσότερο παραπέμπει σε ρομπότ, έτσι άκαμπτο, αλύγιστο και ατσαλάκωτο όπως εμφανίζεται, παρά σε άνθρωπο. Πρόσωπο φτιαγμένο, λες, από σιλικόνη, επιμελώς βαμμένο αλλά (προσέξτε το!) ικανό μόνο για πολύ συγκεκριμένες εκφράσεις: μαχητικότητα, μαχητικότητα, μαχητικότητα και κάτι σαν χαμόγελο λίγο προτού ξαναγυρίσει στη μαχητικότητα. Ρούχα προσεκτικά διαλεγμένα, κομψά αλλά (πληκτικά και) αυστηρά, ώστε να υποστηρίζουν το αυστηρό μακιγιάζ. Και μανικιούρ τόσο τέλειο, που πολύ αμφιβάλλεις αν είναι εκείνα τα χέρια που αλλάζουν πάνες στον μικρό Τριγκ, το μωρό με το σύνδρομο Ντάουν που έφερε στη ζωή παρ' ότι γνώριζε την πάθησή του, για να επισημάνει και εμπράκτως αυτό που κηρύττει στα πλήθη: ότι άμβλωση ίσον αμαρτία.
Οπισθοδρομική, αμόρφωτη (θεωρεί ότι ο άνθρωπος δεν έχει καμία ευθύνη για τις κλιματικές αλλαγές!), θρησκόληπτη, αμείλικτη, δολοφονικά επιπόλαιη (δήλωσε «έτοιμη» να κηρύξει πόλεμο στη Ρωσία), υπερφιλόδοξη, δεσποτική και πολύτεκνη, αυτή είναι η ιδανική μητέρα της σύγχρονης Αμερικής. Πρόκειται δε για ένα... μοντέλο που έχει μεγάλη ζήτηση, αν κρίνω από την τεράστια δημοτικότητα που απολαμβάνει η κυρία.
Αν, λοιπόν, κάποτε «Η μαμά παραμόνευε στο σκοτάδι», για να δανειστώ τον τίτλο της μαύρης κωμωδίας του Τζον Γουότερς με πρωταγωνίστρια (την Κάθλιν Τέρνερ) μια μητέρα-κατά συρροήν δολοφόνο, σήμερα βγήκε παγανιά και διαφημίζει την πραμάτεια της. Πραμάτεια η οποία περιλαμβάνει όπλα όλων των ειδών, ιαχές πολέμου, απειλές προς κάθε κατεύθυνση, νεκρά και γδαρμένα ζώα, καταδικασμένα παιδιά. Τη βλέπεις στις ειδήσεις, την κυρία, να διαλαλεί το εμπόρευμά της και αλλάζεις κανάλι. ΄Οχι μόνο επειδή νιώθεις φόβο μπροστά σε μια γυναίκα τόσο εμφανώς σκληρή, τόσο έτοιμη για όλα (όσο και ανέτοιμη, επί της ουσίας, πνευματικά), αλλά και επειδή τρομάζεις με τα πλήθη που την επευφημούν. «Αυτή είναι η Αμερική» έγραψαν κάποιοι αναλυτές. «Κι εμείς τι φταίμε;» λέει η πασιονάρια θεία Ιουλία, η οποία από τότε που εμφανίστηκε η Πέιλιν έχει βαλθεί να επικοινωνήσει με όλους τους (χαμένους εδώ και αιώνες) συγγενείς της στις ΗΠΑ για να επηρεάσει την ψήφο τους. «Αν υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που έχει στις φλέβες του αίμα σαν το δικό μου και υποστηρίζει αυτό το τέρας, δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου ήσυχη» δήλωσε. Και έχει ξοδέψει μια ολόκληρη σύνταξη σε υπερατλαντικά τηλεφωνήματα. Μέχρι σήμερα ανακάλυψε μια θεία Στέφανι στο Ντάλας, η οποία έχει άνοια και δεν ψηφίζει – όπως μας ενημέρωσε η συγκινημένη που ψάξαμε να τη βρούμε (δεν της έχουμε πει ακόμη τον λόγο) κόρη της Κούλα. ΄Οπως ανακάλυψε και έναν θείο Τζορτζ (παιδί ενός τρίτου εξαδέλφου της από την πλευρά της δεύτερης γυναίκας του πατέρα της), που μας κάλεσε στη Νέα Ορλεάνη να μας φιλοξενήσει. Η αλήθεια είναι ότι, αν δεν είχαν κάθε μέρα και από έναν νέο τυφώνα «Τίφανι», «Σαμπρίνα», «Τζένιφερ» κι εγώ δεν ξέρω πώς αλλιώς τους έχουν βαφτίσει, μπορεί και να το σκεφτόμαστε, «για να χτυπήσουμε την εχθρό από μέσα», όπως απαιτεί και η παθιασμένη θεία.
Δεν πηγαίνουμε όμως. Και καθισμένοι μπροστά στην τηλεόραση παρακολουθούμε τις εμφανίσεις της – παγωμένης σαν την Αλάσκα της – υποψήφιας αντιπροέδρου των ΗΠΑ, άλλοτε κρεμώντας γύρω από τους λαιμούς μας σκόρδα, άλλοτε αλείφοντας τα κούτελά μας με λαδάκι από την Παναγία της Τήνου, άλλοτε φορώντας τα φυλαχτά που μας είχε δώσει ένας ινδουιστής ιερέας στο Μπαλί ή τα ιερά χαϊμαλιά για την κακογλωσσιά που είχε φέρει η εξαδέλφη μου από την Μποτσουάνα – δεν μπορείς να ξέρεις ποια θρησκεία έχει μεγαλύτερη δύναμη μπροστά στο... δόγμα Πέιλιν, οπότε αποφασίσαμε να τις επιστρατεύσουμε όλες. Παρακαλώντας μην «της τη βαρέσει» και αρχίσει να κοιτάζει και προς Βαλκάνια μεριά. «Σκέψου να είχες μια μαμά σαν την Πέιλιν» είπα ένα βράδυ στην εξαδέλφη μου, ενώ στην τηλεόραση η έξω από 'δώ αποθεωνόταν για άλλη μία φορά από τα πλήθη. «Μα... έχω μια μαμά σαν την Πέιλιν» μου είπε δείχνοντάς μου τη θεία Ιουλία. Υπερβολές;
