Tο ραντεβού με τον γιατρό είχε κανονιστεί έναν μήνα πριν – με καθηγητή, ώστε η διάγνωση να έχει το ειδικό βάρος που της έπρεπε. Όχι στο ιατρείο του, αλλά στο δημόσιο νοσοκομείο όπου ο εν λόγω κύριος δεχόταν δύο φορές την εβδομάδα. «Δεν φαντάζεσαι πόσο γρήγορα κανονίστηκαν όλα» μου έλεγε ενθουσιασμένη. «Ένα τηλεφώνημα, και αυτό ήταν. Τελικά γίνεται δουλειά στο Δημόσιο, από εδώ και μπρος εκεί θα πηγαίνω». Η πραγματικότητα θα τη διέψευδε: αν και εκείνη ήταν Εγγλέζα στο ραντεβού της (είχε και καύσωνα εκείνη την ημέρα, γεγονός που έκανε μάλλον επώδυνη τη μετακίνησή της στο κέντρο), ο γιατρός δεν ήταν. Το έμαθε όταν έφθασε στο γραφείο του για να το βρει κλειστό, με μια ανάρτηση στον πίνακα ανακοινώσεων δίπλα στην πόρτα: «Ο κύριος... τάδε δεν θα δέχεται κατά τη διάρκεια του Αυγούστου». Επέστρεψε σπίτι της σιχτιρίζοντας τα πενταψήφια τηλέφωνα των ραντεβού, τις τηλεφωνήτριες που δεν ελέγχουν τη διαθεσιμότητα των γιατρών και τους γιατρούς οι οποίοι τη στιγμή που η ίδια έβλεπε τις διακοπές σαν όνειρο θερινής νυκτός εκείνοι τις απολάμβαναν.
Κάλεσε ξανά το... μαγικό νούμερο, αυτή τη φορά για να διαμαρτυρηθεί. «Τι να σας κάνω, συμβαίνουν κι αυτά!» απάντησε μια φωνή από... αδιαφορίας και αφασίας γωνία, και εξήγησε: «Σας παίρναμε τηλέφωνο για να σας μεταθέσουμε το ραντεβού, αλλά είχαμε γράψει λάθος το νούμερό σας. Να σας κλείσω άλλο;». Ας της έκλεινε, αυτή τη φορά με έτερο καθηγητή. «Θα σας το βάλω κοντά. Μεθαύριο στις τρεις το μεσημέρι, στο ιατρείο του, στο νοσοκομείο. Να είστε, όμως, στην ώρα σας». Να της έλεγε τίποτε; Δεν της είπε. Αντιθέτως, επέδειξε και πάλι λονδρέζικη συνέπεια: τρεις παρά δέκα βρισκόταν στην πτέρυγα που της είχαν υποδείξει.
Αυτή τη φορά όλα κύλησαν ρολόι. Ευγενέστατη η νοσοκόμα στη ρεσεψιόν όπου πλήρωσε τη συμμετοχή της, ακόμη πιο ευγενική η συνάδελφός της που την πήρε σε ένα μικρό δωμάτιο για να της κάνει καρδιογράφημα «ώστε να είστε έτοιμη όταν φθάσετε στον γιατρό». Και την καρδιακή λειτουργία της αποτύπωσαν, και την πίεση της μέτρησαν («λίγο τσιμπημένη τη βλέπω. Άγχος; Δεν χρειάζεται»), και το πλήρες ιστορικό της κατέγραψαν. Ακολούθως, αφού η καλή κυρία τοποθέτησε τα... ντοκουμέντα σε ένα ντοσιέ, της το έδωσε και της υπέδειξε: «Θα συνεχίσετε τον διάδρομο στο βάθος, θα βγείτε από το κτίριο, θα περάσετε ακριβώς απέναντι. Με το που θα μπείτε, στο δεξί σας χέρι, η τρίτη πόρτα είναι το ιατρείο του... Καλή επιτυχία!». Ευχαρίστησε, έκανε πάλι θετικές σκέψεις για την ανασύσταση του δημοσίου συστήματος Υγείας και συνέχισε σε διαδρόμους που μύριζαν γάζα και αποστείρωση. Για να διαπιστώσει εκ νέου, με το που έφθασε στον προορισμό της, ότι διάγνωση δεν θα γινόταν ούτε σήμερα. Αυτή τη φορά το χαρτί ήταν κολλημένο επάνω στην κλειδωμένη πόρτα: «Ο καθηγητής θα απουσιάσει ως τις 15 Σεπτεμβρίου».
Στο μεταξύ, τα συμπτώματα που προσπαθούσε ατυχώς να διερευνήσει είχαν επανέλθει: ταχυκαρδία, βάρος στο στήθος, αίσθηση φωτιάς που έβγαινε από μέσα της. Τι να έφταιγε; Και δεν είχε μαζί το στρώμα της γιόγκα, να πέσει στα πατώματα να κάνει τον «χαιρετισμό στον ήλιο» (και τον αποχαιρετισμό στον γιατρό) που την ηρεμούσε. Αναζήτησε την καλή κυρία με τον καρδιογράφο για να ζητήσει εξηγήσεις για τη δεύτερη στη σειρά ταλαιπωρία στην οποία την υπέβαλλαν. «Ο γιατρός είναι σε άδεια;», απόρησε εκείνη, «δεν το γνώριζα». «Ούτε εγώ το γνώριζα, γιατί όταν κάλεσα για ραντεβού με διαβεβαίωσαν ότι δέχεται». «Λάθος ενημέρωση. Θα πρέπει να κλείσετε νέο ραντεβού». Της εξήγησε ότι έχει και άλλες δουλειές από το να πηγαινοέρχεται στα νοσοκομεία. Αντί για απάντηση η κυρία με τα άσπρα άνοιξε το ψυγειάκι της και έβγαλε ένα κεσεδάκι frozen yogurt (καινούρια μόδα αυτή): «Μην κάνετε έτσι. Ελάτε να σας κεράσω κάτι για να δροσιστείτε». «Κυρία μου, δεν ήρθα για να φάω γλυκό, για να εξετάσω την καρδιά μου ήρθα! Όμως, γιατί είναι έτσι ροζ;». «Έχει μέσα φρούτα του δάσους. Πάρτε που σας λέω, μας τα έφερε σήμερα το πρωί δώρο ένας ασθενής, είναι εξαιρετικά». «Έλεγα να αποφύγω τα λιπαρά αυτή την περίοδο...». «Καλέ είναι low fat, πάρτε!».
Κάτι ο εκνευρισμός, κάτι η εκ γενετής αγάπη της για τη ζάχαρη, κάθισε, έφαγε το γιαουρτογλυκό της και ενημερώθηκε από τη... φιλόξενη νοσηλεύτρια για τη δυσλειτουργία των νοσοκομείων, για τους μισθούς πείνας που παίρνουν οι εργαζόμενοι, για τις απλήρωτες υπερωρίες, για τον γιο της που τα έφτιαξε «με μια αλόγα από την Ολλανδία που τριγυρνά στο σπίτι ξυπόλυτη και μετά ανεβαίνει με τα βρωμοπόδαρά της στους καναπέδες». Φεύγοντας, και αφού διπλοφίλησε την καινούργια φίλη της, θυμήθηκε το καρδιογράφημα: «Πες μου τουλάχιστον κάτι», γύρισε και τη ρώτησε (είχαν περάσει στον ενικό), «ήταν καλό ή να αρχίσω να ανησυχώ;». «Καλό ήταν», της απάντησε εκείνη, «αλλά δείξε το και σε κανέναν γιατρό!».
