Έλαβα ένα e-mail. Το παραθέτω χωρίς να αλλάξω ούτε κόμμα: «Αγαπητέ μου φίλους, Καλή σου μέρα! Ελπίζω κάθε πράγμα που συμβαίνει και με σας! Ευχαριστούμε για την υποστήριξή σας προς εμάς. Φαίνεται ότι τα Χριστούγεννα είναι εδώ για άλλη μια φορά, και είναι καιρός να φέρει και πάλι στο νέο έτος. Εύχομαι στην merriest Χριστούγεννα σε εσάς και τα αγαπημένα σας πρόσωπα, και σας εύχομαι ευτυχία και ευημερία κατά το επόμενο έτος. Με εκτίμηση & Καλά Χριστούγεννα!». Και καλά κρασιά επίσης. Αρχικά, θεώρησα ότι ο αποστολέας πρέπει να έπαθε εγκεφαλικό ακριβώς μετά το «αγαπητέ μου», με αποτέλεσμα να χάσει και τα αυγά και τα πασχάλια εν μέσω Χριστουγέννων. Δεν τον γνώριζα, η διεύθυνσή του μου ήταν εντελώς άγνωστη. Το προώθησα στην εξαδέλφη μου. Μου τηλεφώνησε αμέσως εμφανώς ανήσυχη «είσαι καλά; Τι είναι αυτά που μου γράφεις;». «Είμαι καλά, αγαπητέ μου φίλους», της απάντησα και τη ρώτησα τη γνώμη της. Είχε παραξενευτεί και εκείνη. Ρώτησε κάποιους φίλους της πιο του internet, πιο... χάκερ από εμάς, και μάθαμε ότι παρόμοιες επιστολές είχαν λάβει χιλιάδες Έλληνες. Αποστολείς τους, εταιρείες που έχουν την έδρα τους εκτός Ελλάδας. Συντάσσει κάθε μία τις δικές της ευχές στη γλώσσα της, είτε αυτή είναι τα βουλγάρικα είτε τα σριλανκέζικα, μετά, με τη βοήθεια του «αυτόματου μεταφραστή», τις μετατρέπει στα ελληνικά και τις αποστέλλει, χωρίς (πιθανώς) να γνωρίζει ότι η γλώσσα στην οποία μας εύχεται… δεν υπάρχει. Έχετε χρησιμοποιήσει ποτέ «αυτόματο μεταφραστή»; Αν ναι, γνωρίζετε τι λέω.
Κάθε φράση πιο σύνθετη από το «χρόνια πολλά» ή το «καλημέρα σας», σε όποια γλώσσα κι αν τη μετατρέψει, την κάνει σαλάτα. Διαβάζεις «John is write to you», πατάς το μεταφραστή για να σου το γυρίσει στα ελληνικά και σου έρχεται κατακούτελα ένα περιποιημένο «John γράφει εσένα». Πού σε γράφει; Αυτό δεν το διευκρινίζει –τουλάχιστον το μοντέλο που χειρίζομαι εγώ, γιατί σίγουρα θα υπάρχουν και πιο εξελιγμένα. Όπως και να έχει, ο «αυτόματος μεταφραστής» θεωρείται ένα από τα θαύματα της σύγχρονης τεχνολογίας. Άλλη μια συσκευή από εκείνες τις πολύ προχωρημένες που ή εμείς δεν ξέρουμε πώς να χρησιμοποιήσουμε ή οι κατασκευαστές τους δεν κατάφεραν να τελειοποιήσουν ή εκείνες οι ίδιες (ναι, οι «έξυπνες συσκευές»... αυτοπροσώπως) κάνουν την επανάστασή τους και αρνούνται να μας εξυπηρετήσουν. Γιατί δεν είναι μόνο οι «αυτόματοι μεταφραστές» που μας ταλαιπωρούν. Η κυρία Μάρω Τζανουλίνου, φίλη της θείας Ιουλίας από τα (εξαιρετικά μακρινά) χρόνια του Οδηγισμού, μας κάλεσε τις προάλλες για να επιδείξει την κουζίνα που κέρδισε στην εορταστική λαχειοφόρο του Σωματείου των εν Ελλάδι Ανωκατωαχλαδοκαμπιωτών. «Υπερσύγχρονο μοντέλο», είπε στην (άσπονδη) φίλη της και θεία μου, για να της μπει στο μάτι. «Βάζεις το φαγητό, καταχωρίζεις στο κομπιούτερ το βάρος του και κάτι άλλα στοιχεία και κανονίζει μόνο του το χρόνο ψησίματος, κάνοντας οικονομία στο ρεύμα». Πήγαμε κι εμείς και σταθήκαμε εκστατικοί μπροστά στο θαύμα της τεχνολογίας, ενώ η κόρη της κυρίας Τζανουλίνου το προγραμμάτιζε. Μετά από μία ώρα και κάτι τρώγαμε μια γαλοπούλα έτοιμη να αρχίσει να τρέχει γύρω γύρω στο τραπέζι, τόσο ωμή ήταν. «Μήπως έπρεπε να πατήσεις το κουμπί που έλεγε “ξεροψημένο”;», ρώτησε η (καταντροπιασμένη) κυρία Τζανουλίνου την κόρη της. «Μα αυτό πάτησα», απάντησε εκείνη. «Όχι τίποτε άλλο, τα πουλερικά πρέπει να τα τρώμε καλοψημένα για να μην πάθουμε πανώλη», είπε η θεία Ιουλία. «Σαλμονέλα, μαμά», παρενέβη η κόρη της και εξαδέλφη μου. «Το ίδιο κάνει», απάντησε εκείνη ενθουσιασμένη που η παιδική φίλη της είχε εξευτελιστεί μπροστά στα μάτια της.
Ο εξευτελισμός της οποίας συνεχίστηκε όταν βγήκε το γλυκό: κρέμα φούρνου παρασκευασμένη ειδικά για να δούμε «τι ωραία που τη μαστιχώνει το κομπιούτερ». Πολύ ωραία! Αρκεί να σας πω ότι η θεία Ιουλία έκανε δύο μέρες να αφαιρέσει τα υπολείμματά της από τη μασέλα της. «Τι τις θέλουν τις μοντερνιές αφού δεν ξέρουν να τις χειριστούν;», μονολογούσε ενώ έτριβε και έτριβε. Ξεχνώντας τα δικά της: το υπερσύγχρονο πιεσόμετρο που αγόρασε, μια μικροσκοπική συσκευούλα που την ακουμπούσες και σου έδειχνε πίεση, παλμούς, θερμοκρασία σώματος, προδιάθεση για ζάχαρο, χοληστερίνη, ουρία ούτε ξέρω κι εγώ τι άλλο. Η οποία τη μια στιγμή έδειχνε 12 τη μεγάλη πίεση, 8 τη μικρή και κάναμε γιορτή, και σε πέντε λεπτά 19 τη μεγάλη, 6 τη μικρή και τρέχαμε να βρούμε τους «Γιατρούς SOS», τους «Γιατρούς χωρίς σύνορα», όποιους γιατρούς τέλος πάντων ήταν εύκαιροι εκείνη τη στιγμή. Δεν μπορώ να σας περιγράφω την αναστάτωση που έφερε στην οικογένειά μας αυτό το διαβολικό μαραφέτι. «Τρέξτε, σβήνω», η θεία Ιουλία «το μηχάνημα έδειξε 7 τη μεγάλη!». Τρέχαμε κι εμείς και στύβαμε τόνους πορτοκαλιών για να την ανεβάσουμε. Σε λίγο «τρέξτε, παθαίνω εγκεφαλικό, το μηχάνημα δείχνει τη μεγάλη 21». Ξανατρέχαμε και την παστώναμε στα σκόρδα, για να τη ρίξουμε αυτή τη φορά. Τελικά, επιστρέψαμε στο παλιό πιεσόμετρο, το κλασικό μοντέλο, με την τρόμπα, και ησυχάσαμε.
Γιατί δεν μας θέλει η τεχνολογία. ΄Η δεν προφταίνουμε να τη μάθουμε. Εδώ δεν προφταίνουν όσοι ασχολούνται μαζί της επαγγελματικά. Αδύνατον να βρω έναν καλό κομπιουτερά ειδικευμένο στα windows vista που έχει εγκατεστημένα το καινούργιο laptop μου. «Δεν έχουμε εκπαιδευτεί σε αυτά», μου είπαν οι ειδικοί (;) στους οποίους απευθύνθηκα για βοήθεια όταν δεν μπορούσα να καταλάβω πώς λειτουργούσε το νέο (σχιζοφρενικό;) «τοπίο» πάνω στο οποίο έπρεπε να εργαστώ. Και άρχιζαν τα πειράματα προσπαθώντας να εφαρμόσουν στη νέα τεχνολογία όσα ήξεραν για την παλιά, με ολέθρια συχνά αποτελέσματα και για τα νεύρα μου και για την απόδοση του laptop και για την επαγγελματική τιμή τους. Τελικά, αποφάσισα να επιστρέψω στο παλιό καλό κομπιουτεράκι μου, κι ας είναι πιο αργό και λιγότερο ντιζαϊνάτο. Δεν με θέλει είπαμε η τεχνολογία. Όχι μόνο εμένα.
Προγραμμάτισε τις προάλλες ο φίλος μου ο Στέλιος το navigator που του είχαν κάνει δώρο για να μου αποδείξει
«πόσο καλά σε οδηγεί όπου θέλεις». Άρχισε «το μαναράκι» (έτσι αποκαλεί ο Στέλιος τη γυναικεία φωνή που υποδεικνύει τη διαδρομή) τα «σε εκατό μέτρα στρίβετε δεξιά», «μείνετε αριστερά», «σε πεντακόσια μέτρα στρίβετε αριστερά και αμέσως μετά δεξιά»… Αυτό κάναμε κι εμείς και φάγαμε τις μούντζες της ζωής μας, αφού ο δρόμος στον οποίο μας έστειλε τόσο απερίσκεπτα η φωνή-δολοφόνος είχε πρόσφατα μονοδρομηθεί κι εμείς διερχόμασταν αντίθετα απ’ ό,τι έπρεπε, πανικοβάλλοντας τους οδηγούς των άλλων αυτοκινήτων. «Φαίνεται ότι καμιά φορά αλλάζουν τη σήμανση και δεν προφταίνει να ενημερωθεί το μηχάνημα», έσπευσε ο φίλος μου να δικαιολογήσει το... εικονικό «μαναράκι» του, το οποίο, υποπτεύομαι, έχει αρχίσει να ερωτεύεται. Παρεμπιπτόντως, γιατί δεν βάζουν και αντρικές φωνές στο κόλπο; ΄Η έχουν βάλει; Πάντως, όλες όσες έχω ακούσει μέχρι σήμερα σε «νεαρά, καλλονή ξανθιά με γαλάζια μάτια και ιδανικές διαστάσεις» παραπέμπουν. Μπας και οι navigator ως υπερσύγχρονα μαραφέτια παρέχουν και άλλες υπηρεσίες για τις οποίες δεν είμαστε ακόμα ενημερωμένοι; Για διαβάστε πιο καλά τα προσπέκτους τους. Και αυτών και των άλλων υπερσύγχρονων συσκευών σας. Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να κρύβουν...
