Βλέπω τις φωτογραφίες του μπόμπιρα που έγινε πατέρας στην Αγγλία και της καλής του και μητέρας του παιδιού του (13 χρόνων ο ένας, 15 η άλλη) και σκέφτομαι ότι υπάρχουν άνθρωποι στους οποίους δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται να κάνουν παιδιά. ΄Οχι, δεν αναφέρομαι τόσο στους δύο ανηλίκους όσο στους γονείς τους που άφησαν τα παιδιά τους να φτάσουν σε αυτή την κατάσταση. Την τραγική κατάσταση! Είναι φοβερό να βρίσκεσαι με παιδί όταν είσαι ακόμη παιδί. Κοιτάξτε με προσοχή τις φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν στον Τύπο: η λέξη πατέρας είναι αναντίστοιχη με τη φατσούλα του μικρού. Ενός αγοριού που περιμένεις να σου ζητήσει χρήματα για να αγοράσει σοκολάτες και όχι πάνες για το μωρό του. «Μην τα παραλές· και εγώ μικρή τη γέννησα την εξαδέλφη σου», μου λέει η θεία Ιουλία, «ήμουν δεν ήμουν 14 χρόνων». «Μαμά, στα 29 με έκανες», παρεμβαίνει η αμείλικτη κόρη της, για να συμπληρώσει: «Είπαμε να κρύβεις ένα-δύο χρόνια, αλλά εσύ το παρακάνεις!». «Δεν θα μου πεις εσύ πότε σε γέννησα, ξέρω πολύ καλύτερα» συνεχίζει η θεία που – ιδέα μου είναι; – από τότε που παίρνει χάπια αισιοδοξίας (της τα σύστησε η κυρία Τοπαλίδου του πρώτου, με τη χρόνια κατάθλιψη «από τότε που παραγκώνισαν τον Σημίτη») έχει γίνει πιο τσαούσα, πιο επιθετική. Εγώ, πάλι, έχω γίνει πιο υποχωρητικός, καθώς δεν μπορώ να τις αντιμετωπίσω. Ούτε τη θεία ούτε την εξαδέλφη μου.
Τις άφησα λοιπόν να τσακώνονται και αναζήτησα στο Internet περισσότερες λεπτομέρειες για τον πατερομικρούλη. Για να πληροφορηθώ ότι την πατρότητα του βρέφους διεκδικούσαν άλλοι δύο πατερομικρούληδες. Οι οποίοι είχαν επίσης (κατά τα λεγόμενά τους) κοιμηθεί με τη δεκαπεντάχρονη μητέρα. Δεν θα σας μεταφέρω τους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποίησε για τη λεχώνα η θεία Ιουλία όταν της το είπα (δεν το σηκώνει ούτε το ύφος του περιοδικού ούτε και το ήθος του γράφοντος), θα απορήσω όμως εκ νέου με τους γονείς της μικρομάνας. Αυτοί δεν βλέπουν στο απλανές βλέμμα της κόρης τους ότι – είναι νομίζω περισσότερο από εμφανές – δεν έχει επίγνωση ούτε αυτού που έκανε ούτε των μελλοντικών συνεπειών του;
΄Οπως έχω μάθει από την αδελφή μου, η οποία ζει μόνιμα στο Πόρτσμουθ και λόγω της δουλειάς της (είναι δασκάλα) συναναστρέφεται καθημερινά παιδιά, η Αγγλία είναι μια χώρα που έχει παράδοση στις ανήλικες μητέρες. ΄Αλλο όμως να το συζητάς για να περνά η ώρα ή να το διαβάζεις στις στατιστικές και άλλο να βλέπεις τα ανατριχιαστικά πλάνα από το μαιευτήριο όπου γέννησε η μικρή. ΄Οχι, δεν υπερβάλλω. Ανατριχιαστικά ήταν, παρ' ότι ο πατερομικρούλης και η μητερομικρούλα προσπαθούσαν να χαμογελάσουν ανέμελα. Το χαμόγελό τους, όμως, είχε αμηχανία. Ακόμη και φόβο νομίζω ότι διέκρινα. Αυτό αισθάνομαι και εγώ, ένας ξένος, για το μέλλον τους και για το μέλλον του άμοιρου του μωρού τους: φόβο. Δεν ανήκω, βλέπετε, σε εκείνους που θεωρούν ότι τα παιδιά είναι ευτυχία γενικώς. Πιστεύω ότι είναι ευτυχία με προϋποθέσεις. ΄Οτι πρέπει να ξέρεις γιατί τα κάνεις. ΄Οτι πρέπει να είσαι σε θέση να σηκώσεις τα βάρη τους. ΄Οτι πρέπει να μπορείς να τους παρέχεις τα απαραίτητα και κάτι παραπάνω. Πιστεύω και σε κάτι άλλο που πιθανώς να παρεξηγηθεί: στο δικαίωμα του γονέα να ευτυχεί όχι μόνο μέσα από την ύπαρξη ενός παιδιού αλλά και μέσα από την προσωπική ζωή του. Στον γονιό που όσο και αν αγαπά το βλαστάρι του (που, ναι, το αγαπά μέχρι θανάτου) δεν ξεχνάει ότι είναι και αυτός άνθρωπος που έχει δικαίωμα να ζήσει, να κάνει ένα-δύο πράγματα που τον ευχαριστούν, να φροντίσει κάπως την εμφάνισή του, το ντύσιμό μου, τη διάθεσή του. Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που εγκαταλείπουν τον εαυτό τους, που παραιτούνται από τη δική τους ζωή επειδή όλος ο χρόνος τους και το χρήμα τους κατασπαταλώνται στη φροντίδα των άλλων. Συγκοινωνούντα δοχεία η ζωή του γονέα και η ζωή του παιδιού, δεν παύουν όμως να είναι δύο διαφορετικά δοχεία που θέλουν ενίοτε ξεχωριστή συντήρηση – φαίνεται έντονα αυτό όταν το παιδί μεγαλώνει και αρχίζει να κάνει τις δικές του επιλογές, να παίρνει τις δικές του αποφάσεις, να κάνει τα δικά του βήματα.
΄Ισως κάποιοι με θεωρήσουν εγωιστή και εγωκεντρικό, σκέτο γάιδαρο, που σκέπτομαι έτσι. ΄Οπως και αν έχει, ανήκω σε εκείνους που προτιμούν μια οικογένεια με ένα ή δύο παιδιά η οποία μπορεί να υποστηρίξει τα θέλω και τα όνειρα όλων των μελών της, και των μικρών και των μεγάλων, από κάτι πολύτεκνες οικογένειες που δηλώνουν ότι τα παιδιά είναι ευτυχία, αλλά εξασφαλίζουν το καθημερινό φαγητό τους και τα ρούχα τους χάρη στα Κέντρα Πρόνοιας της Εκκλησίας, στους πονετικούς γείτονες, στα φιλανθρωπικά σωματεία. Και που οι μάνες, αντί να αφήσουν τα δεκάχρονα και δωδεκάχρονα κορίτσια τους να παίξουν όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας τους, τα αναγκάζουν να ωριμάσουν πριν την ώρα τους, αναθέτοντάς τους τη φροντίδα των μικρότερων αδελφών τους, επειδή εκείνες δεν προφταίνουν να τα φέρουν όλα βόλτα.
Ας μην είμαι απόλυτος, παντού υπάρχουν εξαιρέσεις. Πολλοί άνθρωποι βρίσκουν την ευτυχία, την ολοκλήρωσή τους, μέσα από καταστάσεις που στα δικά μου μάτια φαντάζουν Μεσαίωνας, κόλαση. Μπορεί για κάποιους κόλαση να είναι η δική μου ζωή. Μπορεί... Βλέπω, όμως, και εκείνη την τρελή Αμερικανίδα με τα έξι παιδιά που έκανε άλλα οκτώ και δεν μπορώ παρά να φρυάξω μπροστά στην απόλυτη κόλαση που ξαφνικά γεννιέται (και) μέσα από το αμερικανικό όνειρο (το οποίο περιλαμβάνει, αν δεν απατώμαι, τις πολυμελείς οικογένειες). Απορώ με τα μυαλά της. Πώς έκανε κάτι τέτοιο από τη στιγμή που δεν έχει τα μέσα να θρέψει ούτε καν την πρώτη εξάδα; Ως και η μάνα της βγήκε και την έκραξε χαρακτηρίζοντάς την «τρελή!». Και αποκαλύπτοντας ότι και της ίδιας, παρ' ότι αγαπάει τα εγγόνια της, της είναι πλέον αδύνατον να ζει σε ένα σπίτι (δύο-τριών δωματίων, αν δεν απατώμαι) με όλο αυτό το παιδομάνι. Αν και ο πιο τρελός από όλους είναι ο γιατρός που βοήθησε τη μαμά-κουνέλα να φέρει στον κόσμο τα οκτάδυμα. Τα οποία θα μεγαλώσουν, ακούστηκε, με κρατικά έξοδα. Δηλαδή με λεφτά των φορολογουμένων. Μερικοί εκ των οποίων αντέδρασαν έντονα και δήλωσαν ότι ειδικά σε περίοδο τέτοιας οικονομικής στενότητας δεν έχουν καμία διάθεση να πληρώνουν τις τρέλες της κάθε αχαρακτήριστης… Ε, θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί τους.
Παρεμπιπτόντως, και μιας και η κουβέντα αυτή την εβδομάδα περιορίστηκε σε μωρά και γονείς, μικρούς ή μεγάλους, ο απαράδεκτος νόμος που ισχύει στη χώρα μας σχετικά με τις υιοθεσίες θα αλλάξει ποτέ, ώστε να μπορέσουν οι άνθρωποι που δεν καταφέρνουν να τεκνοποιήσουν, αλλά έχουν τη διάθεση και τα μέσα να δώσουν την αγάπη τους σε ένα ορφανό ή παρατημένο παιδί, αντί να αγοράζουν βρέφη με παράνομες διαδικασίες από το εξωτερικό, να γίνονται γονείς με τις ευλογίες του κράτους; Τα παιδιά δεν τα φέρνει πάντα ο Θεός, τα φέρνει και ο σωστός και δίκαιος νόμος.
