Κάτι το γελοίον...
Την κατευχαριστήθηκε η θεία Ιουλία την απόδραση του Βασίλη Παλαιοκώστα και του Αλκέτ Ριτζάι. «Λεβέντες!» αναφωνούσε ξανά και ξανά, παρακολουθώντας τα ρεπορτάζ των δελτίων ειδήσεων. «Θεία μου, είναι κατάδικοι». «Δεν ξέρεις εσύ», μου έριχνε το πιο υποτιμητικό βλέμμα της, «εσύ είσαι λελέκος των γραφείων και των σαλονιών». Τέτοια απαξίωση; «Και εσύ για άλλη μία φορά δεν ξέρεις τι λες» παρενέβη η (ευτυχώς, πάντα υπέρ μου) εξαδέλφη μου, για να ανάψει ο καβγάς ανάμεσα σε μάνα και κόρη. Με τη μία, τη μάνα, να εμφανίζεται στα έκπληκτα μάτια μας προστάτιδα των παρανόμων, ίδια η μαμά Ντάλτον, και την άλλη, την κόρη, να απορεί «με τα μυαλά που κουβαλάς γριά γυναίκα!». «Γριά να πεις τη μάνα σου!», σε έξαλλη κατάσταση η θεία, «δυστυχώς, εσύ είσαι η μάνα μου» η (δεν αφήνει τίποτε να πέσει κάτω) εξαδέλφη μου. Και ξαφνικά, ένα περίεργο, κοφτερό, «εγώ; Εγώ είμαι μάνα σου; Ποιος το είπε;». Προς στιγμήν, η θεία φάνηκε τόσο αποφασισμένη να αποκαλύψει κάποιο φοβερό μυστικό που κουβαλούσε μαζί της από χρόνια, που φοβήθηκα ότι θα ήμουν μάρτυρας πρωτοφανών ανατροπών στην οικογένειά μας. Την ίδια όμως στιγμή συνήλθε (τα έχει αυτά η επιλεκτική άνοιά της) και έπεσε στην πολυθρόνα της λέγοντας «είμαι, που να μην ήμουν, θρασυτάτη!».
Λίγο μετά η εξαδέλφη μου έφυγε για να εκτονώσει την έντασή της στο γυμναστήριο (την απόσταση Γκύζη - Χαλκίδα τρέχει στον διάδρομο κάθε φορά που έχει θέμα με τη μάνα της) και η θεία προσπαθούσε να αποφορτιστεί παρακολουθώντας την εκπομπή που αγαπάει να μισεί, τα «Παρατράγουδα» της Αννίτας Πάνια – που όποτε δεν την προφταίνει live τη γράφει στο βίντεο. «Είναι δυνατόν;» την επέπληξα ενώ στην οθόνη η Αννούλα Φλωρινιώτη – κάτι ανάμεσα σε Πάμελα ΄Αντερσον, Μπάρμπι και Φρέντι Κρούγκερ από τον «Εφιάλτη στον δρόμο με τα μικρόφωνα» – μούγκριζε «Μπορείς απόψε να βγεις μ' όλες τις τσούλες της Γης! Βγες μπροστά! Να βρεις κορίτσια σωστά για να χαρεί και η μαμά!». Είναι δυνατόν; Η αναθρεμμένη με Βέρντι (έστω, με Αττίκ) θεία να ακούει αυτά τα πράγματα; «Για την εμπειρία» μου λέει. Ξέρει όμως καλά και η ίδια ότι είναι βαθύτερα τα αίτια που την τραβάνε στο trash. Και εκείνη και εμένα και τους πιο πολλούς από εμάς.
Το «για την εμπειρία» είναι η εύκολη δικαιολογία. Η φράση-κλισέ πίσω από την οποία κρύβεσαι για να μην εξευτελιστείς εντελώς. ΄Αλλο να πεις «απόψε έχω όρεξη να πάω να τα σπάσω στα σκυλάδικα» και άλλο «θέλω μια φορά στη ζωή μου να πάω σε σκυλάδικο, για την εμπειρία». Αμέσως το αποφορτίζεις το πράγμα, του αφαιρείς το μισό και βάλε βάρος του. Και αν «για την εμπειρία» έχουμε κάνει τέρατα σε αυτή τη ζωή, εμπειρία είναι, να την αφήσουμε να φύγει; Να μην την αποκτήσουμε; Για την εμπειρία, λοιπόν, βουτάμε ενίοτε με τα μούτρα στα σκουπίδια. Τα οποία, χάρη (και) στην τηλεόραση, μας παρέχονται σε αφθονία. Ποια όμως είναι η σκοτεινή πλευρά του χαρακτήρα μας που τόσο έλκεται από το ευτελές; Γιατί «τσιμπάμε» στο φτηνό; «Επειδή το φτηνό σε χαλαρώνει» λέει η θεία Ιουλία. Γιατί να τη χαλαρώνει (μέχρι δακρύων από τα γέλια) το άσμα «Σε είδα στο ποδήλατο και ήσουν όλο τρέλα, μα ξαφνικά κατάλαβα πως έλειπε η σέλα», που κανονικά θα έπρεπε να την κάνει έξαλλη, και όχι, για παράδειγμα, μια Φαραντούρη στον παλιό, καλό (ερωτικό) Θεοδωράκη; «Είσαι καλά, παιδάκι μου, η Φαραντούρη είναι φορτισμένο πράμα, δεν είναι για χαλάρωση». ΄Οχι Φαραντούρη λοιπόν. Κάτι όμως προς το έντεχνό του, θεία μου... «Μα τι θέλεις να ακούω, Λουδοβίκο των Κατωγείων;». Των Ανωγείων. «Των Κατωγείων. ΄Ενα ρεφρέν του και η διάθεσή σου έχει πιάσει υπόγειο». Ενώ με την Αννούλα Φλωρινιώτη ανεβαίνει; «Μαζί της – πώς το λένε; – γελάω, παιδάκι μου, αυτό θέλω!».
Το γέλιο είναι το ζητούμενο; Αυτό μάς λείπει; «Και η ανεμελιά μάς λείπει» λέει η θεία. ΄Εχει άδικο; Παρασοβαρέψαμε. Παραγκριζάραμε. Η σοβαροφάνεια, τουλάχιστον στον αέρα της πρωτεύουσας, έχει ξεπεράσει στις μετρήσεις τα όρια επιφυλακής, κρίνεται πιο επικίνδυνη για τη δημόσια υγεία και από το διοξείδιο του αζώτου. Οι «έντεχνοι» που μας ψυχαγωγούν (;) φοβούνται (με ελάχιστες εξαιρέσεις) να γελάσουν μην τυχόν και τους αφαιρέσουμε τον... τίτλο. Σοβαροφάνεια και στα τηλεοπτικά παράθυρα από δημοσιογράφους και πολιτικούς, σοβαροφάνεια και στις τέχνες. Σοβαροφάνεια στις ζωές μας. Και βρίσκει ευκαιρία το ευτελές να αντικαταστήσει το (πραγματικά και ουσιαστικά) αστείο, να παρεισφρήσει στη σοβαροφανή καθημερινότητά μας και να μας δώσει το (υστερικό έστω) γέλιο που μας έλειπε, κερδίζοντας έδαφος, εκμαυλίζοντάς μας. Για αυτόν τον λόγο φαινόμενα σαν την Πετρούλα του Star ή την ΄Εφη Θώδη, τα οποία κανονικά θα είχαν εξαντληθεί στο πρώτο πεντάλεπτο μιας trash εκπομπής, ζουν και βασιλεύουν και γίνονται οι απόλυτοι διασκεδαστές μας.
Με αυτά γελάμε: με τη φτήνια που μας περιβάλλει και με τα χάλια μας. ΄Η δεν γελούσαμε με τα χάλια μας όταν παρακολουθούσαμε τη νέα απόδραση από τον Κορυδαλλό; Διασκεδαστής των πληθών και ο Παλαιοκώστας. ΄Ενας ζογκλέρ της παρακμής, ένας Ντέιβιντ Κόπερφιλντ του υποκόσμου, ο οποίος έρχεται να προσθέσει στη φτήνια των καθημερινών μας παρατράγουδων το απαραίτητο σασπένς. Μαζί του και μπόλικη απαξίωση για μια κυβέρνηση που έχει ξεχάσει ότι εκλέχτηκε για να οδηγεί με ασφάλεια και σοβαρότητα ένα κράτος προς το μέλλον του και που έχει εξελιχθεί σε ένα από πιο κακόγουστα ανέκδοτα των τελευταίων δεκαετιών. Τη δοκιμάσαμε και αυτή, «για την εμπειρία». Και τώρα; Τώρα, για την εμπειρία (πάνω από όλα), βλέπουμε μαζί με τη θεία Ιουλία τα «Παρατράγουδα», ακούμε μεταμοντέρνα σουξέ επιπέδου «Την είχα άχτι, την είχα άχτι, τώρα την έχω μόνο στάχτη, μέσα στο τσίγκινο κουτί που φύλαγε τα μπικουτί», φανατιζόμαστε με τους καβγάδες των πολιτικών στα «παράθυρα», παρακολουθούμε καμιά απόδραση από τον Κορυδαλλό (ελπίζοντας στην επόμενη που θα γίνει να είμαστε εμείς οι αυτόπτες μάρτυρες με την κάμερα του κινητού τηλεφώνου μας να απαθανατίζει τις καταιγιστικές εξελίξεις) και προσπαθούμε να ξαλεγράρουμε, να γελάσουμε, να ξεσπάσουμε... Τι άλλο να κάνουμε; Διανύουμε και εξαιρετικά φορτισμένη περίοδο. Πλησιάζει, βλέπετε, ο εθνικός αγώνας μας για την κατάκτηση της πρώτης θέσης στη Eurovision. Θα γελάσουμε πάλι με την (καινούργια) κατρακύλα μας ή θα πεθάνουμε από πλήξη;
