Θέλω να πάω παντού. Και όταν λέω παντού εννοώ σε κάθε γωνιά της γης. Από την Ανταρκτική ως τη Γροιλανδία, από την Ιαπωνία ως το Πράσινο Ακρωτήρι, από το Νησί του Πάσχα ως το Θιβέτ. Ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που αποκλείουν προορισμούς προτού καν τους γνωρίσουν. «Εμένα δεν με ενδιαφέρει καθόλου η Αφρική!». Γιατί, τι σου έκανε; Αν δεν πας, να την περπατήσεις, να τη μυρίσεις, να τη ζήσεις, πώς μπορείς να είσαι σίγουρος ότι δεν έχει τίποτε να σου δώσει; ΄Ολα σε αυτόν τον κόσμο έχουν κάτι να δώσουν. Και η Νέα Υόρκη και τα Τίρανα. Και η Ελβετία και το Μάλι. Και το τροπικό δάσος του Αμαζονίου και η έρημος Καλαχάρι. Και τα Σόδομα και τα Γόμορρα – προς Ιορδανία μεριά... Καιρό να έχεις. Και χρήματα.
Γιατί ομολογώ ότι όταν μιλάω για ταξίδια δεν εννοώ εκείνα που κάνουν οι δημοσιογράφοι του δορυφορικού καναλιού Travel: οι οποίοι μετακινούνται στις καρότσες ξεχαρβαλωμένων φορτηγών ή περπατάνε χιλιόμετρα μέσα στη σκονισμένη στέπα φορτωμένοι με το σακίδιό τους και διαμένουν σε ξενώνες των τριών δολαρίων τη βραδιά – μια βραδιά που περνάει εξαιρετικά ευχάριστα με το σκότωμα κοριών, σκορπιών και κατσαρίδων. Θαυμάζω την άνεση με την οποία υποβάλλουν τον εαυτό τους σε κάθε λογής βασανιστήρια προκειμένου να γνωρίσουν τον κόσμο. Tους ζηλεύω που έχουν επισκεφθεί μέρη δυσπρόσιτα, στα οποία δεν θα καταφέρω ποτέ να φτάσω (π.χ. στη μαγευτικής ομορφιάς, όπως δείχνουν οι φωτογραφίες που μου έδειξαν κάτι φίλοι, απομακρυσμένη νήσο Πανταμπάμπλι Τούμπουλου της Ινδονησίας). Αλλά μερικές στοιχειώδεις ανέσεις τις έχω πλέον ανάγκη. Λόγω ηλικίας; Mπορεί και να είναι έτσι.
΄Ενα περιποιημένο και καθαρό δωμάτιο με αξιοπρεπές πρωινό, σε λογική τιμή, είναι το λιγότερο που επιδιώκω να εξασφαλίσω σε κάθε ταξίδι μου – αρκετά εύκολο όταν βρίσκομαι στο εξωτερικό, εξαιρετικά δύσκολο όταν ταξιδεύω στην Ελλάδα. Από εκεί και πέρα, όσο καλύτερο είναι το δωμάτιο που μπορώ να έχω τόσο πιο ευτυχής αισθάνομαι. Γιατί να το κρύψω; Μου αρέσει στις διακοπές μου να απολαμβάνω πολυτέλειες (μικρές ή, ακόμη καλύτερα, μεγάλες) που δεν μπορώ να έχω στην καθημερινότητά μου: πρωινό με ζεστά κρουασάν, λιωμένη σοκολάτα και αρωματικούς καφέδες σε έναν πύργο της Βόρειας Γαλλίας, με την ομίχλη να ενισχύει τη γοητεία του τοπίου έξω από τα παράθυρα. Μερικές ώρες στο σπα ενός από τα (απλώς συγκλονιστικά) ξενοδοχεία της Ταϊλάνδης. ΄Ενα τεράστιο δωμάτιο με τζαμαρία στον 45ο όροφο ξενοδοχείου στη Σιγκαπούρη, από όπου φαίνεται όλη η πόλη, από το τροπικό βουνό ως τη θάλασσα. Μπανγκαλόου χτισμένα και διακοσμημένα σαν παραδοσιακά σπίτια (με όλες όμως τις ανέσεις) στην Πέτρα της Ιορδανίας, μέσα σε κήπους με ανθισμένες μπουκαμβίλιες. Μια τυρκουάζ παραλία στην Τζαμάικα, όλη δική σου. Το κουκλίστικο ξύλινο δωμάτιο του πρώτου ξενοδοχείου που χτίστηκε στην Ισλανδία. Μια μπαλκονόπορτα στο Σάλτσμπουργκ από όπου έχεις θέα στο ποτάμι και στο κάστρο ενώ χιονίζει. Αλλά και το χειρότερο μπανόφι της Αγγλίας.
Διότι και για τις αρνητικές αναμνήσεις τους αξίζουν ορισμένα ταξίδια. Για στιγμές τραγελαφικές, που, έπειτα από πολλά χρόνια, τις συζητάς με εκείνους που τις μοιράστηκες και κάνεις καινούργιο συκώτι. Θυμάμαι: το προαναφερθέν μπανόφι σε ένα εστιατόριο της Ουαλλίας, κατά τη γνώμη μου το χειρότερο γλυκό που υπάρχει. Τους γλιστερούς δρόμους της Κωνσταντινούπολης, μια μέρα με βροχή (πολλή βροχή), και τον υποφαινόμενο να τους «μετράει» στη θεαματικότερη τούμπα της ζωής του – δεν τη συμπάθησα αυτή την πόλη, και δεν με συμπάθησε, νομίζω. Τον σπαστικό κλόουν ενός «all inclusive» ξενοδοχείου κάπου στην Καραϊβική, ο οποίος επέμενε, ενώ προσπαθούσα να φάω, να μου κολλάει την τεράστια κόκκινη μύτη του στο πρόσωπό μου, προτρέποντάς με: «Smile!» – εννοείται ότι η οργισμένη αντίδρασή μου του έκοψε το γέλιο. Και ένα πλοίο που έβγαινε από το λιμάνι της Χίου. ΄Ηταν το καράβι που θα με γύριζε πίσω στην Αθήνα, το οποίο από κακό υπολογισμό είχα μόλις χάσει. Τότε δάγκωνα λαμαρίνες από τον εκνευρισμό μου – την επομένη, πρωί πρωί, έπρεπε να βρίσκομαι στο γραφείο. Σήμερα, που και οι δουλειές και λογής λογής προβλήματα έχουν περιορίσει τις μετακινήσεις μου, ευχαρίστως θα ξαναέχανα το πλοίο, θα έμενα στην (όποια) Χίο. Και από εκεί θα έμπαινα σε ένα άλλο πλοίο και θα συνέχιζα το ταξίδι μου. Πηγαίνοντας όλο και πιο μακριά. Ανακαλύπτοντας τον κόσμο που με περιμένει. Ωραία θα ήταν...
Στο μεταξύ βλέπω κάτι (φτηνές) τύπισσες σαν την Πάρις Χίλτον, που επειδή οι γονείς τους έχουν αμέτρητα χρήματα διασκεδάζουν κάθε μέρα και σε άλλο μέρος, και θέλω να τους απαγορεύσω την είσοδο στον πλανήτη. Είναι δυνατόν αυτές οι απερίγραπτες να ταξιδεύουν όποτε (δηλαδή διαρκώς) και όπου (δηλαδή παντού) θέλουν χωρίς να υπολογίζουν τίποτε, απολαμβάνοντας, την ίδια στιγμή, την απόλυτη πολυτέλεια, και εγώ να είμαι υποχρεωμένος να γεμίζω κάθε εβδομάδα αυτή τη σελίδα (και όχι μόνο) για να επιβιώσω; ΄Αει σιχτίρ!
