«Είστε ο πρώτος πελάτης στον οποίο κόβω τιμολόγιο με ΦΠΑ 21%» μου είπε ο υδραυλικός το πρωί της περασμένης Δευτέρας. Του χάρισα το πιο μεγάλο χαμόγελό μου – να μην ξεχάσω να πάω για καθαρισμό-λεύκανση. Αισθάνθηκα υπερήφανος. Ήμουν πρώτος! Ήμουν «My mumber one», που τραγουδούσε και η Έλενα Παπαρίζου μοστράροντας τα τροφαντά μπουτάκια της – από τα ωραιότερα που έχουμε δει. Η αύξηση του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας ήρθε τη στιγμή που είχα ανάγκη από καινούργιο θερμοσίφωνο. Εκτός από πρώτος, ήμουν και απροετοίμαστος: και για το 21%, και για την εικόνα που αντίκρισα όταν ανέβηκα στο πατάρι. Όλα ξεκίνησαν από... τις κάλτσες μου. Οι περισσότερες εξ αυτών τα είχαν φάει (ή μάλλον περπατήσει) τα χρόνια τους, ήταν εμφανές από τα φθαρμένα λάστιχα που δεν τις κρατούσαν σταθερές στις γάμπες μου – παρεμπιπτόντως, οι γάμπες της Παπαρίζου (την έβλεπα τις προάλλες στην τηλεόραση) είναι το κάτι άλλο... Αποφάσισα να αγοράσω καινούργιες – κάλτσες, όχι γάμπες.
Προτού όμως βάλω το χέρι στην τσέπη – όλοι μου λένε ότι λόγω οικονομικής κρίσης πρέπει να σταματήσω με το που βλέπω κατάστημα να μπαίνω και να ψωνίζω πράγματα που συνήθως (δεν) μου είναι απαραίτητα –, σκέφτηκα να ψάξω στις βαλίτσες στο πατάρι. Θυμόμουν ότι σε κάποια είχα παραχώσει μερικά αχρησιμοποίητα ζευγάρια, αγορασμένα στο Λονδίνο. Ήθελα να τα βρω, να τα χαϊδέψω και να ξαναζωντανέψω τις αναμνήσεις από εκείνο το ταξίδι: Τι ψώνια – είχαμε άλλη οικονομική άνεση τότε! Τι θέατρα! Και τι κακό φαγητό! Ανέβηκα λοιπόν στο πατάρι, άρχισα να έρπω προς τις βαλίτσες, όπως η σκουληκαντέρα στην τρύπα της – γιατί τα κάνουν τόσο χαμηλοτάβανα; –, παρακαλώντας να μη γίνει εκείνη τη στιγμή ο σεισμός που περιμένουν κάτι περίεργοι τύποι στην τηλεόραση, όταν αισθάνθηκα κάτι υγρό στα πόδια μου. Πολύ υγρό. Και στα χέρια μου το ίδιο. Υγρό παντού. Λίμνη το πάτωμα, με το θερμοσίφωνο (εμφανώς σκουριασμένο σε δύο σημεία) να δεσπόζει στο κέντρο της. Το κόκκινο φωτάκι του μου υπενθύμισε ότι ήταν αναμμένο. Ότι μου έλειπε ήταν η ηλεκτροπληξία. Φεύγεις ακαριαία; Έχεις όμως τα μεταθανάτια σχόλια του στυλ «τι άτυχος, τον βρήκαν κοκαλωμένο, με μια παλιορόμπα, στο πατάρι!», που δεν αντέχονται.
Κατέβηκα άρον άρον για να διαπιστώσω ότι η υγρασία είχε αρχίσει να φαίνεται και στο ταβάνι του μπάνιου. Πανικός. Κλήση σε κάποιο από αυτά τα θαυματουργά γραφεία με τους κάθε λογής ειδικούς και τις εξωφρενικές τιμές. Η αλήθεια είναι ότι ο μετρ κατέφθασε σε μισή ώρα. «Σώστε με!», τον κοίταξα με απόγνωση, ενώ με φαντασιωνόμουν να βράζω νερό στα ξύλα και να λούζομαι στη σκάφη. «Μην ανησυχείτε, σε μία ώρα θα έχετε καινούργιο θερμοσίφωνο» με καθησύχασε. Δεν μου είχε ξανατύχει τέτοιο ατύχημα και δεν γνώριζα. Εγώ νόμιζα ότι έρχονται, βλέπουν τον χώρο, αποφασίζουν ποιο είναι το κατάλληλο θερμοσίφωνο, φεύγουν, ξαναέρχονται… Μπορείτε να με πείτε και ηλίθιο. Ο υδραυλικός πάντως με αντιμετώπισε με μεγάλη κατανόηση. Σε μία ώρα διέθετα πράγματι θερμοσίφωνο. «Ένα καλό», του είχα ζητήσει, «να μη χρειάζεται πάλι σε δύο χρόνια αλλαγή». Καλό μου έβαλε. Και το καλοπλήρωσα: 360 ευρώ μαζί με την τοποθέτηση, ανάθεμα το 21% τους.
Και βρίσκεται στο πατάρι η επένδυση, κρυμμένη. Ενώ με τόσα λεφτά θα έπρεπε να την έχω τοποθετήσει στο σαλόνι, δίπλα στην τηλεόραση τη σαρανταδυάρα, για να την καμαρώνω και να την επιδεικνύω στους καλεσμένους μου. «Είδατε τι κομψό θερμοσίφωνο; Σκέτο κόσμημα». Θα μπορούσα να το συνδέσω και με το home cinema; Γιατί είναι, ό,τι και να λέμε, «πολλά τα λεφτά, Άρη». Είναι όμως και η καθαριότητα μισή αρχοντιά. Για αυτή την αρχοντιά ζούμε. Για να την περιφέρουμε και να την επιδεικνύουμε σε όλους εκείνους που μας αμφισβητούν. Γιατί εμείς έχουμε θερμοσίφωνες αρίστης ποιότητας και εξαιρετικού ντιζάιν! Ενώ στη Γερμανία, σε ένα σπίτι όπου φιλοξενήθηκα, είχαν ένα κουτί που ζέσταινε, υποτίθεται, το νερό αμέσως, το οποίο τη μία σε πάγωνε και την άλλη σε ζεματούσε. Πολύ πίσω η Ανγκελα Μέρκελ. Ενώ εμείς στο πλύσιμο και (κυρίως) στο ξέπλυμα (αν υπονοώ κάτι;) πρώτοι. Να μην αναφερθώ και στις κάλτσες που αγόρασα από το Βερολίνο και μου προκαλούν αλλεργία στις γάμπες. Αμ, οι άλλες κάλτσες; Αυτές με τη φούντα που τις φοράνε στις βαυαρικές Άλπεις και νομίζουν ότι είναι μέσα στη μόδα; Εκεί, στη Βαυαρία, το ΦΠΑ παραμένει 19%; Εδώ 21%! Και έχεις και τον Αρτέμη Μάτσα να λέει και να ξαναλέει μέσα από εκείνη την παλιά ταινία: «Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας». Ας είναι. Τους στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς και πάω να κάνω ένα κρύο ντους. Γιατί καινούργιο ξεκαινούργιο, το θερμοσίφωνο πρέπει να το χρησιμοποιώ με μέτρο τις δύσκολες αυτές εποχές. Καίει πολύ ρεύμα. Και εγώ πρέπει να κάνω οικονομία, για να ξαναπάω στο Βερολίνο. Τι πόλη, Ανγκελά μου!
