Κάποτε, όταν ξεκινούσαμε για διακοπές παίρναμε μαγιό, πετσέτες, δραμαμίνες για τη θάλασσα, αμμωνία για τις μέλισσες (αυτό πριν ορισμένοι γιατροί αποφανθούν ότι δεν ενδείκνυται) άντε και καμιά κρέμα για τα εγκαύματα από τον ήλιο (αυτό πριν άπαντες οι γιατροί αποφανθούν ότι η ηλιοθεραπεία βλάπτει σοβαρά την υγεία, οπότε την κόψαμε). Σήμερα, εκείνο που φροντίζουμε πάση θυσία είναι να έχουμε μαζί μας το ειδικό στικάκι που θα μας επιτρέψει να είμαστε on line στο Internet. Ο Mozilla να λειτουργεί και δεν πα΄να ξερνοβολάμε χτυπημένοι σαν τα χταπόδια από το κυκλαδίτικο μελτέμι, δεν πα΄να μας φάνε οι μέλισσες «οι πετροκωλίνες, τα καβουράκια και οι αχινοί» που έλεγε και ένα παιδικό τραγούδι, εμείς είμαστε άρχοντες. Μόνο να έχουμε πρόσβαση στα email μας, να μπορούμε να διαβάζουμε την καθημερινή ειδησεογραφία (ποια ψωροVip παντρεύεται, ποια παρατάει τον άντρα της, ποια τρώει κέρατο, ποια τρώει τον αγλέουρα και έχει πάρει πολλά κιλά με αποτέλεσμα να μην χωράει στη νέα συλλογή του Λάκη Γαβαλά…) και να παίζουμε παιχνίδια από εκείνα που αν δεν χτυπήσεις όλες τις κινούμενες μπίλιες με το κανόνι σου βρίσκεσαι στο αμπάρι των πειρατών, αν δεν σκοτώσεις τους κακούς μεταμορφωμένος σε (μου)Λάρα Κροφτ χάνεις πόντους, αν δεν τερματίσεις πρώτος με το τελευταίας τεχνολογίας αυτοκίνητό σου γίνεσαι η διαδικτυακή ντροπή του Νίκι Λάουντα.
Ως άγαμος - άτεκνος κατηγορούσα εύκολα τους γονείς που αντί να σπρώξουν τα παιδιά τους να βγουν έξω, να παίξουν, να γνωρίσουν άλλα παιδιά, τους επέτρεπαν να κάθονται, κολλημένα πάνω τους, και να παίζουν αμίλητα και αγέλαστα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Φίλοι μου, οι οποίοι είχαν παιδιά, επέμεναν ότι είναι αδύνατον να το αποφύγεις: όταν έχουν όλοι συμμαθητές τους τέτοια παιχνίδια δεν μπορείς να μην πάρεις και στο δικό σου παιδί. Δεν μπορείς όμως ούτε να το περιορίσεις; Να το μάθεις π.χ. ότι όταν τρώμε, τρώμε και δε παίζουμε; Δεν μπορείς, φαίνεται. Η αποτρόπαια εικόνα, λοιπόν, είχε αρχίσει να γίνεται όλο και πιο συχνή τα τελευταία χρόνια: με τις παρέες των ζαλισμένων από τον ήλιο και το αλκοόλ ενήλικων να χάσκουν σαν φουσκωμένα μπαλόνια στις «οικογενειακές ταβέρνες» ύστερα από πέντε μερίδες μαρίδα και δέκα μπύρες και τα παιδιά τους στις διπλανές καρέκλες να κουνάνε μηχανικά τα χέρια τους πάνω στο μαγικό κουτάκι ώρες ατελείωτες, με άδεια μάτια και ακόμη πιο άδεια κεφάλια. Τελικά, αυτό που μου αρέσει στη σύγχρονη ελληνική οικογένεια είναι ο διακριτικός τρόπος με τον οποίο επικοινωνεί. Τόσο διακριτικός που νομίζεις ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει επικοινωνία. (Υπάρχει;).
Ήταν, λοιπόν, τα παιδιά. Τώρα είναι και οι μεγάλοι. Όλοι με ένα κομπιούτερ στο χέρι. «Θα πας διακοπές; Τόσο νωρίς; Μπράβο! Internet θα έχεις για να τα λέμε, ε;», με ρώτησαν οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί όταν τους ανακοίνωσα ότι ναι, ο τυχερός θα έπαιρνα μέρος της καλοκαιρινής άδειάς μου. Σε ένα παμπάλαιο και εξαιρετικά φθαρμένο τώρα πια σπίτι στην Τήνο, όπου για ψυγείο έχουμε μια αντίκα του 1970 που στις δύο ώρες λειτουργίες έχει μετατρέψει τα πάντα σε παγωτό και όπου για να ζεστάνεις νερό για καφέ πρέπει πρώτα να κάνεις παράκληση στον Ήφαιστο, τον θεό της φωτιάς, ώστε να «πείσει» το επίσης απαρχαιωμένο καμινέτο να ανάψει, το μόνο που έλειπε ήταν ασύρματο Ιnternet. Για να ανεβάζω στο YouTube βιντεάκια με θέμα «Παιδί της πόλης αντιμετωπίζει επίθεση κουνουπιών», «Πώς να (μην) σηκώσετε τη γειτονιά στο πόδι όταν ανακαλύψετε ένα σαμιαμίδι στο κρεβάτι σας», «Δέκα τρόποι για να πείσετε τις φιλοξενούμενές σας ότι ο θόρυβος που ακούνε το βράδυ δεν είναι ποντίκι -που είναι-αλλά το τραγούδι του Γούντι του Τρυποκάρυδου» και άλλα τέτοια;
Για να μην μακρηγορώ όμως και για να μην κάνω τον επαναστάτη (με ή χωρίς αιτία): θα έχω ασύρματη σύνδεση _ αυτό μεταξύ μας, μην το μάθουν στο γραφείο γιατί θα μου ζητούν να στέλνω ανταποκρίσεις με τα πρόσφατα θαύματα της Παναγίας. Έχω γίνει και εγώ αυτό που κοροϊδεύω: Κομπιουτεροεξαρτώμενος. Που, αν κάποια στιγμή η σύνδεσή μου γίνει λίγο πιο αργή παθαίνω κρίσεις πανικού. Που έχω σταθερό κομπιούτερ στο γραφείο, laptop στο σπίτι και άλλο ένα πιο μικρό laptop για τις μετακινήσεις μου. Και που από τα ξενοδοχεία προτιμώ εκείνα με δωρεάν παροχή Ιinternet στα δωμάτια. Πώς την πάτησα έτσι; Την πάτησα... Κι αν φτύνω τον δασύτριχο κόρφο μου που δεν έγινα ακόμη σαν εκείνους που παίρνουν το laptop και όταν πηγαίνουν στην πλατεία του χωριού, για καφέ _ εγώ το αφήνω στο σπίτι, ανθίσταμαι ηρωικώς! _ φοβάμαι ότι σε μερικούς μήνες θα έχω υποκύψει και θα κυκλοφορώ και εγώ παντού με τον σωτήρα (έχει και τα καλά του) και δυνάστη μου.
Πάντως, για να σοβαρέψουμε, δεν είναι κατάσταση αυτή: να μην μπορούμε να αποκαλωδιωθούμε ούτε για μερικές ημέρες διακοπών. Να έχουμε καταντήσει σκλάβοι της τεχνολογίας που υποτίθεται ότι θα μας απελευθέρωνε. Και να μεγαλώνουμε παιδιά προγραμματισμένα να μην μπορούν να συμπεριφερθούν σωστά, να μην μπορούν να ερωτευθούν ένα κορίτσι ή ένα αγόρι αν δεν έχει MSN. Τέτοια παιδιά ανατρέφουμε. Τόσο εθισμένα στην εικονική πραγματικότητα που σε λίγο τους κανονικούς ανθρώπους, εκείνους που θέλουν να σε αγγίξουν, να σε φιλήσουν, να σε χαϊδέψουν, το τσιπάκι τους εγκεφάλου τους δεν θα τους αναγνωρίζει. Η κοινωνική επαφή, ο έρωτας, η φιλία θα ζητάνε login name και password. Παρεμπιπτόντως, ξέχασα το password με το οποίο είχα εγγραφεί στο site XXX, από όπου κατέβαζα δωρεάν μουσική και τα βράδια μου έγιναν πολύ πιο φτωχά. Ρομάντζα στην αιγαιοπελαγίτικη σελήνη χωρίς το «Bad romance» της Lady Gaga γίνεται; Δεν γίνεται.
