Αθήνα, αρχές Δεκεμβρίου 2008: Έχετε βρεθεί Σαββατόβραδο έξω από το μετρό του Συντάγματος; Μαυρίζουν τ’ άσπρα μάρμαρα από φιγούρες παιδιών με ή χωρίς σκουλαρίκι, με ή χωρίς τατουάζ, με ή χωρίς λεφτά στην τσέπη. Ανταλλάσσουν ματιές αναγνώρισης, κουβέντες τάχα μου αδιάφορες και κλείνουν ραντεβού με άγνωστους διαδικτυακούς φίλους στην ασφάλεια της πολύβουης πλατείας.
 

Η νύχτα του Αγίου Νικολάου βρίσκει τα παιδιά μου στο κέντρο της Αθήνας. Σύνταγμα, Μοναστηράκι, Θησείο, σε ένα διαρκές πήγαιν’-έλα, μια και η καρδιά της πόλης χτυπάει στο κέντρο της. Όταν η καρδιά του νεαρού Αλέξη σταμάτησε να χτυπάει, ένας παλμός της πόλης στάθηκε αρκετός για να διαδοθεί το νέο. Στον επόμενο παλμό παιδιά τρέχουν.

Τα παιδιά μου τρέχουν. Με το ένα πόδι στην εφηβεία και το άλλο στην ενηλικίωση. Με την αδρεναλίνη να τους κάνει άτρωτους.
 

Τηλεφωνούν στην ξαδέρφη τους, που είναι με φίλους σε κοντινό μαγαζί.

Κλεισμένοι μέσα είμαστε. Οι φωνές, το ποδοβολητό και τα πρώτα δακρυγόνα ανάγκασαν τον μαγαζάτορα να κατεβάσει ρολά για να προστατέψει το μαγαζί και τους πελάτες του.

Στο βάθος του μυαλού τους ακούνε τις φωνές που τους έβαλα, όταν στο πλοίο προς Πειραιά μου είπαν: ωχ! ξεχάσαμε να πάρουμε ταυτότητες –αλλά τι μπορεί να μας συμβεί; Χάρη σ’ αυτή (;) τη μικρή συγκυρία απομακρύνθηκαν. Ξημερώθηκαν ακούγοντας ραδιόφωνο, πληκτρολογώντας μανιωδώς στον υπολογιστή κι ευχόμενοι το ερχόμενο πρωί να τους έβρισκε στον δρόμο για την ΓΑΔΑ αντί στο πλοίο της επιστροφής. Καταλήξαμε μαλλιά-κουβάρια.
 

Ακροβατώ πάνω στο σκοινί, που η μια του άκρη με προτρέπει να θέσω όρους ως μητέρα και η άλλη με παροτρύνει: σκέψου, θυμήσου!

 

1983: Ο Διονύσης Σαββόπουλος βγάζει τα Τραπεζάκια έξω (Lyra) και βάζει στίχους και μουσικές στα μέσα μας.
 

Γράφει στον Τσάμικο: η Ελλάδα που αντιστέκεται/ η Ελλάδα που επιμένει/ κι όποιος δεν καταλαβαίνει/ δεν ξέρει πού πατά/ και πού πηγαίνει…