Διάβασα κάπου, συγκεκριμένα στο «ΒΗΜΑ» στη στήλη της καλής συναδέλφου Μ. Λοβέρδου, πως ο Γιώργος Κιμούλης ανακοίνωσε πως αρχίζει να γράφει κομμάτια και να απαντάει σε κριτικούς, απλούς δημοσιογράφους, σχετικά με τον τρόπο που γράφουν τις κριτικές, τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα πράγματα κτλ. κτλ. Ή κάπως έτσι - δεν το κατάλαβα ακριβώς - κι απ΄ ότι έμαθα αργότερα όλο αυτό θα το κάνει σε ένα blog στο internet - ούτε θυμάμαι πιο… -
Μου έκανε τεράστια εντύπωση ειδικά για τον Γιώργο Κιμούλη ο οποίος αν μη τι άλλο και αν έχει λατρευτεί από τα σημειώματα του τύπου και τους κριτικούς και δικαίως εδώ που τα λέμε γιατί πρόκειται για ένα μεγάλο ηθοποιό και δεν έχει καμία σχέση με τους περισσότερους που κυκλοφορούν. Δε μπορώ να καταλάβω γιατί ο Κιμούλης αποφασίζει να ασχοληθεί με τα πίτουρα των περισσοτέρων που θα ήθελαν να είναι συνάδελφοί του και να απαντήσει εξ ονόματος ποιών άραγε; Αυτών που παριστάνουν τους ηθοποιούς και ακροβατούν άτσαλα παραπατώντας μέσα σε χίλια δύο πράγματα, μη εκτιμώντας ούτε τους θεατές τους ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό; Να υπερασπιστεί ο Κιμούλης ποιούς ακριβώς αυτούς που την μια κάνουν ριάλιτι και την άλλη πάνε στην Επίδαυρo; – Θα μου πεις εκεί που έχει φτάσει την Επίδαυρο ο κύριος Λούκος, όποιος θέλει, με ότι θέλει κατασκηνώνει μέσα εκεί…
Το έχω πει χιλιάδες φορές και θα το ξαναπώ. Η κριτική δεν είναι η γνώμη του καθενός, τη γνώμη σου την γράφεις σε ένα χρονογράφημα, καλή ώρα αυτό. Την κριτική τη γράφεις με γνώμονα κάποιους κώδικες που διέπουν την κάθε τέχνη και κυρίως είναι κουτό να βγαίνεις και να απαντάς στον κριτικό γιατί πριν απ’ όλα αποδεικνύεις πως σε έκανε έξαλλο, άρα πονηρά μπορεί να έχει πετύχει κάποιο στόχο άλλου είδους πέρα από την κριτική και ενδεχομένως να του αυξήσεις και τον μισθό του!!! Την κριτική ή την αποδέχεσαι και την παίρνεις σοβαρά υπ’ όψιν - ανάλογα με το τι λέει και ποιος το λέει - ή δεν ασχολείσαι καθόλου σαν να μην γράφτηκε ποτέ. Άλλο βέβαια αν στην εποχή μας μια κακή κριτική ή ένα κακό σχόλιο αναπαράγεται από πολλούς και διάφορους και πολλά και διάφορα μέσα, και το να χρησιμοποιείς τα λόγια άλλων είναι πολύ πιο ασφαλές και κάνεις θαυμάσια την δουλειά σου, χωρίς προσωπικούς μπελάδες. Φθηνές απόψεις και φθηνές προοπτικές, από φθηνούς ανθρώπους.
Η Μαρίκα Κοτοπούλη έλεγε πως «ότι καλό εισέπραξε στην ζωή της, δεν ήταν από τις καλές κριτικές, αλλά από τις κακές κριτικές». Ακόμα έλεγε πως «η κριτική μοιάζει με την γελοιογραφία, μεγεθύνει τα ελαττώματά σου για να στα επισημάνει. Και πριν θυμώσεις με μια κριτική καλό θα είναι, ακόμα και αν ξέρεις τι μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτή την κριτική, ακόμα κι αν είσαι σίγουρος πως τα κίνητρα του κριτικού δεν είναι και τόσο αθώα, να σκέφτεσαι». Έλεγε η Κοτοπούλη «πάτημα έχεις δώσει σε αυτόν τον κριτικό για να γράψει αυτά που έγραψε…».
Αυτό όχι μόνο λόγω Κιμούλη, αλλά για όσους γενικά θυμώνουν με τις κακές κριτικές, δικαίως ή αδίκως, χωρίς προηγουμένως να έχουν το κουράγιο να δουν τα μούτρα τους στον καθρέπτη…
Αχ, Γιώργο Κιμούλη μην τοποθετείς τον εαυτό σου δίπλα σε όλο αυτό το σκουπιδαριό που κυκλοφορεί ελεύθερο, ανήθικο και χαμερπές. Δεν έχεις καμία σχέση με αυτούς και αν παρ’ ελπίδα αναγκάζεσαι να συνεργαστείς μαζί τους, μην τους δίνεις τη δυνατότητα να αισθανθούν ότι υπάρχουν, επειδή υπήρξαν δίπλα σου.
