Τέρμα οι γιορτές και κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, αν και δε νομίζω ότι με την κρίση που υπάρχει θα μείνουν και πολλοί πάγκοι γενικά για να κάτσει κάποιος, είτε κατεργάρης είτε μη κατεργάρης…
Τους τελευταίους μήνες όπου μπορώ να γράψω ή να πω για ένα συγκεκριμένο θέμα το γράφω και το λέω, όχι πως κάποιος θα μου δώσει σημασία -αλίμονο τώρα- αλλά εγώ θα συνεχίσω γιατί είμαι επίμονος. Καταλαβαίνω πως το κυνηγητό των ναρκωτικών δεν είναι μια ιστορία απλή για να μπορέσει κάποιος να βρει μια εύκολη λύση, καταλαβαίνω πως υπάρχουν συμφέροντα και πολλά άλλα που κανονικά η αστυνομία θα έπρεπε να κάνει κάτι, ειδικά τη στιγμή που τα σκληρά ναρκωτικά προφανώς είναι πολύ εύκολο να τα βρει κανείς. Νομίζω αρχίζοντας από τους χρήστες, που μπορούν να σε φτάσουν μέχρι την πηγή, αλλά εν πάση περιπτώσει μπορεί να λέω και βλακείες. Τα πράγματα είναι πολύ πιο σκοτεινά και πολύ πιο βαθιά και πολύ πιο δύσκολα να ερευνηθούν και να καθαρίσουν ενδεχομένως απ΄ ότι φαντάζεται κάποιος που είναι έξω απ΄ το χορό.
Επίσης πολλοί μιλάνε για το πώς θα καθαρίσει το κέντρο της Αθήνας από την άθλια εικόνα που έχει. Θα σας πω μόνο κάτι πολύ συγκεκριμένο και ειδικό που δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου αλλά που αυτή η κορυφή δείχνει καταρχήν πόσο έχουν αποθρασυνθεί οι πάντες, είτε από την ανικανότητα είτε από την αναισθησία αυτών που θα έπρεπε να ενεργήσουν. Κάθε μέρα εκεί προς το μεσημέρι πριν τις 13:00 κάνω μια συγκεκριμένη διαδρομή για να φτάσω στο Γκάζι και να κάνω την εκπομπή μου στον 9,84. Κατεβαίνω την Αγ. Κωνσταντίνου στρίβω Ακομινάτου αριστερά και συνεχίζω στη Λεωνίδου. Αυτό το κομμάτι ανάμεσα στην Ακομινάτου και στη Λεωνίδου είναι δεν είναι πενήντα μέτρα. Έχει έναν οίκο ανοχής, δυο με τρία μαγαζιά, συνήθως συχνάζουν οικονομικοί μετανάστες και σπανίως, σπανιότατα, αραιά και πού σουλατσάρουν ένας με δύο αστυνομικοί. Όταν σουλατσάρουν οι αστυνομικοί αυτές τις πολύ σπάνιες φορές τα πράγματα είναι απλά στο δρόμο. Κυκλοφορούν είτε έλληνες είτε οικονομικοί μετανάστες έγχρωμοι κυρίως κλπ. κλπ.
Τις περισσότερες φορές όμως δεν σουλατσάρουν αστυνομικοί και τότε υπό το φως της ημέρας και τον ήλιο του μεσημεριού όχι ένας ούτε δυο ούτε τρεις αλλά ολόκληρες ομάδες δυστυχισμένων ανθρώπων παραδομένων στους τεχνητούς παραδείσους τους είναι ξαπλωμένοι στο πεζοδρόμιο κατά ομάδες και είτε κάνουν ανενόχλητοι τις ενέσεις τους μπροστά στους περαστικούς είτε κατά τη συνήθεια αυτών των ανθρώπων κάνουν ο ένας την ένεση στον άλλο. Βλέπεις ανθρώπους, ή μάλλον βλέπεις ανθρώπινα ερείπια με τον τρόμο και το χάσιμο στα μάτια, βρώμικους και ρακένδυτους να κάνουν υπό το φώς της ημέρας τα απαραίτητα και να βαράνε τις ενέσεις τους προς αναζήτηση ασφαλώς μιας καλύτερης αίσθησης του τι πάει να πει ζωή.
Σας ρωτώ, όταν το πρόβλημα αράζει και απλώνει δημοσίως τη δυστυχία του όπως κάποιοι άλλοι την πραμάτια τους, τότε γιατί μιλάμε και ψάχνουμε για πιο βαθιά πράγματα. Άμα δεν είναι εκεί και όπου αλλού εκεί γύρω κάποιος ή κάποιοι αστυνομικοί, με πολιτικά βέβαια και όχι με τη στολή που προειδοποιεί, αλλά και ένας γιατρός ή κάποιος νοσοκόμος να βοηθήσει αυτούς του ανθρώπους, προς Θεού όχι για να τους τιμωρήσει ή να τους γκετοποιήσει, αρκετά γκετοποιημένοι είναι οι ίδιοι, τότε γιατί μιλάμε ακριβώς; Κοροϊδευόμαστε; Γιατί εδώ δεν είναι πια θέμα να πάει ο αστυνομικός με τη στολή να τον δουν να τον φοβηθούν και να πάνε λίγο παραπάνω λίγο παρακάτω λίγο πιο πέρα για να κάνουν τη δουλειά τους, αλλά να επέμβει κάποιος και να βοηθήσει αυτούς του ανθρώπους με κάποιο τρόπο να ξαναβρούν τη ζωή τους. Βεβαίως και πιστεύω ότι ο καθένας έχει δικαίωμα στη ζωή του και ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει αυτό που πιστεύει ο ίδιος ότι είναι το σωστό ανεξαρτήτως του τι πιστεύουν οι άλλοι γι΄ αυτόν ή γι΄ αυτά που κάνει, αλλά δε νομίζω ότι οι περισσότεροι απ΄ αυτούς δεν έχουν στο μυαλό τους το μακρινό όνειρο μιας καλύτερης ζωής.
Καμιά φορά πρέπει τα πράγματα να τα βλέπεις στο βάθος και όχι στην επιφάνειά τους, αλλά αν δεν βουτήξεις στην επιφάνεια, πώς θα κολυμπήσεις ως το βάθος; Σας λέω για το πιο απλό, δηλαδή για πενήντα μέτρα δρόμο στο κέντρο της Αθήνας και δεν μιλάω για την κινέζικη μαφία, ούτε για οργανωμένα συμφέροντα οικονομικών μεταναστών, ούτε για το ποιος πουλάει την ηρωίνη και ποιος δεν την πουλάει, λέω απλώς για ένα τόσο δα κομματάκι δρόμου στο κέντρο της Αθήνας όπου η εξαθλίωση εκτίθεται και βγάζει τη γλώσσα της σε επίσημους και ανεπίσημους, μνημόνια, ΔΝΤ, τρόικες, κρίσεις, απεργίες κλπ κλπ. Και δεν είναι θέμα αισθητικής, κι εγώ μπορώ να γυρίσω το κεφάλι μου όπως όλοι και να κοιτάμε αλλού σφυρίζοντας, ή μπορώ επίσης και να τους χαζεύω για τον τρόπο που έχουν να κάνουν τις ενεσούλες τους και να χάνονται στο διάστημα. Φυσικά και δεν παριστάνω των φιλάνθρωπο, γενικά δεν μπορώ τους φιλάνθρωπους, τους φιλόζωους και τους οικολόγους, καθώς και όλη την υποκρισία που κουβαλάνε αυτές οι τρεις κατηγορίες στην πλειοψηφία αυτών που της υπηρετούν. Απλώς θυμάμαι αυτό που είχε πει για άσχετους λόγους ο Μάνος Χατζιδάκις, πως «όταν συνηθίσεις την όψη του τέρατος σημαίνει ότι έχεις αρχίσει να του μοιάζεις» και αυτό που φοβάμαι είναι μήπως αρχίσω να του μοιάζω κι εγώ ή να γίνομαι σιγά-σιγά, και προσπαθώ να ανθίσταμαι σε κάτι τέτοια…
