Κι όμως θα σας φανεί απίστευτο, αλλά υπάρχει τουλάχιστον μια κοινωνική τάξη η οποία δεν έχει επηρεαστεί καθόλου μα καθόλου από την κρίση. Από την οποιαδήποτε κρίση. Υπάρχει μια τάξη η οποία είναι προφανές, πως ούτε η δουλειά της, ούτε τα οικονομικά της, ούτε τίποτε άλλο έχει επηρεαστεί από την οικονομική κρίση. Και βέβαια δεν έχει επηρεαστεί ούτε ο περίγυρός της. Γιατί αν είχε επηρεαστεί νομίζω πως θα φαινόταν και θα είχε αντίκτυπο στη δουλειά της. Όχι δεν μιλάω για εφοπλιστές, για τραπεζίτες, για επιχειρηματίες, για πλούσιους γενικώς, ούτε για μεγιστάνες κλπ, κλπ.
Θα με ρωτήσετε βέβαια πια είναι αυτή η περίφημη τάξη. Ε λοιπόν είναι η συμπαθείς, η συμπαθεστάτη τάξη των σεναριογράφων της τηλεόρασης και του σινεμά. Όταν γύρω γίνεται της τρελής, δηλαδή μιλάμε για της πολύ τρελής το πανηγύρι, όταν ανοίγουν και κλείνουν εταιρείες με το βλεφάρισμα του ενός ματιού, οι άλλοι που γράφουν σενάρια είτε στην τηλεόραση είτε στο σινεμά στην Ελλάδα, ζουν σε ένα άλλο τελείως διαφορετικό κόσμο, που δεν έχει καμία μα καμία σχέση με την πραγματικότητα. Ρώτησα έτσι για ενημέρωση για τα σίριαλ και για τις ταινίες που ετοιμάζονται το χειμώνα. Ρώτησα περίπου τις υποθέσεις και ποια είναι η υπόθεση σε γενικές γραμμές. Το πιστεύετε ή όχι σε καμιά απ΄ αυτές δεν γίνεται καν νύξη για το γεγονός, πως ότι και να πεις υπάρχει μια κρίση σ΄ αυτή τη χώρα. Για το γεγονός πως υπάρχουν άνθρωποι που χάνουν την δουλειά τους, άλλοι δεν έχουν να ταΐσουν τις οικογένειές τους, άλλοι που γίνονται πιόνια στα χέρια έξυπνων καταφερτζήδων αφεντικών που εκμεταλλεύονται τα πάντα κλπ, κλπ.
Αυτή η πραγματικότητα δεν υπάρχει γι΄ αυτούς που γράφουν σενάρια. Θα μου πεις βέβαια οι άνθρωποι φτιάχνουν σενάρια για να διασκεδάσει ο κόσμος. Τώρα εσύ τι είναι αυτά που λες; Είναι δυνατόν κάποιος να γράψει σενάρια κωμωδίας ας πούμε με θέμα την κρίση; Για να μην έχει καμιά αμφιβολία κανείς, ας σας πω, πως τον τελευταίο καιρό οι περισσότερες ταινίες που έρχονται από το Χόλυγουντ, έχουν είτε έστω μια νύξη, είτε πολύ περισσότερα που αφορούν την κρίση.
Και δεν μιλάω εδώ για δραματικές, ανεξάρτητες ή όχι ταινίες, για τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούν κάποιος ή κάποιοι ή κάποια οικογένεια να ανταπεξέλθει στο κακό που τους βρήκε. Εδώ μιλάμε ακόμα και κωμωδίες –π.χ. «Τα αφεντικά για σκότωμα» που είναι μια θαυμάσια κωμωδία– ή ακόμα και –αν θέλετε το πιστεύετε– το καινούργιο «Τρανσφορμερς» που απευθύνετε σε ανθρώπους ηλικίας από 3-5 ετών, κάτι λένε μέσα περί του θέματος. Μόνο εδώ οι άνθρωποι αγρόν αγοράζουν. Κάπως έτσι όμως, το Χόλυγουντ είναι ολοζώντανο κι εδώ απορούν που το 99% των σίριαλ δεν βλέπονται. Για τις ταινίες ας μη το συζητήσουμε αυτή τη στιγμή…
Καλή συνέχεια καλοκαιριού…
