Η αλήθεια είναι, πως μου αρέσουν οι άνθρωποι που σκέφτονται ποιητικά, που σκέφτονται και ενεργούν λίγο σαν Μπλανς Ντιμπουά, αρσενικές ή θηλυκές δεν έχει να κάνει, σαν Μπλανς Ντιμπουά που ζει στο δικό της κόσμο, όπου ο χρόνος, οι καιροί, η κοινωνία και οι άνθρωποι, δεν παίζουν κανένα ρόλο και συνεχίζουν έτσι ατάραχα να ζουν στο δικό τους χωροχρόνο…
Δηλαδή, για να καταλάβετε τι εννοώ είναι π.χ. σαν να φτιάξεις ένα site σαν το
HomeFood.gr και να δίνεις συνταγές, αλλά και τον τρόπο μαγειρέματος αυτών των συνταγών, ακόμα και τον τρόπο που φτιάχνεται, στολίζεται, νοικοκυρεύεται ένα σπίτι του 1910!!!... Είναι λίγο σα να είσαι στη μεγάλη σάλα του εστιατορίου της 1
ης θέσης του Τιτανικού και την ώρα που το πλοίο βουλιάζει εσύ να διαμαρτύρεσαι ότι η μπριζόλα σου δεν είναι αρκετά ψημένη…
Η Ελλάδα σήμερα, αλλά και άλλες πολλές μέρες, απεργεί, είτε όλοι οι κλάδοι μαζί είτε ένας συνήθως είναι και αγανακτισμένοι και θυμωμένοι και έξαλλοι και πολλά ακόμα. Βέβαια είναι με λάθος τρόπο θυμωμένοι, αγανακτισμένοι, έξαλλοι κλπ, κλπ, όχι πως δεν είναι πολύ λογικό να είναι κάποιος θυμωμένος, αγανακτισμένος, έξαλλος… κλπ, κλπ, αλλά καλό είναι να ξέρει και τι του γίνεται. Το να θυμώνεις περιστασιακά, να αγανακτείς γιατί σου θίγουν προνόμια που έχεις αποκτήσει σε άλλες χρυσές εποχές, είναι λίγο σαν τον Τιτανικό και την μπριζόλα που λέγαμε πιο πάνω. Εν τω μεταξύ, ο κόσμος γκρεμίζεται, οι ένοχοι μένουν ατιμώρητοι, εσύ προσπαθώντας να σώσεις την πολυτέλεια χάνεις το απαραίτητο, οι συνδικαλιστοεργατοπατέρες ετοιμάζουν τις θέσεις τους στην επόμενη βουλή -γιατί αλίμονο, όταν έρχονται οι εκλογές όλοι ξεχνάν απίστευτα γρήγορα τα πάντα…- και όπως λέει και ο Μπράιαν στο φινάλε του Καμπαρέ «ήταν μια χώρα που τη λέγαν Γερμανία και μια πόλη που τη λέγαν Βερολίνο κι εγώ χόρευα με τη Σάλι Μπόουλς και σε λίγο μας πήρε η νύχτα…»…
