Ήδη από τα τέλη του Οκτωβρίου που μας πέρασε, σε όλα τα μαγαζιά είχαν ήδη μπει χριστουγεννιάτικα. Τώρα που πλησιάζουμε στα τέλη Νοεμβρίου, ήδη τα χριστουγεννιάτικα έχουν κατακλίσει τα πάντα. Λογικό από πολλές απόψεις. Από τη μία μπορείς να πεις είναι η τελευταία ελπίδα για τον εμπορικό κόσμο μήπως και κάνουν «σεφτέ». Έτσι κι αλλιώς όλα τα μαγαζιά, όλες οι επιχειρήσεις, όλο το εμπόριο πάει κατά διαόλου, φυσικό είναι, με τα απομεινάρια και τα κουρέλια του 13ου ας πούμε μισθού ελπίζουν όλοι μήπως και γίνει τίποτα. Από την άλλη, ας πούμε πως είναι και μία μικρή εξαπάτηση. Φτιάχνεις το σκηνικό γιατί ελπίζεις ότι θα εξαπατηθείς κι εσύ, θα εξαπατηθούν και οι άλλοι, φανταζόμενοι πως είναι γιορτές και πανηγύρια. Αυτά όσον αφορά βέβαια τα μαγαζιά που έχουν γεμίσει χριστουγεννιάτικα, είτε γιατί πουλάνε χριστουγεννιάτικα στολίδια, είτε γιατί τα διακοσμούν έτσι…
Το να υπάρχουν όμως και άνθρωποι, που όπως μαθαίνω στολίζουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σπίτι τους στις αρχές Νοεμβρίου, ε, αυτό ξεπερνά τα πάντα. Ξεπερνά κάθε λογική. Και το λέω αυτό εγώ που ειδικά με τα Χριστούγεννα και ειδικά με τις γιορτές του δωδεκαημέρου έχω μια τρέλα από μικρός. Κι εγώ θα ήθελα τα Χριστούγεννα να κρατάνε όλο το χρόνο, αλλά να στολίζεις το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σπίτι σου από τις αρχές Νοεμβρίου, είναι τόσο κιτς και αρρωστημένο, όσο γελοίο είναι όταν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα να ακούω διάφορους άθεους να μην λένε π.χ. καλά Χριστούγεννα αλλά «ευχές εποχής» μεταφράζοντας το season greetings. Κατ΄ αρχήν, τα Χριστούγεννα είναι μια συγκεκριμένη χριστιανική γιορτή κατά την οποία γιορτάζεται η γέννηση του Χριστού. Δώδεκα ημέρες μετά γιορτάζονται τα Θεοφάνια που είναι η βάφτιση του Χριστού. Ενδιάμεσα, υπάρχει και η Πρωτοχρονιά. Σε μια χριστιανική χώρα γιορτάζονται συγκεκριμένα πράγματα. Αν κάποιος είναι άθεος ή αλλόθρησκος είναι πολύ λογικό να μη τα γιορτάζει αυτά και να συνεχίσει να ζει την καθημερινή του ζωή, χωρίς αναγκαστικά να πρέπει να συναγελαστεί και να συνεορτάσει με τους υπόλοιπους. Με την ίδια λογική κι εγώ αν βρεθώ σε μουσουλμανική χώρα δεν θα γιορτάσω το ραμαζάνι, ούτε θα υποχρεώσω τους ανθρώπους να λένε season greetings και «ευχές εποχής», ούτε θα αισθανθώ ότι προσβάλλεται η θρησκευτική μου συνείδηση επειδή κάποιοι άνθρωποι γιορτάζουν τις εορτές τις θρησκείας τους.
Γιατί ακούμε και αυτό τελευταία από κάποιους ιδιότυπους, «διεθνιστές» και νεόκοπους άθεους, ότι δεν πρέπει λέει να προσβάλλεται η θρησκευτική συνείδηση κανενός με το να γιορτάζω εγώ στη χώρα μου τη θρησκεία μου. Ε, δεν είμαστε καλά μου φαίνεται. Άλλο σεβασμός, άλλο διαφορετικές δοξασίες, άλλο ο γελαδισμός. Άλλο μια πολύ συλλεκτική θρησκευτική χώρα σαν τις ΗΠΑ, άλλο μια καθολική χώρα σαν την Ιταλία, άλλο μια ορθόδοξη χώρα σαν την Ελλάδα και άλλο μια μουσουλμανική χώρα σαν την Σαουδική Αραβία. Σέβομαι τα πάντα, δέχομαι τα πάντα, κατανοώ τα πάντα, αλλά όχι και να με εκνευρίζουν, όχι και να με προσβάλλουν, όχι και να μου επιβάλλονται. Το ξέρω ότι μ΄ αυτά που λέω μπορεί κάποιοι να με θεωρήσουν και απλώς φασιστόμουτρο, αλλά ούτε και αυτό το τελευταίο με ενοχλεί ιδιαίτερα. Στο κάτω κάτω της γραφής αν κάποιος λέει ότι αγαπάει την πατρίδα του τον λένε εθνικιστή, αν κάποιος πει ότι είναι χριστιανός και ότι γιορτάζει τα Χριστούγεννα τον βρίζουν ή τον κοροϊδεύουν ανάλογα επίσης. Αλλά δεν θα αφήσω κιόλας να μου κανονίζουν τη ζωή και τα πιστεύω μου οι δοξασίες και οι θέσεις κάθε ζαβού που προσπαθεί να υπάρξει απεγνωσμένα μέσα από τις παρέες των «συνθημάτων» της μόδας…
Υ.Γ. Ένας καλός μου φίλος, με πήρε τηλέφωνο για να μου πει πως μ΄ αυτό που έγραψα την περασμένη εβδομάδα, ήταν σαν να ηρωοποιούσα τον Λευτέρη Πανταζή και την Άντζελα Δημητρίου. Είναι το τελευταίο που θα σκεφτόμουν να κάνω και ειδικά τώρα στον καιρό της παρακμής τους, όταν ούρλιαζα εναντίον τους τον καιρό της ακμής τους. Παρόλα αυτά και προς αποφυγή παρεξηγήσεων, να ξεκαθαρίσω πάνω σ΄ αυτό που έλεγα την περασμένη εβδομάδα, πως για πολλούς λόγους που κάποια άλλη στιγμή θα αναλύσω περισσότερα, ο Πανταζής και η Δημητρίου χαρακτήρισαν όσο κανείς άλλος το πνεύμα, το ήθος και το ύφος της τελευταίας 25ετίας και βέβαια αυτός που γίνεται εικόνα και ο καθρέφτης μιας εποχής δεν είναι αναγκαστικά ο καλύτερος, μπορεί να είναι και χειρότερος, ειδικά όταν αυτή η εποχή από μόνη της ήταν τόση κακή, τόσο ψεύτικη, τόσο αρνητική. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα, έλεγε η γιαγιά μου…
