Ήθελα να γράψω για το βιβλίο «Συνταγές με ιστορία» της Μαρίκας Μητσοτάκη και τις συνταγές που περιέχει, αλλά γι΄ αυτό θα σας γράψω την άλλη εβδομάδα, γιατί αυτή τη βδομάδα θέλω να γράψω κάτι άλλο. Γιορτές έρχονται, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Φώτα, και από τους πρωταγωνιστές αυτών των ημερών, βεβαίως τα γλυκά. Κουραμπιέδες, μελομακάρονα, κουλούρια, πρωτοχρονιάτικες πίτες, δίπλες, κλπ, κλπ, γλυκά επινοημένα τόσα πολλά χρόνια πριν, ειδικά γι΄ αυτές τις γιορτές. Το κάθε ένα απ΄ αυτά τα γλυκά έχει τη δική του ιστορία, αλλά βέβαια, εκτός από τα υλικά που χρησιμοποιούνται παίζει ρόλο και ποιο χέρι τα φτιάχνει. Σήμερα βέβαια, δεν ξέρω πως φτιάχνονται όλα αυτά τα γλυκά με όλα αυτά τα μίξερ κλπ, κλπ, αλλά η γιαγιά μου θυμάμαι, πως ξυπνούσε χαράματα –κάτι που δεν πολυσυνήθιζε βέβαια- και τα έφτιαχνε όλα στο χέρι από τη στιγμή που έπεφτε στη «λεκάνη» η πρώτη σταγόνα βούτυρο ή λάδι, μέχρι που έρχονταν από το φούρνο. Μόνη έφτιαχνε τη ζύμη χωρίς καμία «μηχανική» ή «ηλεκτροκίνητη» υποστήριξη. Και ήταν υπέροχα βέβαια, γιατί ο κουραμπιές αν δεν μυρίζει βούτυρο γάλακτος και ανθόνερο δεν είναι κουραμπιές…
Δεν ξέρω βέβαια πόσες νοικοκυρές σήμερα –ή και πόσοι νοικοκύρηδες μια και τώρα πια μαγειρεύουν και οι άντρες- μπορούν και ξέρουν να τα φτιάξουν αυτά τόσο καλά όσο τα φτιάχνανε στα σπίτια παλιά. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μου…
Το θέμα μου είναι πως μετά από επιτόπια έρευνα που έκανα, δεν είναι να βασιστείς σε ζαχαροπλαστείο για να προμηθευτείς γλυκά για τις γιορτές που έρχονται, γιατί στα στοιχειωδώς καλά ζαχαροπλαστεία οι τιμές ζουν πραγματικά σε ένα άλλο κόσμο, σε μια άλλη εποχή, σε μια άλλη κατάσταση. Σα να μην υπήρξε ποτέ καμία κρίση, σαν τα λεφτά να κυκλοφορούν αφειδώς, σαν ο σνομπισμός να σηκώνει θρασύτατα το κεφάλι του και η κοινωνία της «ακμής» και της σπατάλης να έχει σταματήσει στο 1999. Πανάκριβες τιμές για ένα τόσο δα κουραμπιεδάκι, για ένα τόσο δα μελομακαρονάκι. Τόσο που αν την ώρα που το δαγκώνεις πέσουν λίγα ψίχουλα κάτω, το μόνο που σκέφτεσαι να πεις είναι «πω πω πάει το πεντάευρω»…
Μα είναι δυνατόν να μιλάμε σοβαρά για τέτοιες τιμές; Είναι δυνατόν κάποιοι να ζουν πραγματικά σ΄ ένα δικό τους κόσμο, τόσο πολύ δικό τους κόσμο μακριά από κάθε λογική; Μήπως μερικοί άνθρωποι ειδικά μερικά καταστήματα ζαχαροπλαστικής ζουν αλλού;. Κανένα γλυκό όπως και κανένα φαγητό δεν είναι δυνατόν να έχει τέτοιες τιμές, γιατί όποιο χέρι και να το έφτιαξε απ΄ ότι υλικά και να είναι φτιαγμένο υπάρχει κάτι που λέγεται λογική και η λογική ειδικά τέτοιες εποχές χρειάζεται…
Έχει γεμίσει η «πιάτσα» με κάποιους μάγειρες ή ζαχαροπλάστες –ή και απλά μαγαζιά- που έχουν οικειοποιηθεί, είτε από μόνοι τους, είτε γιατί κάποιοι χαζοί τους την έδωσαν την ταυτότητα του σταρ. Κάποιοι απ΄ αυτούς βγαίνουν και στην τηλεόραση και κάποιοι όχι. Κάποιοι βέβαια και κάποιες γοητεύονται να ξέρουν μέσα στην βλακεία τους ότι το τάδε γλυκό ή το τάδε φαγητό το έχει φτιάξει το χέρι της τάδε τηλεστάρ. Το θέμα είναι πως το βούτυρο γάλακτος επ΄ ουδενί δε φτιάχνεται από χρυσάφι, τα αμύγδαλα δεν είναι διαμάντια, η ζάχαρη δεν αποτελείται από μαργαριτάρια…
Μήπως είναι καιρός να ξαναρχίσουν οι νοικοκυρές και οι νοικοκύρηδες να φτιάχνουν τα γλυκά στο σπίτι τους; Πάντως σίγουρα, το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να αποφεύγουν αυτά τα μαγαζιά, αφού ένα κουραμπιεδάκι τόσο δα στοιχίζει μια περιουσία. Βεβαίως, ο καθένας κανονίζει την τσέπη του όπως νομίζει και εδώ που τα λέμε αν κάποιος σήμερα είναι αρκετά ηλίθιος για να πληρώνει μια περιουσία για ένα κιλό μελομακάρονα τι με νοιάζει εμένα; Αυτοί είναι ηλίθιοι και κάποιοι θα πίνουν στην υγεία των κορόιδων…
