Παρόλο που όλα γύρω μας έχουν αλλάξει δραματικά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, παρόλο που μια μαυρίλα έχει καταλάβει τα πάντα και μια σκοτεινιά έχει καταγραφεί στα βλέμματα και στα πρόσωπα των ανθρώπων, έρχονται τα Χριστούγεννα και γενικά οι γιορτές του δωδεκαημέρου. Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Φώτα που μέχρι πριν λίγα χρόνια ακόμα και στην καρδιά της κατοχής, φάνταζαν μια φωτεινή ελπίδα από μακριά. Τότε που δεν είχαν αφαιρέσει από τον Έλληνα την ικανότητα να ονειρεύεται. Όταν όμως στη θέση του ονείρου, της ελπίδας και της προσμονής την παίρνει μια πιστωτική κάρτα, τότε αυτομάτως με το παραμικρό οι ελπίδες διαλύονται, καταρρέουν, εξαφανίζονται. Τον παλιό καιρό ήταν αλλιώς τα πράγματα γιατί οι άνθρωποι νήστευαν σαράντα ημέρες για να μπορούν να απολαύσουν περισσότερο το γεγονός ότι θα φάνε κρέας τα Χριστούγεννα, είτε χοιρινό, είτε γαλοπούλα, είτε οτιδήποτε και αυτό τους δημιουργούσε μια χαρά γιατί κρέας δεν τρώγανε κάθε μέρα. Τώρα οι άνθρωποι μαραίνονται γιατί μπορεί να τους λείψει από το γιορτινό τραπέζι ακόμα και το παραμικρό. Βέβαια, όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν το πρόβλημα της έλλειψης του φαγητού, αρκετοί δεν έχουν καν τα στοιχειώδη. Και κάποιοι μένουν και στο δρόμο. Τέτοιες μέρες, γι΄ αυτούς τους τελευταίους, σκέφτομαι πόσο ανατριχιαστικό θα ήταν να χιόνιζε κιόλας και να ζούσαμε… White Christmas!!! Κάνει που κάνει κρύο, δεν έχουν που δεν έχουν άνθρωποι πετρέλαιο να ζεσταθούν, είναι που είναι όλα σε άθλια κατάσταση, στοιβάζονται που στοιβάζονται εξαθλιωμένοι μετανάστες στις πλατείες, να έχουμε κιόλας λευκά Χριστούγεννα αυτό θα ήταν πραγματικά τραγικό. Αφού δεν έχουμε κανέναν να μας βοηθήσει, τουλάχιστον ας μας βοηθήσει όλους ο καιρός της Αττικής…
Κάθομαι και γράφω αυτά τα ασυνάρτητα και αφηρημένος σκέφτομαι τα τελευταία 20 με 25 χρόνια για την κατάρρευση των πραγμάτων που κάποτε θεωρούνταν δεδομένα. Θυμάμαι προηγούμενα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιές, θυμάμαι τον κόσμο πως κυκλοφορούσε τότε, πως ετοιμαζόταν για τις γιορτές, αλλά και πως τις ζούσε και πέρα απ΄ αυτό, τώρα που το σκέφτομαι, σχετικά με την κατάρρευση των παλιών ονείρων, βλέπω και πόσο κούφια ήταν τα χρόνια που πέρασαν. Βλέπεις, όταν στηρίζεις τα θεμέλια της χαράς σου σε πλαστικό χρήμα ή και σε χάρτινο χρήμα, ακόμα και ο πιο μικρός σεισμός μπορεί να τα διαλύσει εις τα εξ ων συνετέθησαν. Κι εδώ παραήταν χάρτινα τα θεμέλια…
Μου είχε πει κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις όταν τον είχα ρωτήσει αν ήταν τόσο ωραία όσο φαίνεται από μακριά η εποχή της οδού Ονείρων το 1962, πως ήταν λάθος γιατί εγκυμονούσε μια χούντα. Άραγε τότε πόσο λάθος εποχή είναι τα τελευταία 30 χρόνια;...
Όπως και να χει, οι γιορτές, οι επέτειοι, τα γενέθλια, όλα αυτά είναι ακριβώς για να γίνεται μια στάση από τα προβλήματα. Ας κάνουμε μια μικρή στάση σε όλο αυτό που περνάμε, ας κοιτάξουμε γύρω μας αλλά και μέσα μας πάνω απ΄ όλα και να σκεφτούμε ένας ένας χωριστά τι έφταιξε και σε τι φταίξαμε.
… ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ…
