Συζητούσα προχθές με ένα φίλο για το πιο ζωντανό, ενδιαφέρον, εναλλασσόμενο συνεχώς, κομμάτι της επιχειρηματικότητας, σήμερα, που βέβαια είναι οι άνθρωποι -αλλοδαποί κυρίως ή μάλλον μόνο αλλοδαποί…- οι οποίοι είτε στα φανάρια, είτε στους δρόμους πουλάνε διάφορα πράγματα. Και βλέπεις ότι εκεί ξαφνικά που πουλάνε π.χ. μπανάνες -γιατί πουλάνε και μπανάνες- ξαφνικά αρχίζει να ψιχαλίζει και ως εκ θαύματος οι μπανάνες μεταμορφώνονται σε ομπρέλες!!! Μετά φεύγει η βροχή, πιάνει ζέστη, γίνεται ξαφνικά ένας καύσωνας και πάλι ως εκ θαύματος έτσι όπως γίνεται στα καρτούν και στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, οι ομπρέλες γίνονται βεντάλιες για τη ζέστη!!! Είναι να θαυμάζεις το πως αυτοί οι παράνομοι έμποροι του δρόμου προσαρμόζονται ανά πάσα στιγμή στις απαιτήσεις της αγοράς. Μακάρι έτσι να φέρονταν γενικά όλοι όσοι ασχολούνται με το εμπόριο σ΄ αυτή τη χώρα, δηλαδή να μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να προσαρμοστούν στις νέες καταστάσεις…
Αυτά λέγαμε και γύρισε ο φίλος μου και μου είπε: «Ξέρεις όμως πως πίσω απ΄ αυτούς κρύβεται ιθύνων νους που κανονίζει τα πάντα, που τους προμηθεύει αυτά που πρέπει στη σωστή στιγμή;» κλπ, κλπ. Βεβαίως είχε απόλυτο δίκιο, στην ουσία πρόκειται για μια στυγνή εκμετάλλευση, δεν υπάρχει αμφιβολία επί τούτου, αλλά από την άλλη και όλη αυτή την προσαρμοστικότητα δεν μπορείς παρά να τη θαυμάσεις. Κακά τα ψέματα, η παρανομία και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά βέβαια κυρίως στην Ελλάδα, είναι πολύ πιο οργανωμένη από το κυρίαρχο σύστημα γι΄ αυτό άλλωστε και κρατάει γερά…
Το ότι βέβαια ο νόμος δεν κάνει τη δουλειά του και όλο το παραεμπόριο θριαμβεύει την ώρα που το κανονικό εμπόριο καταρρέει, δεν είναι τυχαίο…
Μήπως θα έπρεπε να βρούμε αυτόν τον ιθύνοντα νου και να τον παρακαλέσουμε ταπεινά μήπως αναλάβει το Υπουργείο Οικονομικών και τις τύχες αυτής της χώρας μπας και δούμε χαΐρι και προκοπή, γιατί αλλιώς ούτε στο βάθος του τούνελ βλέπω φως, ούτε πουθενά αλλού…
Αυτό σκεφτόμουνα όταν διάβασα στο πρωτοσέλιδο των Νέων πως από τη συλλογή Εμπειρίκου πουλήθηκαν οι «Χαρτοπαίχτες» του Σεζάν για 250 εκατομμύρια δολάρια…
Εκεί βέβαια χάνεται ο έλεγχος, αισθάνεσαι πως ζεις σε μια άλλη κατάσταση, σε μια άλλη κοινωνία, σε μια άλλη εποχή και λίγο ξεχνιέσαι και φεύγει από το μυαλό σου η μιζέρια που κυκλοφορεί γύρω μας. Για να είμαι ειλικρινής, δεν μ΄ αρέσει να βλέπω την τέχνη σαν μέσον επένδυσης και σκέφτομαι και τον κακομοίρη τον Σεζάν που ποιος ξέρει τι σκεφτόταν όταν ζωγράφιζε τους «Χαρτοπαίχτες». Αν μη τι άλλο, ένας επιχειρηματίας βλέπει λίγο πολύ εκείνη την ώρα το σωστό ή λάθος της κίνησής του. Ο καλλιτέχνης μπορεί να πεινάει σαν τον Βαν Γκογκ π.χ. και μετά από τόσες δεκαετίες να είναι ο πιο εμπορικός απ΄ όλους. Αυτό βέβαια δε σημαίνει κάτι για την ίδια την τέχνη, αλλά είναι ενδιαφέρον να το παρατηρείς. Στο κάτω κάτω από πίτα που δεν τρως τι σε μέλει και αν καεί. Αλλά όπως και να είναι το σκέφτεσαι και το συζητάς το πράγμα…
Αλλά ότι και να πεις 250 εκατομμύρια ευρώ είναι ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ… ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ… ακόμα και για να το σκεφτείς, τρελαίνεσαι…
