Το κακό γούστο σε γενικές γραμμές πρέπει να πούμε πως δεν είναι και το πιο ωραίο πράγμα για το μάτι και την αισθητική. Μερικές φορές, όμως, το κακό γούστο όπως και το κιτς –και αυτά τα δύο δεν ταυτίζονται πάντα και απόλυτα, παρόλο ότι αυτό ισχυρίζονται κάποιοι αμόρφωτοι που παριστάνουν τους ειδικούς– χρειάζονται, γιατί δίνουν έναν τόνο χαράς, ξεγνοιασιάς και παιδικότητας. Υπό προϋποθέσεις βέβαια…
«Το καλό γούστο», από την άλλη, κάποιων «κουλτουριάρηδων» ή «ειδικών» καμιά φορά, δηλαδή τι καμιά φορά, συχνότατα, έχει φρικαλέα αποτελέσματα…
Τα γράφω όλα αυτά με αφορμή τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, όλες αυτές τις γιορτές των οποίων βασικό χαρακτηριστικό είναι ότι στολίζουμε το σπίτι και κυρίως στολίζουμε το δέντρο. Βέβαια, κάποιοι στολίζουν καραβάκια γιατί διατείνονται πως το δέντρο είναι ξενόφερτο έθιμο, που φέρανε οι Βαυαροί και δεν είναι δικό μας. Σε αυτούς θα μπορούσα να απαντήσω βέβαια πως αφού είναι τόσο αυστηροί και τυπικοί με τα ελληνικά ήθη και έθιμα, τότε φαντάζομαι πως δεν δέχονται να ακούσουν δημοτικό τραγούδι με βιολί ή κλαρίνο, γιατί κανένα από τα δυο δεν ανήκει στη δημοτική μας παράδοση, αφού τα έφεραν οι Βαυαροί το 1835…
Αφορμή για το σημερινό σημείωμα είναι πως βλέπω διάφορα δέντρα και γενικά διακοσμήσεις σε σπίτια –και όχι μόνο από κάποιους που κάνοντας κάτι τέτοιο νομίζουν ότι είναι και καλόγουστο. Μα είναι δυνατόν ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο να είναι καλόγουστο; Τα χριστουγεννιάτικα δέντρα πρέπει να είναι χαρούμενα, πολύχρωμα και γενικώς τραλαλά τραλαλά, γιατί πρέπει να σου μεταδίδουν το αίσθημα μιας παιδικής γιορτής, μιας παιδικής χαράς. Ακούω διάφορες αηδίες του στυλ «αυτές οι γιρλάντες δεν είναι πια της μόδας» ή βλέπω κάτι μαγαζιά στο κέντρο της Αθήνας υποτίθεται του «καλού κόσμου» –του οποίου η καλοσύνη πάντα αμφισβητείται– τα οποία μόνο χριστουγεννιάτικη χαρά δεν βγάζουν. Μουντά, σκοτεινά, μίζερα, περισσότερο σε καταθλίβει η κατασκευή τους, παρά σου δίνει διάθεση να γιορτάσεις τα Χριστούγεννα. Φυσικά, στην παγίδα πέφτουν πάρα πολλοί που βασίζουν το γούστο τους στις βιτρίνες τεσσάρων-πέντε μαγαζιών στο κέντρο της Αθήνας, και ειδικά στο Κολωνάκι, και σε μερικούς κακόγουστους συντάκτες περιοδικών για τη διακόσμηση οι οποίοι θέλουν περισσότερο να κάνουν τους έξυπνους απ’ ό,τι θέλουν πραγματικά να κάνουν τη δουλειά τους και δεν τους νοιάζει η ουσία και το νόημα της συγκεκριμένης γιορτής, που είναι γιορτή χαράς και αισιοδοξίας, αλλά κουβαλάνε και καταθέτουν το δικό τους δραματάκι, το οποίο μάλιστα απαιτούν οι άλλοι να το κάνουν διακόσμηση στο σαλόνι τους…
Μα τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά, τα Φώτα, όλες αυτές οι γιορτές, τουλάχιστον έτσι όπως έχουν εξελιχθεί σήμερα, που μοιάζουν περισσότερο με χολιγουντιανό μιούζικαλ και λιγότερο με πνευματική εορτή, θέλουν κάτι που να λάμπει και να αστράφτει, κάτι που να σου θυμίζει την παιδική σου ηλικία, όχι αποξηραμένα φρούτα και λαχανικά και κάτι κακάσχημα κουκλάκια που αντί να εύχεσαι καλή χρονιά σου έρχεται να βλαστημήσεις την ώρα και τη στιγμή…
Καλές γιορτές!!!...
