Φαντάζομαι πως επειδή ο «αείμνηστος εθνάρχης» ήτο γενικά μάλλον κρυψίνους άνθρωπος, γι’ αυτό και εμείς πολλοί, πάρα πολλοί, δεν μάθαμε ακριβώς τι είχε στο μυαλό του το 1976 για το νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει είτε ότι δεν το είχε σκεφτεί είτε ότι δεν ήταν στα σχέδιά του, αλλά ήταν η Μελίνα που το φώναξε στα πέρατα του κόσμου και για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα και για το νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Πρώτον γιατί η Μελίνα έτσι ήταν, δεν ψιθύριζε, ούτε μιλούσε, φώναζε με εκείνη την υπέροχη φωνή της, αλλά συγχρόνως η φωνή της ήταν αρκετά δυνατή για να φτάσει στα πέρατα του κόσμου και στα αυτιά όσων έπρεπε. Το ότι η «εν πολλές αμαρτίες περιπεσούσα» κρατική τηλεόραση «ξέχασε» τη Μελίνα και το θέμα του Μουσείου της Ακρόπολης δεν είναι ούτε σκάνδαλο ούτε ντροπή. Είναι κάτι συνηθισμένο για την κρατική τηλεόραση, η οποία, δεκαετίες τώρα, πιστός Χατζηαβάτης, ακολουθεί κυβερνητικές εντολές –και γιατί όχι; Αυτοί που κάνουν τη δουλίτσα πληρώνονται πολύ ακριβά γι’ αυτά…
Τι λέγαμε λοιπόν; Α, ναι…! Για το νέο Μουσείο της Ακρόπολης και τα επίσημα εγκαίνια το περασμένο Σάββατο, όπου δεν εκλήθη καν ο Μιχάλης Κακογιάννης, αλλά ούτε και η Ειρήνη Παπά ούτε και η Νάνα Μούσχουρη ούτε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου –είδατε πόσες πραγματικά διεθνείς προσωπικότητες έχουμε ανάμεσά μας και δεν το έχουμε βάλει στο μυαλό μας; Ήταν μια εκδήλωση που φτιάχτηκε μάλλον –όσον αφορά τους καλεσμένους τουλάχιστον– με την προοπτική ενός life style πάρτι και μάλιστα περιορισμένο στα καθ’ ημάς. Ακόμα και οι προσκλήσεις προς ξένους ηγέτες απ’ ό,τι έμαθα κατά διαόλου πήγανε οι περισσότερες…
Όπως και να ‘χει, το νέο Μουσείο της Ακρόπολης χρειαζόταν και φτιάχτηκε. Και φτιάχτηκε ωραίο –αν και, για να πω την αλήθεια, προσωπικά βρίσκω πιο ωραίες τις δύο πολυκατοικίες που θέλουν να γκρεμίσουν μπροστά από αυτό, παρά την εξωτερική όψη του ίδιου του Μουσείου, αλλά εγώ δεν διεκδικώ τις δάφνες ούτε του καλόγουστου ούτε του γνώστη. Για να πω την αλήθεια, ούτε το να επιστρέψουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο μου είναι απαραίτητο. Πέραν του ότι δεν το βρίσκω εφικτό, δεν το βρίσκω και απαραίτητο. Όπως έσβησε ο χρόνος τα χρώματα με τα οποία ήταν βαμμένος ο Παρθενώνας, όπως η βόμβα του Μοροζίνι τσάκισε το μνημείο στα δύο, έτσι και ο Έλγιν πήρε τα γλυπτά και έφυγε. Αλλά δεν είναι αυτό ο Παρθενώνας, βέβαια. Γιατί ο Παρθενώνας είναι κάτι παραπάνω. Και αυτό το νιώθεις όχι βλέποντας τα γλυπτά και τις ζωφόρους ούτε μελετώντας τις Καρυάτιδες, αλλά «νιώθοντας» αυτή την αύρα περπατώντας ανάμεσα στα ερείπια εκεί πάνω…
Εκεί πάνω, που δεν νομίζω ότι όλοι αυτοί που λύσσαξαν για ένα εισιτήριο, για μια πρόσκληση θα είχαν ιδιαίτερη τρέλα να ανέβουν. Είναι το ίδιο με όλους αυτούς που, ακολουθώντας τη μόδα της εποχής, χρυσοπληρώνουν ένα διαμέρισμα «με θέα την Ακρόπολη από το μπαλκόνι», ενώ μπορεί να μην έχουν ποτέ πατήσει στην Ακρόπολη και ούτε να το σκέφτονται σοβαρά να πάνε ως εκεί. Όπως είπε κι ένας φίλος μου αρχιτέκτονας, ο Λευτέρης Αντωνούλης, «όλοι όσοι δεν είναι από την Αθήνα προσπαθούν να ενσωματωθούν σε αυτήν και να κλέψουν ένα κομμάτι από αυτήν, χρησιμοποιώντας το κατ’ εξοχήν σύμβολό της, την Ακρόπολη, έστω και ως θέα από τη βεράντα τους…».
