Ο Σπύρος ο Καλογήρου, που μας άφησε το περασμένο Σάββατο «πλήρης ημερών και έργου» –θεέ μου, τι φρικαλέα που είναι αυτή η έκφραση…– ήταν ένα γλυκός, υπέροχος άνθρωπος, που καμιά σχέση δεν είχε με τους ρόλους του σκληρού τύπου οι οποίοι τον κάνανε πανελληνίως γνωστό και αγαπημένο μέσα από το παλιό ελληνικό σινεμά και οι οποίοι βέβαια δεν είχαν καμιά σχέση ούτε με το χαρακτήρα του ούτε και με τις αντίστοιχες θεατρικές του επιλογές. Τους ρόλους όμως εκείνους τους υπερασπίστηκε και δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν τον ρώτησα γιατί αρνήθηκε να παίξει στην ταινία «Το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο», που ήταν μια σάτιρα-παρωδία-χλευασμός των παλαιών ελληνικών ταινιών, μου απάντησε «γιατί εγώ δεν μπορώ να κοροϊδέψω αυτό που μου έδωσε ψωμί…»…
Η Φάρα Φόσετ ήταν ένα κομμάτι παλιάς εποχής. Ήταν η πιο διάσημη και η πιο λαμπερή από τους Άγγελους του Τσάρλι πριν από 30 χρόνια, και τότε, πριν από 30 χρόνια, είχε κάνει και ρεκόρ πωλήσεων, αφού πουλήθηκαν πάνω από 30.000.000 αφίσες με το πρόσωπό της στην περίφημη πόζα με τα ξανθιά μαλλιά να γεμίζουν το λαμπερό πρόσωπό της. Δεν είχε καλλιτεχνικό βάρος η ύπαρξή της, όπως είχε του Σπύρου Καλογήρου, αλλά, όπως στον Καλογήρου, έτσι και σε αυτή, ασχέτως ταλέντου ή καλλιτεχνικής προσφοράς, βασιζόταν η θλίψη μας ή όχι στις αναμνήσεις για μια εποχή που παρήλθε ανεπιστρεπτί…
Ο Μάικλ Τζάκσον, βέβαια, δεν έχει καμιά σχέση με όλα αυτά. Είναι και η νοσταλγία, είναι και οι αναμνήσεις, είναι και το ταλέντο, και η λάμψη, και η γοητεία, και το καλλιτεχνικό έργο, και η παγκόσμια μόδα, και η συνεισφορά στην παγκόσμια ποπ κουλτούρα, και τα τραγούδια του, και ο χορός του, και οι τρέλες του, και ο μύθος του, αλλά και το παραμυθάκι του. Από πολλές απόψεις, είναι ο Έλβις της εποχής του. Χώρισε την ποπ κουλτούρα σε πριν και μετά από αυτόν. Από άλλη άποψη, έζησε κάτι σαν τη Μαρία Κάλλας. Έλαμψε για μια δεκαετία, χώρισε το χώρο του σε πριν και μετά από αυτόν και μετά, κουρασμένος από το κουβάλημα αυτού του μύθου, το αντάλλαξε με ένα παραμυθάκι. Της Κάλλας το παραμυθάκι λεγόταν έρωτας με τον Ωνάση, του Τζάκσον όλες αυτές οι τρέλες που ακούγαμε τα τελευταία 20 χρόνια με το άσπρισμα του δέρματός του, με τις πλαστικές εγχειρήσεις, με την παιδεραστία, με τη Neverland, με τα παιδιά του, τους γάμους του, τη μύτη που έπεφτε και όλα αυτά που δεν είχαν να κάνουν βέβαια με τον καλλιτέχνη Μάικλ Τζάκσον, που τώρα που έφυγε, και παρόλο που φαίνεται πως το παραμύθι θα κάνει καιρό να φύγει και να καθαρίσει ο μύθος –αν φύγει ποτέ–, εντούτοις πια, για να το πούμε απλά, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τι «είχαμε και το χάσαμε…»
Ανεξαρτήτως, πάντως, κάθε καλλιτεχνικής αντικειμενικής αξίας, και στις τρεις περιπτώσεις ανθρώπων που αποχαιρετήσαμε την περασμένη βδομάδα αξίζει να παρατηρήσει κανείς κάτι: Πάνω και πριν απ’ όλα μετράει το συναίσθημα και κατά πόσο έχουν κατατεθεί στο λογαριασμό του καθενός αρκετές συναισθηματικές καταθέσεις από τον πολύ κόσμο και κατά πόσο και αυτός ο ίδιος ο παραλήπτης έχει ανταποκριθεί σε αυτές. Είναι σημαντικό πράγμα, ειδικά μια τέτοια στιγμή, να μπορείς να αντιμετωπίσεις ψύχραιμα αυτόν που φεύγει με βάση αυτό που υπήρξε, αυτό που προσέφερε, αυτό που εξέφραζε. Όμως, πριν απ’ όλα, είναι εμείς όλοι μας τι εισπράξαμε από αυτόν. Όπως λέει και το παλιό το τραγουδάκι που τραγουδούσε η Ρένα Βλαχοπούλου στο φινάλε στο «Ραντεβού στον αέρα» του Δαλιανίδη «φεύγουν τα χρόνια, όλα αλλάζουν, όλα, μόνο η αγάπη μένει μες στην καρδιά…»…
