Ένα ρημαδοκαφέ είπα να πιω πριν αρχίσω και πάλι το τρέξιμο, από τη μύτη μου τον έβγαλε. Το μπαρουτιασμένο προσωπάκι της Ρίτας προμήνυε στιγμές εκνευρισμού και απόγνωσης. Οπλίστηκα με όση στοργή και κατανόηση διέθετα και την άκουσα με προσοχή να εξιστορεί το πώς ο Βαγγέλης, ή αλλιώς «ο νέος στόχος», είναι έτοιμος να πέσει στα δίχτυα μιας ακατονόμαστης. Άρχισε να μου περιγράφει με λεπτομέρειες πώς τον προσεγγίζει η άλλη, πώς του μιλάει και πόσο καταφέρνει να προκαλεί το βλέμμα του με τον τρόπο που ντύνεται. «Τον θέλω και θα τον αποκτήσω...», είπε μεταξύ θυμού και οδυρμού, κι εγώ σιωπηρά αναρωτιόμουν αν θα έπρεπε να είχα ζητήσει καρτούλα αλλαγής όταν τη γνώρισα…!
Η φάση διεκδίκησης στις διαπροσωπικές σχέσεις πολλές φορές αγγίζει τα όρια του παραλογισμού. Αντιλαμβανόμαστε τον άλλον σαν αντικείμενο πρόσφορο για αγορά, το εγώ μας φτάνει στα ύψη και η έννοια της αποτυχίας σταματά να υπάρχει στο λεξιλόγιό μας. Ειδικά για μια γυναίκα η απόρριψη δεν είναι option. Η Ρίτα είχε πάρει το δρόμο χωρίς γυρισμό. Στηριζόμενη στην προικισμένη γυναικεία φύση της και σε συνάρτηση με την παροιμιώδη αφέλεια των αντρών σε τέτοια θέματα θεωρούσε ότι ήταν υποχρέωσή της, πέρα από το να τον κατακτήσει, να του καταδείξει επιπροσθέτως με τι φτηνά κόλπα προσπαθούσε να τον ρίξει η άλλη. Είχε να κάνει με μια αντίζηλο-barbie που το νάζι της και η επιτηδευμένη άγνοιά της την καθιστούσαν το κέντρο της προσοχής. Γιατί, πώς να το κάνουμε, δεν μπορείς να είσαι φοιτήτρια φυσικής και να μην ξέρεις ότι ο Νεύτων έφαγε το μήλο στο κεφάλι και όχι ο Αϊνστάιν! Οι άντρες από τη μεριά τους στερούνται πονηριάς και σε συνδυασμό με την έμφυτη τάση τους να θέλουν να μπορούν να επιβληθούν στο αντίθετο φύλο πέφτουν σαν τα κοτόπουλα όταν υπάρχει κατάλληλο έδαφος. Ο Βαγγέλης έδειχνε να τσιμπάει και εκείνη φόρτωνε άγρια. Υπάρχει όμως περίπτωση να έχει πέσει θύμα των βιολογικών του αναγκών (αχ, άντρες, αιώνια έρμαια!) ή να μην είναι σε φάση να προσπαθήσει για κάτι πιο βαθύ. Μπορεί, άραγε, να θεωρηθεί απόρριψη ή απλά λείπει το σωστό timing; Κάτι τέτοιες στιγμές πρέπει να βάζουμε προτεραιότητα την ψυχική μας ισορροπία και να αφήνουμε κατά μέρος τις εμμονές. Άλλωστε, ρίχνοντας λίγο τους τόνους, κάνουμε και καλύτερη αυτοκριτική, που είναι και το πιο σημαντικό. Σε κάθε περίπτωση, η περίοδος δεν ενδείκνυται για το ειδύλλιο και η ελπίδα είναι το χειρότερο κακό, γιατί παρατείνει το βάσανο! Και μη σε νοιάζει, άσ’ τη να είναι το κέντρο της προσοχής, μην ξεχνάς ότι για να είσαι δημοφιλής πρέπει να είσαι ή ηλίθιος ή άσχημος!
Όλα εξαρτώνται από την οπτική απ’ την οποία τα βλέπεις. Πολλές φορές μια αρνητική εμπειρία είναι κατά πολύ πιο διδακτική και σπουδαία για τη μετέπειτα πορεία της ζωής. Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και μαθαίνουμε από τα λάθη μας, γι’ αυτό… πλήρωσε τους καφέδες να φύγουμε!
