«Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, άραγε τι στραβό έχω πάνω μου και δεν το βλέπω;» Και πώς να το δει; Η Ρίτα ανέκαθεν ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα, ξέρετε, από κείνες τις μισητές που περπατάνε και τρίζουν τα πατώματα. Σώμα αγαλματένιο –χωρίς να έχει προσπαθήσει και ιδιαίτερα–, πρόσωπο που συνδυάζει την παιδική αθωότητα με τη γυναικεία σαγήνη, και μακριά, πλούσια, καστανόξανθα μαλλιά, η χαρά του Vidal Sassoon. Η αυτοπεποίθηση που πάντα είχε, όμως, έπεσε στο ναδίρ όταν συνειδητοποίησε ότι όχι μόνο δεν έχει σχέση εδώ και ένα μήνα, αλλά και ότι δεν υπήρξε όλο αυτό το διάστημα ούτε ένας που να έδειξε ενδιαφέρον για κείνη. Συνηθισμένη στις εκδηλώσεις θαυμασμού, η τωρινή κατάσταση την προβληματίζει βαθύτατα και κάθε τόσο εντοπίζει μια μικροατέλεια που μου την παρουσιάζει ως αιτία. Εντάξει, δεν είναι τέλεια, αλλά ποιος είναι;
Ζούμε σε μια εποχή που, καλώς ή κακώς, η ωραία εικόνα κάποιου θεωρείται βασικό προσόν σε ό,τι κάνει. Τα πρότυπα ομορφιάς, αν και σε μικρότερο βαθμό απ’ ό,τι παλιότερα, εξακολουθούν να είναι άπιαστο όνειρο για τους κοινούς θνητούς. Οι άνθρωποι, πλάσματα φύσει ανικανοποίητα, έχουν την τάση να παραβλέπουν τα θετικά τους στοιχεία και να δίνουν βάση στα αρνητικά, πράγμα που επηρεάζει την ψυχολογία τους και την περαιτέρω συμπεριφορά τους. Επιπροσθέτως, κάνουν το μεγάλο λάθος να συγκρίνουν την εξωτερική τους εμφάνιση με των άλλων, λες και η ζωή δεν είναι παρά ένας συνεχής διαγωνισμός ομορφιάς, που αν δεν πλακωθείς στην ηλιοθεραπεία θα έρθει η άλλη με το σολάριουμ και θα σου φάει τη θέση.
Όχι! Όσο κι αν θαυμάζουμε την εικόνα, δεν δέχομαι επουδενί την υποδούλωσή μας σε αυτή. Καθένας από εμάς οφείλει να αγαπήσει και να αποδεχτεί τη μοναδικότητά του, το σύνολο των πλεονεκτημάτων και μειονεκτημάτων που απαρτίζουν την υλική του υπόσταση. Γιατί αν εμείς οι ίδιοι δεν αγαπήσουμε αυτό που είμαστε, πώς να περιμένουμε από τους άλλους να το κάνουν; Αν δεν αδιαφορήσουμε πρώτοι για τις ατέλειές μας, πώς να απαιτήσουμε από τους άλλους να τις αγνοήσουν; Το μυστικό για να είμαστε σε κάθε περίπτωση ικανοποιημένοι με την εικόνα μας είναι να την αναγνωρίσουμε πλήρως και συνειδητά και κατ’ επέκταση να αναδείξουμε τα προτερήματά μας κάνοντας τα ελαττώματα να φαντάζουν λεπτομέρειες. Δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι αντικειμενικά τέλειος άνθρωπος δεν υπάρχει, αλλά και να υπήρχε δεν θα είχε καμιά αξία. Γιατί, πρώτον, το σημαντικό είναι το πώς φαινόμαστε στα μάτια όσων πραγματικά μας ενδιαφέρουν και, δεύτερον, το ότι μια αντικειμενικά τέλεια εικόνα δεν μπορεί παρά να είναι βαρετή!
Η εσωτερική λάμψη των ανθρώπων αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπό τους, γι’ αυτό το μόνο άγχος τους θα έπρεπε να είναι μήπως… τυφλωθούν κοιτάζοντας το είδωλό τους στον καθρέφτη! Τη Ρίτα, η οποία κατεξοχήν ανήκει σε αυτή την κατηγορία, δεν τη φοβάμαι. Το πρώτο κομπλιμέντο που θα της κάνει κάποιος θα την επαναφέρει στην πραγματικότητα!
