Κυριακή απόγευμα στο σπίτι της Ρίτας και, αφού είχαμε φάει τις τηγανητές πατάτες και τα βραστά αυγά που με τόση μαεστρία μαγείρεψε, καθίσαμε να παρακολουθήσουμε μια ταινία που ήταν ο ορισμός των b-movies, κάνοντας πράξη το γνωστό «Κυριακή, γιορτή και σχόλη». Η ταινία διαπραγματευόταν την άστατη ζωή μιας παντρεμένης γυναίκας, που υποστήριζε ότι οι εξωσυζυγικές της δραστηριότητες δεν απέκλειαν την αγάπη της για τον άντρας της, τον οποίο σε καμιά περίπτωση δεν ήθελε να χάσει. Παρόλο που ήταν τρομερά κακογυρισμένη και οι ηθοποιίες τραγικές, μας κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον και μας απασχόλησε και μετά το τέλος της.
Το ζήτημα τυχόν απιστίας του συντρόφου ανησυχεί σοβαρά πολλούς, μαζί και τη Ρίτα, η οποία βγάζει σπυράκια και μόνο στην ιδέα ότι ο εκάστοτε καλός της θα την απατούσε. Τι συμβαίνει, όμως, με εκείνους που το έχουν σύστημα;
Ένας φίλος μου (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε!) μου είπε κάποτε με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου ότι, κατά την άποψή του, το σεξ αποτελεί καθαρά βιολογική ανάγκη και γι’ αυτό το να το κάνει ανά πάσα στιγμή με όποια του αρέσει δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από την πράξη καθεαυτή. Υποστήριξε κιόλας ότι τις περισσότερες φορές είναι κάτι αναπόφευκτο για εκείνον, μια τάση που δεν μπορεί να της αντισταθεί. Ο συγκεκριμένος διατηρεί μόνιμη σχέση επί χρόνια και κατά τα άλλα την έχει κορόνα στο κεφάλι του! Στην ίδια κατηγορία ανήκει και μια γνωστή μου που ετοιμάζεται να παντρευτεί και με κάθε ευκαιρία ανεβάζει το level δυσκολίας στον μέλλοντα σύζυγό της στο να περάσει όρθιος από την πόρτα! Η άποψή της δεν διαφέρει και πολύ από του φίλου μου, αλλά προσθέτει την ανάγκη της για νέες εμπειρίες καθώς, ασφαλώς, σεξ από σεξ διαφέρει. Αν οι φιλοσοφίες αυτές γίνονταν τίτλος σε κουτσομπολίστικο περιοδικό, ο τίτλος θα έβγαζε μάτι: «Η νυμφομανία σού πάει πολύ!»
Είναι γεγονός ότι στην εποχή μας το να είσαι ανοιχτόμυαλος είναι θέμα επιβίωσης με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας και όλοι το προσπαθούμε με νύχια και με δόντια, παρά τις ηθικές αναστολές μας. Παρ’ όλα αυτά, κάποια πράγματα έχουν και τα όριά τους και κανείς δεν μπορεί να μας αναγκάσει να αποδεχτούμε κάτι ακραίο, όχι τίποτ’ άλλο, αλλά γιατί υπάρχουν και άλλες παράμετροι που θα πρέπει να ληφθούν υπόψη, πολύ πιο σημαντικές από μια εγωιστική οπτική. Αναφέρομαι στα συναισθήματα του έτερου συντρόφου και στο σεβασμό προς το πρόσωπό του, αλλά και στη σπουδαιότητα της ένωσης δύο ανθρώπων που έχουν επιλέξει με ελεύθερη βούληση να γίνουν ζευγάρι και να χτίσουν το μέλλον τους μαζί. Αν κάποιος δεν μπορεί να δοθεί ψυχή τε και σώματι στο σύντροφό του, δημιουργεί μια αλληλεπίδραση σε λανθάνουσα μορφή όπου έννοιες όπως η σιγουριά, η ασφάλεια και η εμπιστοσύνη (βασικά θεμέλια μιας σχέσης) χάνουν το νόημά τους και αναρωτιέται κανείς γιατί δημιούργησε τη σχέση εξαρχής.
Σε κάθε περίπτωση, ο μπερμπάντης σύντροφος ας δείξει την ελάχιστη ωριμότητα με το να εκμυστηρευτεί στον άνθρωπό του τα πιστεύω του στο θέμα κι ας επιλέξει τελικά ο τελευταίος αν θα συνεχίσει ή όχι τη σχέση με τα νέα δεδομένα!
