«Περνά, περνά η μέλισσα με τα μελισσόπουλα…»! Aχ, δεν μπορείτε να πείτε, ωραίες εποχές. Μαμ, κακά και νάνι και η ευτυχία μας ήταν ολοκληρωμένη. Η Ρίτα μού έχει περιγράψει τα παιδικά της χρόνια και τα λόγια της μου έφερναν στο νου την εικόνα που είχα για τον παράδεισο ως κοριτσάκι. Τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο, όμως, αν δεν υπήρχε στη ζωή της ο «άγγελός» της, όπως συνηθίζει να τον αποκαλεί, ο αδερφός της ο Αντρέας. Είναι μόλις ένα χρόνο μεγαλύτερός της και ουσιαστικά μεγάλωσαν σαν δίδυμα. Ήταν πάντα ο ένας δίπλα στον άλλον και της φάνηκε βουνό όταν εκείνος έφυγε στο εξωτερικό για σπουδές. Η χαρά που ένιωσε στην είδηση της επιστροφής του γρήγορα όμως έσβησε όταν έμαθε ότι καταφτάνει με τη μνηστή του, την έγχρωμη καλλονή Louise.
Όταν πήγα στο σπίτι της εκείνο το απόγευμα, τη βρήκα να περιφέρεται άσκοπα από δωμάτιο σε δωμάτιο με ένα βοϊδίσιο βλέμμα που ανάθεμα αν καταλάβαινε πού βρισκόταν. Κάποια στιγμή κάθισε και άρχισε να μονολογεί: «Είναι καλή κοπέλα, αλλά να την παντρευτεί κιόλας;» Ήταν ολοφάνερο, το χρώμα της Louise αποτελούσε ανασταλτικό παράγοντα για τη Ρίτα ώστε να την αποδεχτεί ως κουνιάδα. Είχε και φίλο έγχρωμο, αλλά άλλο ο κοινωνικός περίγυρος κι άλλο η οικογένεια. Η αντίδρασή μου ήταν άμεση. Αδυνατούσε να συλλάβει το φτωχό μου το μυαλό ότι ακόμα και στα νέα παιδιά στις μέρες μας ενυπάρχει υποσυνείδητα το αίσθημα του ρατσισμού.
«Η ανθρώπινη αξία, Μαργαρίτα, δεν μετριέται από τα επιμέρους χαρακτηριστικά, πόσο μάλλον από τα εξωτερικά γνωρίσματα. Ξέρω ότι κι εσύ το πιστεύεις. Ας εστιάσουμε, λοιπόν, στο τι είναι αυτό που σε εμποδίζει να το κάνεις πράξη». Είχε καιρό να με ακούσει να την αποκαλώ με ολόκληρο το όνομά της, κατάλαβε ότι τα πράγματα είχαν σοβαρέψει. «Αισθάνομαι απειλημένη. Πιστεύω ότι το γεγονός αυτό είναι η απαρχή μιας σειράς δυσάρεστων αντιδράσεων των γύρω μου, που δεν θα είμαι σε θέση να αντιμετωπίσω. Κι αν με απομακρύνουν; Αλλά είναι και το άλλο», κόμπιασε, με κοίταξε διστακτικά και με τρεμάμενη φωνή συνέχισε «το να επικοινωνείς στη γλώσσα σου με κάποιον σου δίνει ελευθερία έκφρασης και άμεση αντίληψη των καταστάσεων. Η Louise δεν φτάνει που είναι μεγαλωμένη διαφορετικά, δεν ξέρει και γρι ελληνικά». «Το περιβάλλον σου μπορεί να αντιδρούσε και στην περίπτωση που εσύ ήσουν με κάποιον διαφορετικής θρησκείας. Για σένα όμως και την οικογένειά σου σημασία θα είχε το ότι σε κάνει ευτυχισμένη. Οι κοινωνικοπολιτικές διαφορές θα ήταν ασήμαντες λεπτομέρειες. Όποιον θα σε απομάκρυνε για κάτι τέτοιο δεν αξίζει να τον έχεις στη ζωή σου, γιατί προφανέστατα δεν χαίρεται με τη χαρά σου. Από την άλλη, οι διαφορές στη νοοτροπία και στη γλώσσα είναι κάτι που ξεπερνιέται με τον καιρό, ερχόμενη σε επαφή μαζί της όχι με τη λογική και με τα όργανα των αισθήσεων, αλλά με την αποδοχή, την αλληλοκατανόηση (μην ξεχνάς ότι και για εκείνη εσύ είσαι διαφορετική) και με τα μάτια της ψυχής».
«Α στο καλό, η Louise είναι η επιλογή του άγγελού μου!», είπε το Ριτάκι και με αγκάλιασε. Είχε απλώς ανάγκη να ξεθυμάνει και να με ακούσει.
