Όλα του γάμου δύσκολα και κυρίως οι προετοιμασίες. Η Ρίτα το ένιωσε στο πετσί της παρακολουθώντας –ευτυχώς από απόσταση ασφαλείας– τον αγώνα δρόμου που έκανε μια μελλόνυμφη οικογενειακή της φίλη ως τη μέρα της τελετής. Βρες εκκλησία και στόλισέ τη, μαγαζί για το γλέντι (οργάνωσε τα τραπέζια ώστε να κάτσουν φίλοι και γνωστοί μαζί), διάλεξε κουμπάρο, βέρες και στέφανα, νυφικό και ασορτί αξεσουάρ, προσκλητήρια και μπομπονιέρες, στρώσε το... κρεβάτι, για να είναι τυχερό και γόνιμο, κι άλλα τόσα που σε κάνουν να αγανακτείς για την απόφασή σου να παντρευτείς και που σε οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια ένα βήμα πριν το μονόκλινο στο Δαφνί. Η μέρα του μυστηρίου έφτασε κι από το άγχος να πάνε όλα τέλεια το κατά τα άλλα ευτυχές ζεύγος χαμογέλασε διστακτικά για πρώτη φορά στον πρώτο τους χορό ως αντρόγυνο. Δεν μπορώ να πω, όμως, η Ρίτα και οι υπόλοιποι 249(!) καλεσμένοι πέρασαν καταπληκτικά. Όλα κι όλα!
Ο γάμος μεταφράζεται για την Πολιτεία ως σύμβαση-τυπική δικαιοπραξία που γεννά δικαιώματα και υποχρεώσεις και, για να έχει υπόσταση, θα πρέπει να τελεστεί με έναν συγκεκριμένο τύπο (θρησκευτικό ή πολιτικό). Πες, λοιπόν, ότι αποδέχεσαι, με χαρά κιόλας, το πρώτο σκέλος, αφού –τουλάχιστον την τρέχουσα χρονική περίοδο– είσαι σίγουρος για την επιλογή συντρόφου ζωής που έκανες κι ο θεσμός του γάμου σού παρέχει κάποια προνόμια που δύσκολα τους αντιστέκεσαι. Τι γίνεται, όμως, με το δεύτερο; Τα περισσότερα ζευγάρια στις μέρες μας οδηγούνται στην εκκλησία ωθούμενα, όχι από θρησκευτική πίστη, αλλά από θέλξη στις παραδόσεις και επιθυμία να ζήσουν ως πρωταγωνιστές αυτό το glamorous πανηγυράκι για το οποίο ακούνε από τη μέρα που γεννήθηκαν. Από την άλλη, μια απλή δήλωση βούλησης ενώπιον του δημάρχου είναι ο πιο κυνικός και πεζός τρόπος ώστε να ενωθούν οι ζωές δύο ανθρώπων που αγαπιούνται. Αν λάβουμε υπόψη μας και την εμπορευματοποίηση του θεσμού, που καταλήγει σε βάρβαρο «βιασμό» της τσέπης αλλά και της ψυχικής γαλήνης, αναρωτιέται κανείς γιατί να μην είμαστε ελεύθεροι να επιλέγουμε οι ίδιοι το γάμο που μας ταιριάζει και η πολιτεία να τον επικυρώνει τυπικά.
Η ημέρα του γάμου μας συνηθίζεται να αποκαλείται «η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μας». Τι είναι όμως αυτό που την καθιστά μοναδική; Μα, φυσικά, η ουσία του, που δεν είναι άλλη από την αρχή ενός κοινού βίου με τον άνθρωπο που ξεχώρισες από τη μάζα, τον ερωτεύτηκες, τον εκτίμησες, τον εμπιστεύτηκες και τον αγάπησες όσο κανέναν. Είναι η μέρα που βροντοφωνάζεις σε όλο τον κόσμο ότι ανήκετε συναισθηματικά ο ένας στον άλλον και μοιράζεσαι με τους δικούς σου ανθρώπους την ευτυχία, τη χαρά και την τύχη σας να βιώσετε αμοιβαία το υπέρτατο συναίσθημα. Η γιορτή ενός τόσο σπουδαίου γεγονότος πρέπει να χαρακτηρίζεται από το προσωπικό μας στίγμα, για να την ευχαριστιόμαστε όπως της αρμόζει και της αξίζει.
Η Ρίτα έχει δηλώσει ότι θα ήθελε να παντρευτεί σε βουνό, την ώρα της δύσης του ήλιου, παρέα με τους πιο στενούς της φίλους, να είναι όλοι ξυπόλυτοι και να κάθονται κυκλικά στο χώμα πίνοντας σφηνάκια… Εσείς;
