Δυο φιλενάδες αποφασίζουν να κάνουν νηστεία τη Σαρακοστή. Συμφώνησαν να απέχουν κι από το σεξ. Σε μία εβδομάδα συναντιούνται, αλλά η δεύτερη είναι αγκαζέ με δυο ναύτες.
- Μωρή, δεν είπαμε να κάνουμε νηστεία από το σεξ; αγανακτεί η πρώτη.
- Μα αυτά είναι θαλασσινά!!! Δεν πιάνονται!
Χαχαχα! Μέσα στο παραλήρημά της για τις «απάνθρωπες στερήσεις» που μας επιβάλλει η θρησκεία ανά περιόδους, η Ρίτα μού είπε αυτό το ανεκδοτάκι και χαμογέλασε υπερήφανη λέγοντας ότι εύκολα μπορούμε να ξεγλιστράμε από τα παράλογα «πρέπει», αρκεί να βρίσκουμε τις κατάλληλες δικαιολογίες. Η ίδια δηλώνει καλή χριστιανή, κρατώντας την ουσία και απορρίπτοντας κάθε τι υπερβολικό που έχει τις ρίζες του στα βάθη των αιώνων –άλλωστε, αν ήθελε να είναι εντάξει με τη θρησκευτική της συνείδηση, δεν θα έπρεπε, π.χ., να κάνει σεξ έως ότου παντρευτεί. Εκεί που καθόμασταν, σηκώθηκε με ύφος πολλών καρδιναλίων και μου απήγγειλε το παρακάτω ποίημα που είχε γράψει προ διετίας:
Στον κόσμο τον ανήλιο που γίνεται η μάχη,
Ανάσα ψάχνω ολόγυρα, σταυρό να κουβαλήσω.
Μα, το σύμβολο εχάθηκε, το κρύψανε στη ράχη,
Κάποιοι ρασοφόροι που δεν αναγνωρίζω.
Τρέχω να ξεφύγω, να βρω αλήθεια μες στο ψέμα,
Κι ο τοίχος όλο ορθώνεται βαρύς στο πέρασμά μου.
Η λίστα μακριά και πώς να πλησιάσει το βλέμμα,
Ψηλά στη κορυφή, δεν φτάνει η αφεντιά μου.
Όση προσπάθεια κι αν κάνω, μετέωρη θα μείνω,
Πιστή στις παραδόσεις, το σώμα μου θα χάσω.
Λίστα θα γράψω μόνη μου, να μπορώ να την εσβήνω
Κάθε φορά που νέα γνώση στο νου μου θα περάσω.
Κυρία του εαυτού μου, δεν θα αμαρτάνω,
Η φωνή της συνείδησης ξέρει πού με πάει.
Ο Θεός θα παρακολουθεί ό,τι κι αν κάνω,
Και σιωπηλά θα συμφωνεί, ελεύθερη με προτιμάει.
Τα μικρά κι ανθρώπινα, αυτά θ’ ακολουθήσω,
Ευχαρίστηση ψυχής και σώματος με χαρά θα μου προσφέρω.
Ποιο κακό, αλήθεια, κυριεύει αν ανθίσω,
Αν αισθήματα και ηδονή ν’ ανταλλάξω καταφέρω;
Είμαι μικρή κι ανόητη, μα ένα πράγμα ξέρω,
Όταν αγαπάς το δείχνεις και τρόποι χίλιοι υπάρχουν,
Αν έναν αναγκαστικά ακολουθήσω, εκτίμησης δεν χαίρω,
Εμένα λησμονώ και ικανοποίηση δίνω στους άθλιους που άρχουν.
Ένας πρόχειρος τίτλος που του είχε δώσει είναι «Και οι 40 μέρες, δικές μου». Πραγματικά με εντυπωσίασε το ύφος του ποιήματος, γιατί δεν την είχα συνηθίσει να εκφράζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Τη βαθύτερη αιτία που την ώθησε να το γράψει την κράτησε για κείνη, σε μένα αρκέστηκε να σχολιάσει ότι η ψυχοσωματική άσκηση δεν μπορεί να έχει κανένα αποτέλεσμα όταν επιβάλλεται, παρά μόνο όταν εμείς οι ίδιοι νιώθουμε ότι τη χρειαζόμαστε, ανεξάρτητα από τις μέρες που διανύουμε, και πως το σεξ, το φαγητό και καθετί που μας είναι απαραίτητο, μας ολοκληρώνει και μας προσφέρει δυνατές συγκινήσεις χωρίς να κάνουμε κακό σε κάποιον δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αμαρτία.
Αν και τα όσα είπε κι έγραψε ανοίγουν δρόμο για πληθώρα ερωταπαντήσεων, σε γενικές γραμμές με βρίσκει σύμφωνη. Άλλωστε, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι πιο αμαρτωλός κάποιος που θα κάνει σεξ κατά τη Σαρακοστή από κάποιον που θα καταναλώσει τόνους νηστίσιμων εδεσμάτων!
Τα συμπεράσματα δικά σας…
