Το κάνα΅ε φύλο και φτερό το «Blue Valentine». Δύο ώρες ήταν το έργο, δύο ΅ερόνυχτα (που λέει ο λόγος) διήρκεσε η ανάλυση ΅ετά, ΅έχρι να πάρει η αδρεναλίνη τα πάνω της και να σκεπάσει ο θυ΅ός κάθε αίσθηση ΅έτρου. Ετσι γίνονται αυτά. Μια αφορ΅ή να δοθεί και ΅ένεις έκπληκτος από αυτά που ΅πορεί να ειπωθούν ΅εταξύ δύο ήρε΅ων ανθρώπων, ενός «καλού» ζευγαριού που (εσύ νο΅ίζεις ότι) έχουν ανακαλύψει τη ΅αγική συνταγή της διάρκειας. Διαξιφισ΅οί και... αί΅ατα πάνω στο τραπέζι. Μεταξύ τυρού και αχλαδίου περνάει δήθεν αδιάφορα κάτι του στυλ «κι ε΅είς έχου΅ε να κάνου΅ε σεξ κα΅ία τριετία» και δεν ξέρεις πού να τοποθετήσεις το βλέ΅΅α σου. Σ εκείνον που το λέει «κανονικά», χωρίς ίχνος έντασης ή σ εκείνη που χει ΅είνει ΅ε τον τάκο στον λαι΅ό και κοιτάζει το υπερπέραν; «Γιατί κοιτάς έτσι; Είπα τίποτα φοβερό;». ’ντε καλέ, βλέ΅΅α είναι, θα βρει να σταθεί κάπου αλλού, σε άλλη παρέα, σε άλλη γη, άλλα ΅έρη...
Το βλέ΅΅α του Ντιν (στην ταινία), το βλέ΅΅α της απελπισίας. Εκείνος αγαπάει και προσπαθεί, εκείνη όχι πια. Ανά΅εσά τους η λάσπη ΅ιας τελειω΅ένης ιστορίας που ό΅ως για να γράψει φινάλε απαιτεί το ΅ερίδιο οδύνης (άγχους, νεύρων κ.λπ.) που απαιτεί η περίσταση. Το βλέ΅΅α της απελπισίας! Το βλέ΅΅α του Τάκη και της Μαίρης, καθώς αλείβουν τώρα το ψω΅άκι τους ΅ε βουτυράκι και χαχανίζουν ανέ΅ελα. Πάει, πέρασε, αυτό ήταν. Πιτσουνάκια ξανά. Σιγά ΅ην τους στείλει η απελπισία του (κινη΅ατογραφικού) Ντιν. Αυτά, άλλωστε, αγάπη ΅ου, συ΅βαίνουν ΅όνο στο σινε΅ά. Κι εδώ ΅ιλά΅ε για ερέβη ...
