Για να πω την αλήθεια τα ‘χω χάσει τελείως µε τους διαγωνισµούς της µικρής. Κατ’ αρχήν, «δεν λέγονται διαγωνισµοί, εξετάσεις λέγονται», µου λέει και µε κοιτάζει αυστηρά τονίζοντας µία µία τις συλλαβές. Ο tempora o mores! Σαν να βλέπω τη φάτσα µου καµιά 35αριά χρόνια πριν, όταν άκουγα τη λέξη «εξατάξιο» (αντί για γυµνάσιο). ΟΚ. Οι εξετάσεις λοιπόν. Ο Εφιάλτης στον δρόµο µε τις λεύκες. ∆ιάβασες; Θα πάω τώρα. Λίγο µετά.

 

Να λουστώ πρώτα. Να φάω. Να δω την «Εδέµ». Να παίξω λίγο Star Doll, f/b, MSN… ∆ιαβάζει. Κλείνει τις πόρτες, το λάπτοπ, το τηλέφωνο, το i-Pod (όλες τις συσκευές) και την ακούω να κλείνει το λέλυκα. Σε λίγο έρχεται περιχαρής µε τη φωτογραφική στο χέρι (είναι η µόνη συσκευή που είχε µείνει στο δωµάτιο). «∆ες εδώ τα δάκτυλά µου, τα ‘χω κάνει ανθρωπάκια». Καµιά τριανταριά φωτογραφίες τα «δακτυλo-ανθρωπάκια». «Λέλυκα», «ελελύκειν». Και «συγγίγνοµαι». Συγγέγοµαι θα ήταν πιο σωστό για την περίσταση, αλλά άσε τώρα... Γιατί δεν µου πάει να βάλω και τις φωνές (αφού τα ίδια έκανα κι εγώ). Από την άλλη, πόσο επιεικής και ψύχραιµος να είναι κανείς όταν τον βλέπει τον γκρεµό στα δύο µέτρα; «Γιγνώσκων έγωγε τας τούτου ασχολίας...» – κι όµως διαβάζω σωστά. Είναι το αρχαίο κείµενο που θα «αποκρυπτογραφήσει» η... φωτογράφος, που µέχρι πέρυσι δεν ήξερε (ούτε υπήρχε ανάγκη να µάθει), τι θα πει περισπωµένη ή υπογεγραµµένη. O γκρεµός στα δύο µέτρα. Θα πάρω φόρα και θα ρίξω εκεί µέσα όλα τα «λέλυκα» και «συγγίγνοµαι», και µαζί τους όλο το άγχος µου γι’ αυτή την τεράστια υποκρισία. Την προδιαγεγραµµένα χαµένη ιστορία!

Αρχείο

Δημοφιλή

Χάρη Ποντίδα

Σιγά μην πω πότε γεννήθηκα. Και τι έκανα. Από το 1990 πάντως δουλεύω στα «Νέα» στο πολιτιστικό ρεπορτάζ. Η κόρη μου είναι 10 ετών.