Ο λεκές
3.1.2009
Πάω έρχομαι και το μάτι μου είναι κολλημένο στη μοκέτα. Ο λεκές μου τη δίνει. Ο λεκές, μέσα στο οπτικό μου πεδίο διαρκώς, σαν βραχονησίδα στη θάλασσα. Να δεις που αυτό είναι κάτουρο από πέρυσι, σκυλίσιο σκερτσάκι του Μπρούνο από τις μέρες που μάθαινε να σηκώνει το πόδι. Αλλά πού θα μου πάει... Αν δεν είχαμε στολίσει το σπίτι με όλα αυτά τα λιλιά και τα φωτάκια, δηλαδή αν δεν ήταν γιορτές να θυμηθώ να ψάξω τις γωνίες και να μπει η ηλεκτρική να ρουφήξει και τα χέρια μου, δεν θα το ‘χα δει το κιτρινωπό/ εκρού και μπορεί να μην το ’βλεπα και ποτέ. Δεν μου πάνε οι γιορτές. Κάνω φιλότιμες προσπάθειες –ειδικά φέτος–, αλλά δεν τα καταφέρνω. Όλη αυτή η υστερία με τα μαγαζιά και τα δώρα και τις εξόδους και τα σπίτια και τις σακούλες και τα ρούχα στο πάτωμα –τι να βάλω πάλι;– και τα κομμωτήρια και σήκω το μεσημέρι της επόμενης που έχεις ξενυχτίσει και είναι το μάτι σου κατεβασμένο στο μάγουλο να πας φας με το σόι και πο πο έφαγα του σκασμού, έφαγα ρε πούστη μου(!), πώς θα μπω στο μαύρο φόρεμα, πώς θα βγω πάνω στο τακούνι, είμαι εγώ τώρα για τέτοια; Ειδικά φέτος, όλο αυτό το ψευτοτελετουργικό των ημερών που σιγά σιγά φτάνουν να γειτονέψουν με τις ζέστες του Οκτώβρη και μεταφράζονται –και πάλι– σε στολιδάκια και Αϊ-Βασίληδες και μπες βγες στα μαγαζιά, μου μοιάζει λιγάκι σαν ανέκδοτο, με την Αθήνα να λαμπαδιάζει κάθε τρεις και λίγο και να πνίγεται μέσα στα δακρυγόνα, και τα χρωματιστά φωτάκια στους δρόμους να στολίζουν το τοπίο στην ομίχλη. Εντάξει, δεν μου χρειάζονται τα δακρυγόνα για να τη χτυπήσω την κατάθλιψη, το παραδέχομαι, και φοβάμαι ότι θα την πληρώσουν τα μελομακάρονα που είναι τώρα δα μπροστά μου και με κοροϊδεύουν (σιγά μην αντισταθώ) κι είναι και ο λεκές εκεί που ρίχνει λάδι στη φωτιά. Θα το χτυπήσω το μελομακάρονο τώρα (!) και μετά θα πάρω σαπούνι της κουζίνας, σφουγγάρι, λεκανάκι και θα τον τρίψω μέχρι δακρύων, θα τον ξεφτιλίσω μέχρι να φανεί το πάτωμα. Αλλά δεν φταίει κανείς, εγώ φταίω που τον άφηνα να τα κάνει παντού. Που δεν βάζω όρια –σε κανέναν. Που όλο φωνή είμαι και αποτέλεσμα μηδέν. Για όλα αυτά και για πολλά άλλα, θέλω να ευχαριστήσω τον Αϊ-Βασίλη για την ωραία χρονιά που μου χάρισε και να του μηνύσω να μην τολμήσει να πατήσει το ποδαράκι του ξανά στο σπίτι μου, γιατί δεν τον βλέπω να βγαίνει ολόκληρος. Εκτός κι αν κάνει κανένα μαγικό και εξαφανίσει το λεκέ.
